Με τον ίδιο τίτλο, γράφαμε, μεταξύ άλλων, τον Ιούνιο του 2000:
«Η ηθική λογιστική των θεοκρατών της «προόδου» είναι η μικροαστική έπαρση, η οποία συνίσταται στο να αδειάζουν την πραγματικότητα από το κοινωνικό περιεχόμενο και την Ιστορία, στο να παρακάμπτουν τις ποιοτικές αξίες και στο να αντιπαραθέτουν στις διαδικασίες της αλλαγής τη στατική των εικόνων:
αποτέλεσμα έναντι αιτίας, εμπόρευμα έναντι χρήματος, το κράτος στην Εκκλησία, την κοινωνία στη λαϊκή συνείδηση, το Νόμο και την Τάξη στις λαϊκές κινητοποιήσεις…
…Με δύο λόγια, οι σύγχρονοι αυτοί θεοκράτες της «προόδου» παράγουν τη μικροαστική εκείνη μυθολογία η οποία συνεπάγεται την απλοποίηση της ετερότητας, την άρνηση του διαφορετικού, την ευδαιμονία της ταυτότητας και την έξαρση του όμοιου.
Γενικά απλοποιούν τον κόσμο υπό μορφή εξίσωσης και προετοιμάζουν, όπως λέει ο Ρολάν Μπαρτ, «μιαν επεκτατική φάση, όπου η “ταυτότητα” των ανθρώπινων φαινομένων θεμελιώνει πολύ σύντομα μια “φύση” και κατά συνέπεια, μια καθολικότητα».
Αυτόν τον εφιάλτη της ευδαιμονίας της παγκόσμιας ταυτότητας, της μιας «φύσης» και της μιας «καθολικότητας» (Νέα Τάξη), δηλαδή του ολοκληρωτισμού της παγκόσμιας Τάξης και του Νόμου, θεμελιώνουν στο όνομα της Αριστεράς και της «προόδου» οι άθλιοι έμποροι των αριστερών ιδεών και της προοδευτικότητας…».
(το κείμενο περιέχεται στη Συλλογή Κειμένων: «Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι» -«Κάκτος», 2001).
Πάνω σ’ αυτόν τον ΕΦΙΑΛΤΗ της «Ενιαίας Σκέψης» είναι και το σημερινό άρθρο του Στάθη: Εξαιρετικά εύστοχο και με πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα…
Μόνο που διέφυγε από το φίλο Στάθη κάτι πολύ σημαντικό: ότι και αυτή η «αριστερά» συμμετείχε και συμμετέχει ΕΝΕΡΓΑ στην προώθηση αυτού του εφιάλτη, με την αναπαραγωγή και υστερική κυκλοφορία ΟΛΩΝ των νέων ιδεολογημάτων της «Ενιαίας Σκέψης», καθώς και με την επικύρωση και νομιμοποίηση των ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ των δωσίλογων ανδρεικέλων και της ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ μας Βουλής.
Χωρίς αυτήν την «αριστερά» κανένας Σαμαράς ή Σημίτης δεν θα μπορούσε να πει: «ιδού ο στρατός σας»...
Το άρθρο του Στάθη. Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/06/k.html
Kύριε Σαμαρά, «ιδού ο στρατός σας»...
Η κυβέρνηση Σαμαρά, κατ’ ακολουθίαν της κυβέρνησης Σημίτη, κατασκευάζει έναν «νέον τύπο ανθρώπου», ταιριαστόν στον νέο «θαυμαστό και γενναίο μας κόσμο», όπως επίσης κατασκευάζει και μια «νέου» τύπου μεσαιωνική χώρα καθ’ υπαγόρευσιν της Νέας Τάξης, ένα μετεθνικό μόρφωμα εξαρτημένο στην παγκοσμιοποίηση και εγκλωβισμένο στην ενιαία σκέψη.
Μέσα στον κομφορμισμό και τη φορμόλη του πολιτικώς ορθού καθεστώτος, κάθε παρέκκλιση συνιστά... εχθροπάθεια εναντίον του, διώκεται και καταστέλλεται. Για την εύρυθμη λειτουργία ενός τέτοιου καθεστώτος, όμως, προτιμότερη απ’ την καταστολή είναι η (προ)κατασκευή των υποκειμένων του, εν προκειμένω υπηκόων.
Ετσι κατασκευάζονται πολλά και νέα υβρίδια εργαζομένων, συμπλέοντα αλλά και αλληλοσυγκρούμενα, τα οποία αποτελούν όλα μαζί την πεμπτουσία της Υβρεως εναντίον τους, της Υβρεως εναντίον των ανθρώπων.
Το καθεστώς, με πρωτεργάτες τα ανδρείκελα της Τρόικας, Σαμαρά και Βενιζελοκουβέλη, κατασκευάζει εργαζόμενους με προδιαγραφές για να ζουν σε...
Ειδική Οικονομική Ζώνη, σε Στρατόπεδο Συγκέντρωσης.
Ετσι, εν πρώτοις έχουμε τον Εργαζόμενο-Ανεργο. Μια στρατιά 2.000.000 διαθέσιμων για εργασία, που ελπίζουν ή καραδοκούν για οποιασδήποτε μορφής σκλαβιά που θα τους δώσει μια μπουκιά ψωμί. Στη συνέχεια έχουμε τον Εργαζόμενον-Απλήρωτον. Στην ουσία είναι ένας οιονεί άνεργος, που μάλιστα χρηματοδοτεί την επιχείρηση στην οποίαν εργάζεται με την ίδια την παρακράτηση του μισθού του.
Ο Εργαζόμενος-Κακοπληρωμένος. Ο χαμηλόμισθος. Μεγάλο επίτευγμα του κ. Σαμαρά, άξιου διαδόχου του κ. Σημίτη, όταν ήδη από την εποχή του άρχισε να ευδοκιμεί ο Απασχολήσιμος-Εργαζόμενος, ο Ευέλικτος-Εργαζόμενος! ήταν το σημείο καμπής, όταν στη συλλογική συνείδηση ο Εργαζόμενος μπορούσε πλέον να είναι Αναλώσιμος-Εργαζόμενος.
Από τότε δεν πέρασε πολύ νερό κάτω απ’ τις γέφυρες, αλλά ενθυλακώθηκε πολύς πλούτος στα χαρτοφυλάκια των Δυνατών, με αποτέλεσμα η Υβρις εναντίον των Εργαζομένων να δημιουργεί όλο και πιο πολλά υβρίδια, όπως ο Ενοικιαζόμενος-Εργαζόμενος. Κανονικό δουλεμπόριο ανθρώπων, δουλεμπόριο λευκής και κάθε άλλου χρώματος σαρκός, στο οποίον, ανάμεσα σε άλλους αλιγάτορες που το ασκούν, διακρίνονται και οι ΜΚΟ, άλλο ένα δημιούργημα του πολυπολιτισμικού μοντέλου.
Αλλά, όταν μιλάμε για τον Εργαζόμενο-Ανεργο εννοούμε πολλές υποκατηγορίες που υπάρχουν, όπως σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, ως προϋπόθεση (αλλά και αποτέλεσμα) της ευστάθειας και της λειτουργίας του συστήματος. Ετσι έχουμε τον Εργαζόμενο υπό το σοκ της απόλυσης και το δέος για την άγρια αγορά εργασίας που τον περιμένει. Εχουμε τον Μακροχρόνια Ανεργον Εργαζόμενον.
Κλάψτον! Εχουμε τον νεαρό που χάνει τη δουλειά του και ψάχνει για μια χειρότερη, τον μεσήλικα που χάνει τη δουλειά του και ψάχνει για σχοινί. Κι έχουμε αυτόν που δεν θα εργασθεί ποτέ, που δεν θα βρει δουλειά ποτέ, που η ζωή του θα πάει στα αζήτητα.
Υπάρχουν οι Εργαζόμενοι που δεν θα κάνουν οικογένεια ποτέ (είτε ως άνεργοι, είτε ως χαμηλόμισθοι) κι εκείνοι που δεν μπορούν να υποστηρίξουν πια τις οικογένειές τους.
Ο Καταρρακωμένος-Εργαζόμενος που δεν μπορεί να πληρώσει το στεγαστικό του. Που δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς του.
Ο Ταπεινωμένος-Εργαζόμενος που δεν μπορεί να υποστηρίξει τους γονείς του ή κλαίει με μαύρο δάκρυ όταν καταδέχεται να τον υποστηρίζουν εκείνοι απ’ το υστέρημά τους.
Ο Απελπισμένος-Εργαζόμενος που δεν έχει να πληρώσει τους όλο και πιο πολλούς, επαχθέστατους και ειδεχθείς φόρους, έμμεσους και άμεσους,
ο Περιφρονημένος-Εργαζόμενος που τον βρίζουν «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο»,
ο Εντρομος-Εργαζόμενος που βλέπει την απόλυσή του εφιάλτη στον ύπνο του, έχουμε τον Εργαζόμενο που τα παράτησε και αυτοκτόνησε.
Αυτόν τον «νέο τύπο ανθρώπου» κατασκευάζετε, κύριε Σαμαρά, έναν σκλάβο και ραγιά, με αυτόν εξοπλίζεται την πατρίδα, τους Εργαζόμενους-Επιστήμονες που φεύγουν μετανάστες, τους
Εργαζόμενους, γυναίκες και άνδρες, που θρηνούν διαρκώς για την πείνα που ενδημεί στο σπίτι τους, που ντρέπονται μπροστά στα παιδιά τους, ανήμποροι πλέον να τα θρέψουν και να τα μορφώσουν, αυτόν τον Εργαζόμενο δημιουργείτε, κύριε, τον Εργαζόμενο Θήραμα, που μπορεί να τον βιάζει, άνδρα, γυναίκα ή τα παιδιά τους, ο κάθε λεχρίτης, διαπλεκόμενος ή Δυνατός, έχοντάς τον στη δούλεψή του χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς ασφάλιση, κολίγον και είλωτα. Απόκληρον.
Αλλά, αν η αλαζονεία, η απληστία και η βαναυσότητα είναι η πρώτη ύλη της Υβρεως, η Υβρις με τη σειρά της είναι η πρώτη ύλη της Νεμέσεως.
Απέναντι στον Εργαζόμενο Κρατούμενο που κατασκευάζετε θα υπάρχει πάντοτε ο άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να σας πω για την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια και τη δύναμη του Εργαζόμενου-Ανθρώπου.
Ουδείς υπεράνθρωπος, δηλαδή υπάνθρωπος, τον νίκησε ποτέ, διότι απλούστατα η εργασία τα παράγει όλα, τον πλούτο, τον πολιτισμό, την ιστορία.
Ο «νέος τύπος ανθρώπου» που προσπαθεί να κατασκευάσει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ούτε «νέος» είναι, ούτε ανθρώπινος. Και για την κατάληξη αυτό του εγκληματικού εγχειρήματος δεν χρειάζεται να γραφεί ούτε μια λέξη. Η γκιλοτίνα το τραγούδι της το έχει τραγουδήσει...
