Τα κείμενα αυτά έχουν γραφτεί πριν από 20 περίπου χρόνια. Το 2007 εμπλουτίστηκαν και δόθηκαν σε ενοποιημένη μορφή. Μαζί με άλλα κείμενα για το σταλινισμό, το σοβιετικό καθεστώς και τα εγκλήματα του ΚΚΕ βρίσκονται ΕΔΩ
Η Ρωσική Επανάσταση του 1917 δεν είναι μια κοινή επανάσταση. Είναι το κορυφαίο γεγονός του 20ου αιώνα. Η θέση της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι κεντρική όχι μονάχα μέσα στην ιστορία της Ρωσίας, αλλά μέσα στην ιστορία του Κόσμου.
Κατά τη διάρκεια του 1917,
σε διάστημα οκτώ μηνών, δύο ιστορικές καμπύλες συναντήθηκαν. Η επανάσταση του Φλεβάρη (αυτή η καθυστερημένη ηχώ των ευρωπαϊκών αστικών επαναστάσεων) και η Οκτωβριανή Επανάσταση που άνοιγε την αυλαία ενός καινούργιου κόσμου: του Σοσιαλισμού.
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός έπαθε πάνω στη γη της Ρωσίας την πρώτη του μεγάλη ήττα. Η αλυσίδα έσπασε στον πιο αδύνατό της κρίκο. Αλλά έσπασε και η αλυσίδα, όχι μόνο ο κρίκος.
Ο Λένιν και οι σύντροφοί του ήταν οι πρώτοι που μπήκαν με το παράδειγμά τους επικεφαλής του παγκόσμιου προλεταριάτου και προώθησαν το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Απ’ αυτή την άποψη το μέλλον ανήκει στον «μπολσεβικισμό»!
Δεν υπάρχει ωστόσο και μεγαλύτερη συκοφάντηση και παραποίηση της ιστορίας της επανάστασης και των ιδεών της. Η παραποιημένη αυτή ιστορία, σε σχέση με την αληθινή ιστορία, είναι όπως ο εφιάλτης σε σχέση με τα βιώματα της πραγματικής ζωής. Οι ήρωές της έχουν πάρει απ’ την πραγματικότητα το ωχρό πρόσωπο των ζωντανών και τις εξωτερικές μορφές των πραγμάτων. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει που σταματά η μυθολογία και αρχίζει η αλήθεια.
Μερικοί, πάλι περίεργοι «μαρξιστές» της Νέας Εποχής, επιχειρούν να εξηγήσουν ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ιστορίας, χωρίς καμιά αναφορά στην πάλη των τάξεων, στους αγώνες μεταξύ κοινωνικών ομάδων, στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά αποκλειστικά επικαλούμενοι την ψυχοπαθολογία. Η Ρωσική Επανάσταση γι’ αυτούς αποτελεί κάτι το παρωχημένο, αντικείμενο μόνο μουσειακού ενδιαφέροντος.
Σήμερα αυτοί οι περίεργοι «μαρξιστές» έχουν κάνει και άλλα βήματα: έχουν μεταλλαχτεί σε γενίτσαρους της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής βαρβαρότητας και έχουν αναλάβει εργολαβικά το σβήσιμο των Επαναστάσεων και της Ιστορίας γενικότερα. Τα ρεπούσεια ιστορικά εκτρώματα δεν παραχαράσσουν και «καταργούν» μόνο την ελληνική ιστορία, αλλά και την ιστορία του Κόσμου. Γι’ αυτό το κορυφαίο γεγονός του 20ου αιώνα το «εξαφανίζουν» κυριολεκτικά.
Ο μπολσεβικισμός προκαλεί σήμερα αλεργία όχι μόνο στους αστούς (εδώ πολύ δικαιολογημένα), αλλά και σε όλους τους «νεωτεριστές» του μαρξισμού και της «προόδου»: Στα «αριστερά» φερέφωνα της Νέας Τάξης.
Η φωτιά όμως της Οκτωβριανής Επανάστασης, οι μεγάλες ιδέες και τα διδάγματά της, δεν μπορούν να σβήσουν από την ιστορία.
Οι ιστορικές προϋποθέσεις
Το πρώτο ερώτημα που θέτει η Επανάσταση του Οκτώβρη είναι πώς αυτή θριάμβευσε σε μια από τις πιο καθυστερημένες χώρες της Ευρώπης, σε μια χώρα με καθυστερημένη οικονομία, πρωτόγονη κοινωνική διάρθρωση και κατώτατο επίπεδο πολιτισμού.
Μια καθυστερημένη χώρα αφομοιώνει τις υλικές και ιδεολογικές κατακτήσεις των προηγμένων χωρών. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ακολουθεί δουλικά αυτές τις χώρες, αναπαράγοντας όλους τους σταθμούς του παρελθόντος τους. Απλώς υπάρχει πίεση των προχωρημένων χωρών πάνω στις καθυστερημένες. Υπάρχει ανάγκη για να επιβιώσουν οι καθυστερημένες να προσεγγίσουν τα επιτεύγματα των ανεπτυγμένων, να δανειστούν την τεχνική τους, την επιστήμη κ.λπ. Τα χαρακτηριστικά της καθυστέρησης ζευγαρώνονται με την τελευταία λέξη της παγκόσμιας τεχνικής και της παγκόσμιας σκέψης. Αυτός ο νόμος της «ανισόμετρης και συνδυασμένης ανάπτυξης» (που «κινεί» την ανάπτυξη και τα διαλεκτικά άλματα της σκέψης) δημιουργεί τα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα και αντιθέσεις.
Κάτω από την πίεση της προηγμένης καπιταλιστικής Ευρώπης, το φεουδαρχικό ρωσικό κράτος απορροφούσε, σε σύγκριση με τη Δύση, πολύ μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας. Έτσι καταδίκαζε τις λαϊκές μάζες σε διπλή αθλιότητα. Ταυτόχρονα αδυνάτιζε και τις βάσεις των κυρίαρχων τάξεων. Αθλιότητα και αδύνατες ρίζες μέσα στο λαό των προνομιούχων τάξεων δημιουργούν άκρως δεσποτικά κράτη, κράτη ασιατικού τύπου.
Μια σειρά λοιπόν ιστορικών προϋποθέσεων έκαναν δυνατή την επανάσταση:
1. Το σάπισμα των παλιών κατεχουσών τάξεων της αριστοκρατίας, της μοναρχίας και της γραφειοκρατίας.
2. Η πολιτική αδυναμία της αστικής τάξης, η οποία δεν είχε καμιά ρίζα μέσα στις λαϊκές μάζες.
3. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του αγροτικού ζητήματος. Η Ρωσία δεν είχε γνωρίσει την αστική μεταρρύθμιση.
4. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του προβλήματος των καταπιεζομένων εθνοτήτων.
5. Το επιβλητικό κοινωνικό βάρος του προλεταριάτου. Αριθμητικά μικρό, βεβαίως, αλλά νέο, φρέσκο, μαχητικό και με ρίζες μέσα στο λαό.
Σε αυτές τις αντικειμενικές (οργανικές) προϋποθέσεις πρέπει να προσθέσουμε τις εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες της περίστασης:
α). Η επανάσταση του 1905 υπήρξε το μεγάλο σχολειό ή κατά την έκφραση του Λένιν η «γενική δοκιμή» της επανάστασης του 1917. Τα Σοβιέτ, σαν αναντικατάστατη οργανωτική φόρμα του ενιαίου προλεταριακού μετώπου, δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά το 1905.
β). Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που όξυνε όλες τις αντιφάσεις και απέσπασε τις καθυστερημένες μάζες από την ακινησίας τους…
Ο μπολσεβικισμός
Όλες αυτές οι συνθήκες ήταν επαρκέστατες για το ξέσπασμα της επανάστασης, αλλά ανεπαρκείς για να εξασφαλιστεί η νίκη της. Γι’ αυτή τη νίκη ήταν αναγκαίος ένας ακόμη όρος: Το μπολσεβίκικο κόμμα. Χωρίς αυτό το κόμμα η επαναστατική ενέργεια των μαζών θα διασκορπιζόταν όπως ο ατμός, που δεν είναι κλεισμένος μέσα σε ένα κύλινδρο με έμβολο.
Το κόμμα των Μπολσεβίκων, που το χαρακτήρισαν περισσότερο από μια φορά, και σωστά, σαν το πιο επαναστατικό κόμμα μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, ήταν η ζωντανή συμπύκνωση της νέας ιστορίας της Ρωσίας και του κάθε τι που ήταν δυναμικό μέσα της. Όποιος θέλει να μελετήσει πραγματικά την ιστορία της Επανάστασης, την άνοδο και τον εκφυλισμό της θα πρέπει να μελετήσει την ιστορία του μπολσεβικισμού…
Αυτό το κόμμα δίδαξε την αναγνώριση του ταξικού μηχανισμού της κοινωνίας μέσα στους αγώνες, μέσα στα μεγαλειώδη γεγονότα επί 12 χρόνια (1905- 1917). Μόρφωσε στελέχη ικανά επίσης για πρωτοβουλία καθώς και για πειθαρχία. Η πειθαρχία της επαναστατικής δράσης στηριζόταν πάνω στην ιδεολογική ενότητα, στις παραδόσεις των κοινών αγώνων και την εμπιστοσύνη σε μια δοκιμασμένη διεύθυνση.
Αυτό ήταν το κόμμα το 1917. Ενώ η επίσημη «δημόσια γνώμη» και τόνοι χαρτιού του διανοούμενου Τύπου το περιφρονούσαν, αυτό προσανατολιζόταν σύμφωνα με την κίνηση των λαϊκών μαζών. Κρατούσε στέρεα το μοχλό στο χέρι, πάνω από τα εργοστάσια και τα συντάγματα του στρατού. Οι αγροτικές μάζες στρέφονταν συνεχώς περισσότερο προς αυτό. Αν εννοούμε λοιπόν σαν έθνος όχι τις προνομιούχες κορυφές αλλά την πλειοψηφία του λαού, δηλαδή τους εργάτες και τους χωρικούς, τότε ο μπολσεβικισμός έγινε στη διάρκεια του 1917 το πραγματικό εθνικό ρωσικό κόμμα.
Ο Λένιν
Από πολύ καιρό, πριν από το 1917, η πτώση της μοναρχίας είχε γίνει ο απαραίτητος όρος της εξέλιξης της οικονομίας και του πολιτισμού. Αλλά για να ανταποκριθούν σε αυτή την επιδίωξη οι δυνάμεις έλειπαν. Οι δυνάμεις της αστικής τάξης τρόμαζαν μπροστά στην επανάσταση. Οι διανοούμενοι προσπάθησαν να ανορθώσουν την αγροτιά πάνω στα πόδια της. Ο μουζίκος, όμως, ανίκανος να γενικεύσει τις δικές του λύπες και τους σκοπούς του, άφησε αυτήν την έκκληση των διανοουμένων χωρίς απάντηση. Οι διανοούμενοι οπλίστηκαν τότε με δυναμίτη. Ολόκληρη μια γενιά φθάρηκε και καταστράφηκε μέσα σε αυτή την τρομοκρατική πάλη.
Την 1η Μαρτίου του 1897 ο Αλέξανδρος Ουλιάνωφ έκανε την τελευταία μεγάλη τρομοκρατική απόπειρα. Η απόπειρα αυτή εναντίον του Αλέξανδρου του Γ΄ απέτυχε. Ο Ουλιάνωφ και άλλοι συνεργοί κρεμάστηκαν. Η προσπάθεια της αντικατάστασης της επαναστατικής τάξης με τα χημικά παρασκευάσματα ναυάγησε. Ακόμα και οι πιο ηρωικοί διανοούμενοι δεν είναι τίποτα χωρίς τις μάζες.
Κάτω από την άμεση πίεση αυτών των γεγονότων και των συμπερασμάτων διαμορφώθηκε και μεγάλωσε ο μικρότερος αδελφός του Ουλιάνωφ, ο Βλαδίμηρος, ο μελλοντικός Λένιν, η μεγαλύτερη μορφή της ρωσικής ιστορίας.
Ο Λένιν, από νωρίς στη νεότητά του τοποθετήθηκε πάνω στα βάθρα του μαρξισμού και έστρεψε το πρόσωπό του στην εργατική τάξη. Χωρίς να χάνει από τα μάτια του ούτε για μια στιγμή το χωριό αναζήτησε τους αγρότες διαμέσου των εργατών. Κληρονομώντας από τους επαναστάτες προδρόμους του την αποφασιστικότητα, την ικανότητα αυτοθυσίας, τη διάθεση να πάει ως το τέλος, ο Λένιν έγινε στα χρόνια της νεότητάς του ο δάσκαλος της νέας γενιάς των διανοουμένων και των προχωρημένων εργατών. Μέσα στους αγώνες των απεργιών και των δρόμων, μέσα στις φυλακές και την εξορία, οι εργάτες απόκτησαν το αναγκαίο ατσάλωμα. Ο προβολέας του μαρξισμού τούς ήταν αναγκαίος για να φωτίσει στα σκοτάδια της απολυταρχίας τον ιστορικό τους δρόμο.
Στα 1883 γεννήθηκε στο εξωτερικό η πρώτη μαρξιστική ομάδα. Στα 1898, σε μια παράνομη συγκέντρωση, διακηρύχτηκε η δημιουργία του Ρωσικού Εργατικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Στα 1903 έγινε το σχίσμα μεταξύ των μπολσεβίκων και μενσεβίκων. Στα 1912 η μπολσεβίκικη φράξια έγινε ουσιαστικά ένα ανεξάρτητο κόμμα.
Έτσι και οι υποκειμενικοί όροι για τη νίκη της Επανάστασης είχαν διαμορφωθεί…
Η Εξέγερση: το κτύπημα του νυστεριού
Στα 1917 ο Λένιν, αναγκασμένος να κρύβεται, έδωσε το σήμα: «Η κρίση είναι ώριμη, η ώρα της εξέγερσης πλησιάζει». Είχε δίκιο. Οι άρχουσες τάξεις είχαν πέσει σε αδιέξοδο απέναντι στα προβλήματα του πολέμου και της εθνικής απελευθέρωσης. Η αστική τάξη έχασε οριστικά το κεφάλι. Τα δημοκρατικά κόμματα των μενσεβίκων και σοσιαλεπαναστατών σκόρπισαν τα κατάλοιπα της εμπιστοσύνης που τους είχαν οι μάζες, υποστηρίζοντας τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την πολιτική των ανίσχυρων συμβιβασμών και των παραχωρήσεων στους αστούς και στους φεουδάρχες ιδιοκτήτες.
Ο στρατός που είχε ξυπνήσει δεν ήθελε πια να πολεμήσει για τους ιμπεριαλιστικούς σκοπούς που του ήταν ξένοι. Χωρίς να λογαριάσουν τις δημοκρατικές συμβουλές, οι χωριάτες έδιωξαν τους γαιοκτήμονες από τα υποστατικά τους. Η εθνική καταπιεζόμενη περιφέρεια της αυτοκρατορίας ορθώθηκε ενάντια στην Πετρουπολιτική γραφειοκρατία. Μέσα στα Συμβούλια (Σοβιέτ) των εργατών και των στρατιωτών τα πιο σημαντικά, οι μπολσεβίκοι κυριαρχούσαν. Οι εργάτες και οι στρατιώτες ζητούσαν πράξεις. Το απόστημα ήταν ώριμο. Χρειαζόταν το κτύπημα του νυστεριού!
Η εξέγερση έγινε δυνατή μονάχα μέσα σ’ αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Και υπήρξε αναπόφευκτη. Αλλά δεν μπορεί να παίζει κανείς με την επανάσταση. Δυστυχία για το χειρούργο που χειρίζεται απρόσεκτα το νυστέρι. Η επανάσταση είναι μια τέχνη, έχει τους νόμους της και τους κανόνες της. Το κόμμα πραγματοποίησε την Οκτωβριανή Επανάσταση με ένα ψυχρό υπολογισμό και με φλογερή απόφαση.
Χάρη σ’ αυτό ακριβώς θριάμβευσε χωρίς θύματα σχεδόν. Με τα νικηφόρα Σοβιέτ οι μπολσεβίκοι μπήκαν επικεφαλής της χώρας που περιλάμβανε το 1/6 της επιφάνειας της γης…
Το σοβιετικό καθεστώς
Πολλοί ξεκινώντας από τις αντιφάσεις, τις δυσκολίες, τα λάθη και τις ανεπάρκειες του σοβιετικού συστήματος, ακόμα και από τις γραφειοκρατικές του παραμορφώσεις καταδίκαζαν την επανάσταση και το σοβιετικό καθεστώς που γέννησε. Δεν έχουμε σκοπό να αρνηθούμε τις ανεπάρκειες και τις παραμορφώσεις. Εξάλλου οι κομμουνιστές είναι αυτοί που πρώτα τις εξήγησαν και τις ανέλυσαν. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε εδώ είναι ότι οι επικριτές της επανάστασης, όλη αυτή η αφηνιασμένη προπαγάνδα της Δύσης, δεν παραχωρούσαν ούτε μερικά χρόνια πίστωσης να εγκαταστήσει η επανάσταση τον «επίγειο παράδεισο».
Ο καπιταλισμός χρειάστηκε αιώνες για να στερεωθεί στην πάλη του ενάντια στο Μεσαίωνα, για να εξυψώσει την επιστήμη και την τεχνική και μετά να ρίξει την ανθρωπότητα στην κόλαση των πολέμων και των κρίσεων. Οι κατήγοροι, όμως, δεν παραχωρούσαν στην επανάσταση ούτε λίγες ώρες από το ρολόι της ιστορίας.
Βεβαίως η επανάσταση δεν υποσχέθηκε ποτέ τον «επίγειο παράδεισο», δεν ανέλαβε τέτοιες υποχρεώσεις, ούτε έβαλε τέτοιες προθεσμίες. Τις μεγάλες επαναστατικές αλλαγές πρέπει να τις μετρούμε με κλίμακα μακροπρόθεσμων προοπτικών. Αν η σοσιαλιστική κοινωνία θα μοιάζει με το βιβλικό Παράδεισο αυτό το αφήνουμε στους ονειροπόλους. Αυτό που αποδεικνύει η ιστορία είναι ότι κάθε επανάσταση εργάζεται μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον που τη γέννησε και με τα υλικά που βρίσκει σε αυτό. «Οικοδομούμε ένα καινούργιο καθεστώς, με τα τούβλα που μας άφησε το παλιό», συνήθιζε να λέει ο Λένιν.
Η Σοβιετική Κοινωνία ήταν μια κατάσταση μεταβατική, γεμάτη από αντιφάσεις, φορτωμένη από τη βαριά κληρονομιά του παρελθόντος και κάτω από την εχθρική πίεση των καπιταλιστικών κρατών. Η Οκτωβριανή Επανάσταση διακήρυξε την αρχή της νέας κοινωνίας. Η Σοβιετική Δημοκρατία δεν έδειξε παρά το πρώτο στάδιο της νέας αυτής κοινωνίας. Η πρώτη ηλεκτρική λάμπα υπήρξε ελαττωματική. Κάτω όμως από τα λάθη και τα σφάλματα της πρώτης σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κάτω από τον εκφυλισμό αυτής της ανοικοδόμησης πρέπει να ξεχωρίζουμε το μέλλον.
Η Ρωσία στάθηκε η πρώτη που πραγματοποίησε το μεγάλο ιδανικό της καινούργιας κοινωνικής οργάνωσης. Τα πρώτα χρόνια του σοβιετικού καθεστώτος μιλάνε για την καταπληκτική πρόοδο που σημείωσε ένα καθυστερημένο έθνος μέσα μάλιστα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής κοινωνίας έδειξαν τους απεριόριστους καινούργιους ορίζοντες για ολόκληρη την ανθρωπότητα, αν απελευθερωθεί από την καπιταλιστική δουλεία και τα συντηρητικά φετίχ της «ελεύθερης αγοράς».
Γι’ αυτό, το μήνυμα του 1917 συνεχίζει να έχει και σήμερα αξία για όλο τον κόσμο. Το σημερινό ιδεολογικό αδιέξοδο και ο εφιάλτης της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης δεν μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους.
Το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» παραμένει και σήμερα επίκαιρο, όσο ποτέ άλλοτε.
Ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός
Η σοβιετική κοινωνία δεν ήταν μια κοινωνία σοσιαλιστική. Ήταν μια μεταβατική κοινωνία από τον καπιταλισμό προς το σοσιαλισμό: Ένας τρόπος παραγωγής ΜΗ καπιταλιστικός και ένας τρόπος διανομής εντόνως καπιταλιστικός. Είχε ξεπεράσει τον καπιταλισμό, αλλά απείχε πολύ από το σοσιαλισμό.
Αυτή η μεταβατική κοινωνία ήταν επιπλέον γραφειοκρατικά εκφυλισμένη. Ήδη από την εποχή του εμφυλίου πολέμου την είχε χαρακτηρίσει ο Λένιν γραφειοκρατικά παραμορφωμένη.
Ο σταλινισμός ήταν η πολιτική έκφραση αυτού του γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Είναι ένα φαινόμενο πολιτικό που στηρίχτηκε και εξέφρασε τα συμφέροντα της γραφειοκρατικής κάστας. Για να επιβληθεί και να εδραιώσει την εξουσία της αυτή η «κάστα» οδηγήθηκε σε ολοκληρωτικό καθεστώς τρομοκρατικής θηριωδίας, υποτάσσοντας ολόκληρο το κόμμα στο κράτος και συγχωνεύοντας τα γραφεία του κόμματος και του κράτους.
Ο Στάλιν πρόσφερε στη γραφειοκρατία το «ηγετικό προφίλ» που αυτή χρειαζόταν. Αν δεν υπήρχε ο Στάλιν, θα την εξέφραζε κάποιος άλλος. Συνεπώς, όταν μιλάμε για σταλινισμό εννοούμε όλον αυτόν τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό του εργατικού κράτους, την γραφειοκρατική παρασιτική κάστα στο σώμα της σοβιετικής κοινωνίας.
Θα ήμασταν ιδεαλιστές και όχι μαρξιστές αν υποστηρίζαμε ότι ένα πρόσωπο, ο «κακός» Στάλιν, ήταν το αίτιο του εκφυλισμού. Ήταν το προϊόν αυτού του εκφυλισμού, το πιο μοχθηρό αποτύπωμά του.
Χωρίς τη μελέτη του σταλινικού φαινομένου δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον εκφυλισμό της Επανάστασης, ούτε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Πολλοί είναι εκείνοι, που και σήμερα ακόμα, δεν θέλουν να ξεκινήσουν από την αφετηρία του γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Κόβουν το ιστορικό κύκλωμα και τοποθετούν την «αντεπανάσταση» στο ρεβιζιονισμό του Χρουτσώφ. Ο Χρουτσώφ, όμως, δεν ήταν η διαλεκτική άρνηση του σταλινισμού, αλλά η φυσική του συνέπεια. Ο σταλινισμός είναι αυτός που αποτελεί τη διαλεκτική άρνηση του μπολσεβικισμού.
Αυτό φαίνεται καθαρά σε πολιτικό επίπεδο, αν εξετάσει κανείς το τι μεσολάβησε ανάμεσα στην εποχή του Λένιν και την εποχή των επιγόνων. Ανάμεσα στις δύο εποχές ανοίχτηκε μια ολόκληρη ιδεολογική άβυσσος, αλλά και μια ολόκληρη οργανωτική ανατροπή. Τόσο στη διοίκηση του κόμματος από πάνω ίσαμε κάτω, όσο και σε όλα τα κόμματα της Διεθνούς, χωρίς εξαίρεση.
Ο Στάλιν ήταν το όργανο αυτής της μεταμόρφωσης, μετάλλαξης για την ακρίβεια. Ήταν αυτός που εξέφρασε, στην καμπή καθόδου της Επανάστασης, την αυτόματη εργασία του δίχως προσωπικότητα γραφειοκρατικού μηχανισμού. Και ο σταλινισμός (το επαναλαμβάνουμε) είναι ακριβώς αυτό το γραφειοκρατικό, παρασιτικό στρώμα που είχε προνόμια να υπερασπίσει (στη βάση του σοβιετικού τρόπου παραγωγής), και το οποίο, ακριβώς γι’ αυτή την υπεράσπιση των προνομίων του, σφετερίστηκε την πολιτική εξουσία, απαλλοτριώνοντας την εργατική τάξη από αυτήν. Από τη μια, δηλαδή, υπερασπιζόταν τις οικονομικές βάσεις που δημιούργησε η Επανάσταση και από την άλλη στρεφόταν εναντίον κάθε επαναστατικής διαδικασίας και πολιτικής ελευθερίας. Έτσι εξηγείται και η αντιφατική φύση της γραφειοκρατίας και τα ζικ-ζακ της πολιτικής της.
Τα συμφέροντα, συνεπώς, της γραφειοκρατίας ήταν που υπαγόρευσαν και τα «λάθη» του Στάλιν με τις ολέθριες συνέπειες για το σοβιετικό λαό και το διεθνές προλεταριάτο και όχι ο «κακός» χαρακτήρας του. Τέτοιου είδους ψυχοπαθολογικές ερμηνείες δόθηκαν από τους επιγόνους του Στάλιν για να επικαλυφτεί το φαινόμενο της γραφειοκρατίας. «Καρατόμησαν» τον Στάλιν για να διασώσουν και διαιωνίσουν το γραφειοκρατικό καθεστώς (το σταλινισμό). Και οι αφελείς δογματικοί, πάντα προσηλωμένοι σε πρόσωπα και εικόνες, πίστεψαν ότι η «αποκαθήλωση» του Στάλιν ήταν η «αντεπανάσταση». Είναι σαν να λέμε ότι η «αποκαθήλωση» ενός δικτάτορα στο αστικό καθεστώς, αποτελεί «αναθεώρηση» (ανατροπή) των ιδεών του αστικού καθεστώτος. Ρεφορμισμός, δηλαδή από την ανάποδη…
Ποια ήταν, όμως, τα κεντρικά και πιο ολέθρια «λάθη» του Στάλιν τα οποία υπαγορεύτηκαν από τα προνόμια της γραφειοκρατίας και την εδραίωσαν; Σχηματοποιούνται σε τρεις κατηγορίες:
Πρώτη: Η βίαιη κολεκτιβοποίηση, με συνέπειες την αθλιότητα και το σχεδόν λιμό.
Δεύτερη: Η πολιτική του σοσιαλφασισμού. Συνέπειες: Άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία, διάλυση του οργανωμένου εργατικού κινήματος σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, εισβολή στην ΕΣΣΔ, που ο Στάλιν δεν θέλησε άλλωστε να προβλέψει παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις.
Τρίτη: Φυσική εξόντωση μεγάλης μερίδας των στελεχών του σοβιετικού Κ.Κ., «μαζική τρομοκρατία». Επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη.
Ενδεικτικά:
Τον Οκτώβριο του 1917, ένα Π.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής εκλέγεται για πρώτη φορά. Το αποτελούσαν επτά μέλη: Λένιν, Τρότσκι, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Σοκόλνικοφ, Μπούμπνοφ και Στάλιν. Δύο μέλη πέθαναν από φυσικό θάνατο: Λένιν και Στάλιν. Τα άλλα πέντε μέλη δολοφονήθηκαν από τη σταλινική τρομοκρατία σαν «πράκτορες».
Έως το 1923 μετείχαν στο Π.Γ. δέκα πρόσωπα. Τα οκτώ δολοφονήθηκαν. Μεταξύ 1918 και 1921, 31 μπολσεβίκοι ήταν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Οι 18 δολοφονήθηκαν, ο ένας εξωθήθηκε σε αυτοκτονία (Τόμσκι) και ο Μουράλωφ εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη.
Τι να συμπεράνει, λοιπόν, κανείς, ότι ο Λένιν, ο επαναστάτης ηγέτης, έκανε την Επανάσταση με όλους τους στενούς του συνεργάτες να είναι «πράκτορες του ιμπεριαλισμού»;
Αν δεν ξεκινήσουμε, συνεπώς, από τη βαθύτερη ανάλυση του σταλινικού φαινομένου δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε το γιατί η μεγαλύτερη Επανάσταση της ανθρωπότητας έφθασε στο ναυάγιο της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ. Και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε ότι αυτό που κατέρρευσε δεν ήταν η Επανάσταση, αλλά η αντεπανάσταση, δεν ήταν ο σοσιαλισμός, αλλά η γραφειοκρατική καρικατούρα του σοσιαλισμού.
Όλα τα κείμενα θα συγκεντρωθούν ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7971
