Ρεσάλτο: Όταν μια κυβέρνηση έχει ως υπουργό και μάλιστα Υγείας τον Άδωνι, αυτό αποτελεί αλάθευτο σημάδι της ολοκληρωτικής της αποσύνθεσης.
Ωστόσο ο Άδωνις δίνει και το στίγμα της ΚΑΤΑΠΤΩΣΗΣ ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, σηματοδοτεί με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ της Πολιτικής και κάθε ηθικής και ανθρώπινης αξίας: Ο ψυχοπαθής ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΣ του δωσιλογισμού των ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ.
Αν και έχουμε γράψει άπειρα κείμενα γι αυτό το «όνειδος», δημοσιεύουμε και το παρακάτω κείμενο, διότι ακτινογραφεί το «όνειδος» τέλεια…
************************
Για κάποιους η ζωή στήνει τόσο παράξενα σκηνικά εύνοιας,
που για όλους τους υπόλοιπους μοιάζουν με κακοστημένη φάρσα που μάλιστα αριθμεί και θύματα. Ο Άδωνις-Σπυρίδων Γεωργιάδης είναι από τα άτομα που η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να γεννηθούν στην Ελλάδα και να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που τους άξιζε.
Αν και σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα ο Άδωνις θα παρέμενε καταδικασμένος ως πλασιέ βιβλίων σε τηλεοπτικά μπουλούκια, στην χώρα των ευκαιριών σε ψυχασθενείς, κατάφερε να διοριστεί υπουργός Υγείας, υπεύθυνος δηλαδή σε ένα νευραλγικό πόστο, του οποίου οι συνέπειες...
στην κοινωνία είναι εμφανείς.
Η διαδρομή του Άδωνι στην πολιτική, ξεκίνησε στο φασιστικό κόμμα του ΛΑΟΣ, όπου ήταν ο πρώτος κόλακας του Καρατζαφέρη. Έκανε δηλώσεις τύπου “είναι ψυχοπαθείς, ναρκομανείς όσοι λένε ότι θα πάω στην Νέα Δημοκρατία“, “ο Κρανιδιώτης έχει πολιτική σκέψη μωρού παιδιού”, ενώ έκανε επιθέσεις στον Σαμαρά, θεωρώντας τον ανόητο και ακατάλληλο για πρωθυπουργό.
Φυσικά, επειδή οι κυβιστήσεις είναι το αγαπημένο του σπορ, ακολούθησε τον Βορίδη στην ΝΔ και πλέον είναι από τους μεγαλύτερους γλείφτες του νέου του αρχηγού.
O Άδωνις είναι ο λαγός του συστήματος. Βγαίνει σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή απ’ όπου κι αν βρίσκεται, σχεδόν εμμονικά. Ως εξαρτημένος από την ίδια του την εγωπάθεια, δεν μπορεί δίχως προβολή. Συχνά-πυκνά, νομίζει ότι ο ίδιος είναι το κράτος και η ταύτισή του με έναν εξουσιαστικό θεσμό είναι ανησυχητική, μαρτυρώντας την πνευματική του παθολογία.
Η συνηθισμένη του κατάσταση είναι να παραληρεί, να φωνάζει και να έχει εξάρσεις μεγαλείου. Αναλαμβάνει να κάνει την “βρώμικη δουλειά” και ως ταλιμπάν, να προκαλεί όση περισσότερη ζημιά (εφαρμογή κυβερνητικής βούλησης) μπορεί.
Εκμεταλλεύονται αυτόν του τον ζήλο, ενώ ο ίδιος πιστεύει πως κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Κι έτσι δείχνει ακόμα μεγαλύτερο ζήλο, αφού υπάρχουν κάποιοι κύκλοι που τον θεωρούν “δουλευταρά” και “χρήσιμο”. Πολλές φορές αντιμετωπίζεται σαν να έχει το ακαταλόγιστο, πράγμα βολικό για να επικρατήσει τελικά η καταστροφική του μανία.
Ενώ η θέση του υπουργού γενικότερα απαιτεί σοβαρότητα, πολλώ δε μάλλον αυτή της Υγείας, οι δηλώσεις του Αδώνι είναι επιεικώς προκλητικές, μάλιστα θεωρεί ανδραγάθημα τις απολύσεις και το κλείσιμο νοσοκομείων. Τολμάει να παρουσιαστεί ως ο πιο μνημονιακός όλων, απαξιώνει ανθρώπους, προσφορά και υπηρεσίες, ενώ η βουλευτική του ασυλία είναι η καλύτερη ασπίδα, αφού τα βιβλία που πουλάει στα παρακμιακά κανάλια δεν θα τον βοηθούσαν.
Ουσιαστικά καπηλεύεται την βουλευτική ιδιότητα για να προβοκάρει την ίδια την κοινωνία. Παρευρίσκεται σε αποτυχημένες φιέστες στην Χαλκιδική υπέρ των “επενδυτών” της Ελληνικός Χρυσός. Διαφημίζει τα ΙΕΚ Ξυνή, που έχουν κάνει γελοίους διακανονισμούς για τα χρέη. Περνάει ώρες στο να διαχειρίζεται επικοινωνιακά καταστάσεις, ενώ που τον χάνεις που τον βρίσκεις, tweet-άρει και κάνει δηλώσεις. Η αμετροέπεια που τον χαρακτηρίζει, τον κάνει να μιλάει για “ανθρώπους που θα χάσουν την δουλειά τους“, ότι “το υπουργείο Υγείας έχει planb και δεν θα τους αρέσει“ και για άλλες αισχρότητες.
Ο Άδωνις δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα γίνει υπουργός, γι’ αυτό τώρα τα δίνει όλα για να κάνει τα πάντα. Ως κακοήθης αλαζόνας, νιώθει ότι παίρνει εκδίκηση από φανταστικούς εχθρούς, στηρίζοντας κάθε εργολάβο, καναλάρχη, μεγαλοκαρχαρία και φυσικά τα…ΜΑΤ που τα λατρεύει. Εννοείται ότι με περισσή ευκολία απειλεί εργαζόμενους, σιχαίνεται ως γνήσιος φασίστας τα δικαιώματα και ηδονίζεται να τον θεωρούν μεγαλύτερο μακελάρη από την τρόικα απέναντι στην κοινωνική πρόνοια.
Ο Άδωνις δεν προσφέρει τίποτα παρά μόνο όλεθρο. Η ιστορία θα τον καταγράψει ως έναν παράφρονα που έπαιξε (και) με την υγεία ενός λαού, αφήνοντας ερείπια προκειμένου να τον θυμούνται, αφού δεν είναι ικανός για υστεροφημία δια της δημιουργίας.
Ο ρόλος του είναι απαραίτητος, αφού μέσω της γραφικότητας και της παραφροσύνης, είναι ο κοινωνός του ηθικού ξεπεσμού όλης της κυβέρνησης.
Από strangejournal
Το διαβάσαμε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/11/blog-post_2046.html
Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8028
