Πριν
50 ακριβώς χρόνια, ο Ελληνισμός έχασε έναν πόλεμο στην Κύπρο. Γι` αυτό
υπάρχει σήμερα κατοχή στο βόρειο τμήμα του νησιού. Είναι διαδεδομένη,
ιδίως στους κύκλους των Ελλήνων στρατιωτικών, η άποψη ότι η Ελλάδα δεν
πολέμησε και γι’ αυτό χάθηκε ο πόλεμος. Και συμπληρώνεται από τον
ισχυρισμό ότι εάν πολεμούσαμε, ή όποτε πολεμήσουμε, θα τους
κατατροπώσουμε.
Πρόκειται
για ανιστόρητη θέση, ίσως για κάποιο εφεύρημα συλλογικού μας
ψυχοθεραπευτή, προκειμένου να αντέξουμε –μέσα από μια βολική φαντασίωση–
τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία όσο δεν συνειδητοποιούμε, δεν
πρόκειται ποτέ να μπορέσουμε να την αλλάξουμε. Η Ελλάδα πολέμησε το
1974, όπως μπορούσε ένα μη-κυρίαρχο κράτος να πολεμήσει. Δηλαδή, κομμένη
στα δύο, ή και στα τρία. Θυσιάστηκαν επί του πεδίου ο Κατούντας, ο
Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής και πολλοί άλλοι. Πολέμησαν και έπεσαν για
την Ελλάδα. Τους κάναμε ονόματα στρατοπέδων, στην καλύτερη περίπτωση.
Δεν
πολέμησε ο Ιωαννίδης και οι πραιτωριανοί του. Ο Ιωαννίδης πέθανε στην
φυλακή, όχι όμως για το πραξικόπημα και την εν συνεχεία λιποταξία του.
Δεν πολέμησαν ο Μπονάνος και οι τρεις αρχηγοί Στρατού, Αεροπορίας και
Ναυτικού. Γιατί πίστευαν –να το πούμε με τα λόγια του Μπονάνου– ότι
“άλλο Κύπρος και άλλο Ελλάς”. Πέθαναν στο κρεβάτι τους, πλήρεις ημερών
και βαθμών. Διότι –όπως ισχυρίσθηκαν στο γραπτό τους υπόμνημα προς τους
Καραμανλή και Αβέρωφ– «απετράπη ελληνο-τουρκικός πόλεμος και η διάλυση
της Νοτιοανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ».
Η συνέχεια ΕΔΩ
Ανάρτηση από:http://blogvirona.blogspot.com/2024/07/1974.html
