Του
Ηλία Παπαναστασίου
Δεν απαιτείται ιδιαίτερη
προσπάθεια για την απάντηση. Η Ελλάδα είναι πλέον μια «ολοκληρωμένη» Αποικία της
Αμερικής, μια Αμερικανική Αποικία
που θυμίζει Πόρτο Ρίκο. Γιατί αυτό είναι ουσιαστικά, το Πόρτο Ρίκο της Ευρώπης. Αυτό επιβεβαιώνεται και με την τελευταία
συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ μέσω της Αμερικανίδας Πρέσβειρας για την
δημιουργία ενεργειακού κόμβου (Hub) στον Πειραιά όπου το
αμερικανικό LNG με την αμέριστη συμπαράσταση του στόλου των
Ελλήνων εφοπλιστών θα εφοδιάζει την Ουκρανία του γνωστού Ζελένσκυ στον πόλεμο
του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας.
Καμμιά μεταπολεμική
κυβέρνηση δεν έφερε την χώρα σε τέτοιο επίπεδο
γλοιώδους αμερικανοφιλίας και Αμερικανοδουλείας όσο η σημερινή, χωρίς φυσικά
να απαλλάσσονται των ευθυνών τους και όλες οι προηγούμενες Κυβερνήσεις. Η Ελλάδα μετατράπηκε από χώρα σε χώρο όπου σταθμεύουν όλες οι στρατιωτικές και οικονομικές
δυνάμεις των ΗΠΑ αλλά και των υπολοίπων Νατοϊκών χωρών μεταλλάσσοντας το προφίλ
και την εικόνα της χώρας «επί το αμερικανικότερον» αλλά και «επί το δουλοπρεπέστερον».
Μια χώρα με ένδοξο παρελθόν έχει «μετασχηματισθεί» σε απέραντο εργοστάσιο παραγωγής δουλοπρεπών και γραικύλων πολιτικών, επιχειρηματιών
αλλά και σημαντικών στρωμάτων του ελληνικού λαού. Ο όρος Graeculus του Κικέρωνα επανήλθε –ουσιαστικά ποτέ δεν λησμονήθηκε
στην χώρα μας– και το είδος των Graeculi κοντεύει να λάβει τις ποσοτικές και ποιοτικές διαστάσεις ενός ολοκλήρου έθνους.
Ας παρατηρήσουμε χαρακτηριστικά του νεοελληνικού χαρακτήρα και μαζικής ψυχολογίας των τελευταίων 30-40 ετών.
Ο Νεοέλληνας γίνεται «εισαγόμενος, εξηρτημένος ρευμάτων εισαγωγής» κλπ. χωρίς χώρο εγχώριας παραγωγής και αναπαραγωγής. Η μείωση έως παντελής εξαφάνιση της εγχώριας παραγωγής ανέβασε στα ύψη την «εισαγωγή» όχι μόνο σαν όρο οικονομικής επιβίωσης και «φαντασιακής κατανάλωσης» αλλά σαν έννοια ταυτισμένη με την ύπαρξη αυτής της χώρας. Η Ελλάδα δεν υπάρχει πάρα μόνο σαν εισαγόμενη, δεν «πανηγυρίζει» παρά μόνο για «διαφημιστικές καμπάνιες» που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα όπως π.χ. οι σιδηρόδρομοι και γενικότερα είναι η χώρα που μονίμως «ζει τον μύθο της», τρέφεται από τα ψέματά της που τα καταναλώνει με επτά μασέλες και θεωρεί την φαντασία σαν την βασικότερη συνιστώσα της ζωής. Όχι την πραγματικότητα αλλά την φαντασία θεωρούν σαν θεμελιακή συνιστώσα της ζωής οι Νεοέλληνες, από αυτήν τρέφονται, σε αυτήν στρέφονται. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, εάν δεν στραφούν στην πραγματικότητα για να την αλλάξουν, να θεωρήσουν το τέλος τους ως προδιαγεγραμμένο με μαθηματική ακρίβεια.
Γι’ αυτό άλλωστε, το τραίνο αποτελούσε «χαμηλού επιπέδου φαντασιακό» στη συνείδηση του Νεοέλληνα. Για να συνειδητοποιήσουμε το πόσο τριτοκοσμικός και νοσηρά νεόπλουτος είναι ο Νεοέλληνας των τελευταίων 40 ετών, γνωρίζουμε όλοι πως η Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, «ζούσε» για τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, το ΙΧ και τα πολυτελή αυτοκίνητα, και φυσικά για το αεροπλάνο και τις μαρίνες. Το τραίνο με το οποίο κινείται όλη η Ευρώπη, για τον Έλληνα νεόπλουτο μικροαστό ήταν παρακατιανό και γι’ αυτό υποτιμημένο μέσο και αφόρητα παραμελημένο. Στην περίπτωση που η Ελληνική Πολιτεία «έδειχνε» να ασχολείται με το σιδηρόδρομο, έφτιαχνε ένα ωραίο διαφημιστικό για τον ΟΣΕ, γεμάτο λεζάντα, απίστευτα ψέματα και οικονομική πραγματικότητα. Αν δείτε την πυκνότητα σιδηροδρομικού δικτύου στην Ελλάδα και την συγκρίνετε με τις Ευρωπαϊκές χώρες τότε θα καταλάβετε πόσο τριτοκοσμική, μη ευρωπαϊκή και μη ανεπτυγμένη χώρα είναι η Ελλάδα. Όταν όλη η Ευρώπη κινείται με σιδηρόδρομο, η υποανάπτυκτη και τριτοκοσμική Ελλάδα κινείται με ακριβά αυτοκίνητα εισαγωγής, με οδηγούς δολοφόνους και πολίτες πληθωρικής γελοιότητας που παριστάνουν τους Ευρωπαίους, πουλάνε ύφος και καταλαβαίνουν μόνο όταν τους δολοφονούν!
Ελπίζουμε –« Η ελπίδα πεθαίνει πάντα κλπ.κλπ.»– ο Ρωμιός να βελτιωθεί, αλλάζοντας πλευρές του χαρακτήρα και της συνείδησης του έστω και ελάχιστα. Το ευκταίο θα ήταν η γενικευμένη κατάσταση κατατονίας, μανιοκατάθλιψης και εμβροντησίας να ατονήσει και η ελπίδα να αχνίσει και πάλι, ας είναι και θαμπά.
