Το κυνικό και δόλιο ξεπούλημα της απεργίας των εκπαιδευτικών και της οξύτατης αγωνιστικής τους διάθεσης, από τους ποικιλόχρωμους εργατοπατέρες, σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία ήθελε μόνο μια σπίθα να εκραγεί, θέτει στην ημερησία διάταξη τη συζήτηση για το ρόλο τον ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ, σήμερα: Ένα ρόλο στην ΥΠΗΡΕΣΙΑ του κατοχικού καθεστώτος, υπηρεσία απροσχημάτιστη και μοχθηρή…
Προς αυτήν την κατεύθυνση δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο, γραμμένο το Μάιο του 2009.
Τα Συνδικάτα
Ένας από τους πιο κακοποιημένους τομείς είναι ο συνδικαλισμός. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε όλα τα σημερινά ευτράπελα των ποικίλων εργατοπατέρων θα χρειαζόταν μια μεγάλη ανάλυση. Θα προσπαθήσουμε να την συμπυκνώσουμε με τη μορφή των πολύ συνοπτικών (τηλεγραφικών) παρατηρήσεων.
Παρατήρηση πρώτη: Τα συνδικάτα, πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε, αποτελούν επαγγελματικές οργανώσεις των εργαζομένων, οι οποίες δημιουργήθηκαν στην περίοδο της ειρηνικής και προοδευτικής εξέλιξης του καπιταλισμού.
Με πιο απλά λόγια: Τα συνδικάτα δημιουργήθηκαν πάνω στην οικονομική σχέση Κεφαλαίου-Εργασίας και αποτελούσαν επαγγελματικές οργανώσεις, πολιτικά ουδέτερες που περιορίζονταν στην υπεράσπιση των καθημερινών συμφερόντων της εργατικής τάξης.
Ήταν το πρώτο έμβρυο της πάλης των εργαζομένων…
Παρατήρηση δεύτερη: Με το πέρασμα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της παρακμής έχουμε τον εκφυλισμό της σοσιαλδημοκρατίας, συνακόλουθα και των συνδικάτων. Η σοσιαλδημοκρατία δένει τα συνδικάτα στο μηχανισμό του κεφαλαίου και τα μετατρέπει σε υποβοηθητικά όργανα της πολιτικής της.
Η μεταβολή αυτή στο χαρακτήρα των συνδικάτων στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής συνοψίζεται σε τούτο: Στην προσέγγιση και συγχώνευση των συνδικάτων με την κρατική εξουσία.
Παρατήρηση τρίτη: Οι κοινωνικές συνθήκες που δημιούργησε ο μονοπωλιακός καπιταλισμός δεν αφήνουν έδαφος ανάπτυξης ενός ανεξάρτητου και δημοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Η πάλη των εργαζομένων εναντίον των καπιταλιστικών κλικών και των εργατοπατέρων τους που ελέγχουν συγκεντρωτικά την οικονομική ζωή δεν μπορεί να διεξαχθεί παρά μόνο όταν βρει ένα ανάλογο κεντρικό στήριγμα, όταν αντιτάξει στον συγκεντρωτικό καπιταλιστή τον συγκεντρωτικό εργάτη.
Το κεντρικό αυτό στήριγμα ή θα το βρει στο κράτος ή στο επαναστατικό κόμμα.
Παρατήρηση Τέταρτη: Δυστυχώς, όμως, από τη πλευρά του Επαναστατικού κόμματος, βρέθηκε ο αντί-επαναστατικός σταλινισμός.
Ιστορικά τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν εκείνοι οι πολιτικοί συντελεστές που διευκόλυναν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς του κεφαλαίου: Την υποταγή και τη διάλυση των επαγγελματικών οργανώσεων της εργατικής τάξης.
Τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της πολιτικής των σταλινικών Κ.Κ. συνοψίζονται με πολύ καθαρό τρόπο στα παρακάτω λόγια του Τρότσκι:
«Φοβισμένη από τα αποτελέσματα της ίδιας της πράξης της η γραφειοκρατία της Κομιντέρν στράφηκε σε έναν υπερβολικό εξτρεμισμό. Οι τραγικές υπερβολές της «Τρίτης Περιόδου» οφείλονταν στην επιθυμία μιας μικρής Κομμουνιστικής μειοψηφίας να δράσει σαν να είχε πίσω της μια πλειοψηφία. Απομονώνοντας τον εαυτό τους όλο και πιο πολύ από την εργατική τάξη, τα ΚΚ αντιπαρέταξαν στα εργατικά συνδικάτα που περιλάμβαναν εκατομμύρια εργάτες, τους δικούς τους συνδικαλιστικούς οργανισμούς, υπακούοντας στην ηγεσία της Κομιντέρν, αλλά χωρισμένους από την εργατική τάξη με μια άβυσσο. Καμιά καλύτερη χάρη δεν μπορούσε να γίνει για τη γραφειοκρατία των συνδικάτων».
Όποιος μελετήσει την ελληνική συνδικαλιστική εμπειρία θα διαπιστώσει αυτήν την διασπαστική και διαλυτική πολιτική του ΚΚΕ. Μια πολιτική που γιγάντωσε τον κρατικό έλεγχο των συνδικάτων…
Παρατήρηση πέμπτη: Οι οργανωμένες αριστερές συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι η καταστροφικότερη συνδικαλιστική πολιτική. Αυτές οι παρατάξεις δεν αποτελούν τίποτε άλλο από τα συνδικαλιστικά ψευδώνυμα των πολιτικών κομμάτων. Δηλαδή πρόκειται για μια οργανωτική δομή που προωθείται μέσα στο εργατικό κίνημα από πολιτικές δυνάμεις, η οποία βρίσκεται σε διάσταση με την ίδια την έννοια του εργατικού συνδικάτου.
Η θεωρία και η πρακτική του κομματικού συνδικάτου καταστρέφει την ενιαίο-μετωπική λειτουργία του συνδικάτου, μεταφέρει μέσα στο συνδικάτο τις πολιτικές διαιρέσεις και αναπτύσσει στο έπακρο τη λογική του κρατικού ελέγχου.
Μια κομματική, αριστερή συνδικαλιστική παράταξη, μια και οι εργατικές μάζες δεν είναι εξ’ αντικειμένου «αριστερές» απομονώνεται βαθμηδόν και αφήνει τους εργαζόμενους κάτω από την επιρροή της καθεστωτικής ιδεολογίας και των ρεφορμιστών που επιδιώκουν τη διαπραγματευτική ενσωμάτωσή τους στο καθεστώς.
Τελευταία παρατήρηση: Είναι, συνεπώς αυτός ο κρατικός συνδικαλισμός των κομματικών «αριστερών» συνδικαλιστικών παρατάξεων που οδήγησαν τους γραφειοκράτες εργατοπατέρες να διαπραγματεύονται και να ενσωματώνονται στο καπιταλιστικό κράτος.
Το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ είναι από τα πλέον αποκαλυπτικά.
Σε αυτή τη λογική βρίσκεται και το ΚΚΕ…
Μια εξαθλιωμένη γραφειοκρατική «αλητεία» μιλάει ερήμην των εργαζομένων, καταντώντας τα Συνδικάτα σε «σφραγίδες», αποδυναμωμένα και διαλυμένα…
Τώρα προωθούν το τελειωτικό κτύπημα με την καθαγίαση της αλλοδαπής εισβολής όχι μόνο ερήμην και εναντίον των εργαζομένων, αλλά στιγματίζοντάς τους και σαν ρατσιστές, αν διανοηθούν να εκδηλώσουν τις αγωνίες τους…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7482
