Παραφράζοντας τη ρήση του Σπινόζα θα λέγαμε: Δεν αρκεί, ιδιαίτερα σήμερα, να κλαίμε, να διαπιστώνουμε απλά και να χύνουμε ηθικά δάκρυα, αλλά να καταλαβαίνουμε…
Καλά είναι τα κείμενα των ηθικών δακρύων, ιδιαίτερα όταν είναι καλογραμμένα, αλλά και πολύ παραπλανητικά, συγκινησιακά χάπια νάρκωσης:
Τα δάκρυα συγκαλύπτουν και επικαλύπτουν ΟΧΙ μόνο το βάθος, αλλά και την «επιφάνεια» των πραγμάτων, τις διαλεκτικές συναρτήσεις της εξωτερικής όψης της πραγματικότητας.
Οι απλουστευτικές διαπιστώσεις είναι μια «αντί - εξήγηση»: Δηλαδή ηθική αφαίρεση. Και όπως είναι γνωστό με τις ηθικές αφαιρέσεις συγκαλύπτουμε ή και αθωώνουμε το έγκλημα.
Ένα τέτοιο κείμενο ηθικών δακρύων, καλογραμμένο και συγκροτημένο στη δομή του είναι το παρακάτω: «Έλλειψη σεβασμού στη Δημοκρατία».
Ο ίδιος ο ηθικός τίτλος είναι «έλλειψη σεβασμού» στην πραγματικότητα και την αλήθεια.
Για ποια «δημοκρατία» μιλάμε εδώ και ποια «ασέβεια»;
Αυτό που ζει όλη η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα η χώρα μας ΟΧΙ απλώς δεν είναι «δημοκρατία», αλλά η δικτατορία των χρηματιστηριακών ελίτ εξουσίας, με τσόφλι «δημοκρατικό» (κοινοβουλευτικό»).
Και το σπουδαιότερο: Δεν είναι καμιά «ηθική ασέβεια», αλλά η ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Αν αυτόν το δικτατορικό ολοκληρωτισμό του 4ου Ράιχ τον αποκαλούμε απλώς «ασέβεια» προς τη «δημοκρατία», ΤΟΤΕ συγκαλύπτουμε το σύστημα που τον γέννησε, τους ληστές και δημίους μας και τις πολιτικές, δωσίλογες κεφαλές τους.
Ποιοι αλήθεια «ασεβούν» απέναντι στη «δημοκρατία»; Το ελληνικό δωσιλογικό καθεστώς με τα κόμματά του, τα φρικαλέα προπαγανδιστικά του «εργαλεία» (ΜΜΕ), οι «νταβάδες», οι εργατοπατέρες κ.λπ;
ΑΥΤΟΙ δεν «ασεβούν», απλούστατα, γιατί η ολοκληρωτική κατάργηση κάθε ίχνους δημοκρατίας και η επιβολή του σύγχρονου ΦΑΣΙΣΜΟΥ (του υπερεθνικού κεφαλαίου-καπιταλισμού) ΑΠΟΤΕΛΕΙ την πραγματικότητα της κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτικής και ΗΘΙΚΗΣ τους ΥΠΑΡΞΗΣ: Την μόνη «αλήθεια» τους…
ΟΤΑΝ το μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα της Δημοκρατίας το υποβιβάζουμε στην ηθική αφαίρεση της «ασέβειας», είναι σαν να πιστεύουμε ότι όλοι αυτοί υπάρχει περίπτωση να «σεβαστούν», κάποια μέρα, τη Δημοκρατία, ότι υπάρχει περίπτωση οι ίδιοι να αυτό-καταργηθούν…
Όλο το κείμενο πάνω σ’ αυτόν τον καμβά των ηθικών δακρύων κινείται, χωρίς να εξηγεί, ούτε υπαινιχτικά, τα αίτια των συμφορών μας, το καθεστώς της αποικιοκρατικοποίησή μας και τους ΔΡΟΜΟΥΣ της αποκατάστασης της Δημοκρατίας: Τις ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ λαϊκές ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ενάντια στους εκτελεστές μας, ενάντια στο κατοχικό καθεστώς που έχει εδραιωθεί στη χώρα μας…
ΧΩΡΙΣ να εξηγεί, έστω υπαινιχτικά, τους λόγους και τους μεγάλους υπεύθυνους για την «απάθεια» του ελληνικού λαού…
Καμιά βεβαίως στην πραγματικότητα απάθεια δεν υπάρχει, απλώς, όταν φωτογραφίζουμε την επιφάνεια της ωκεανού, με ηθικά απλουστευτικά σχήματα, αδυνατούμε να διακρίνουμε τα υπόγεια ρεύματά του…
Το κείμενο πάντως, επειδή είναι καλογραμμένο και οι διαπιστώσεις του (οι ξώπετσες) σωστές, αξίζει να διαβαστεί…
Πηγή του κειμένου: Το «Ποντίκι»:
http://www.inews.gr/122/elleipsi-sevasmou-sti-dimokratia.htm
Έλλειψη σεβασμού στη Δημοκρατία
Δημήτρης Μηλάκας
Μέχρι σήµερα γνωρίζαμε για «προληπτικούς» πολέμους, «προληπτικές» προσαγωγές κ.λπ. Τώρα μάθαμε και τις «προληπτικές» επιστρατεύσεις. Τα όπλα στα οποία προσφεύγει η εκάστοτε ηγεσία - εν προκειμένω η τρικομματική - μόλις αισθανθεί ότι απειλείται με οποι¬ονδήποτε τρόπο η εξουσία της είναι, ως φαίνεται, ανε¬ξάντλητα.
Αυτό που δεν είναι ανεξάντλητο, όμως, είναι το δημο¬κρατικό κεφάλαιο της χώρας. Δυστυχώς, όσο επιτρέ¬πουμε στους εαυτούς μας να υποκύπτουν στις σειρή¬νες μιας προπαγανδιστικής εκστρατείας με μοναδικό στόχο την έξαρση του κοινωνικού αυτοματισμού, οδεύουμε μαθηματικά προς την, έστω άτυπη, κατάλυ¬ση της Δημοκρατίας.
Η φαντασία γενικότερα - στην ερμηνεία του διεθνούς και εθνικού Δικαίου στη συγκεκριμένη περίπτωση -μπορεί να μην έχει όρια. Η Δημοκρατία όμως έχει. Και αν εμείς οι ίδιοι δεν ξεσηκωνόμαστε όταν αυτά τα όρια εξευτελίζονται, προτάσσοντας πάντα μια α λα καρτ δικαιολογία του τύπου «ναι μεν, αλλά», τότε βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε... τα μάτια μας υποθηκεύο¬ντας την αξιοπρέπειά μας και τελικά το μέλλον μας.
Οι εργαζόµενοι στο μετρό δεν ήταν παρά «βύσματα», οι απλήρωτοι ναυτεργάτες «τραμπούκοι», οι εκπαιδευτικοί «ανεύθυνοι» που παίζουν με το μέλλον των παιδιών μας.
Για όλους υπάρχει μια λιγότερο ή περισσότερο «πιασάρικη» δικαιολογία που μας επιτρέπει να τους στείλουμε, με ήσυχη τη συνείδησή μας και μειωμένο το προσωπι¬κό μας ρίσκο, στον διάολο... ή μάλλον στις τάξεις ενός ιδιότυπου «στρατού» με αποκλειστικό έργο τη διασφά¬λιση της κυβερνητικής επιβίωσης.
Θα πείτε: Ναι, αλλά η «κοινή γνώμη» διαφωνεί με την απεργία της ΟΛΜΕ εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Και λοιπόν; Από πότε τα αποτελέσματα των δημοσκο¬πήσεων καθορίζουν τον σεβασμό ή όχι του Συντάγμα¬τος και, εν τέλει, της Δημοκρατίας;
Τέλος πάντων, το σημαντικότερο που πρέπει να απαντήσουμε, ως πολίτες αυτής της χώρας, δεν είναι «από πότε» μας συμβαίνουν όσα μας συμβαίνουν, αλλά «έως πότε» θα κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε και θα μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα (ή μάλλον με την κάννη του κοινωνικού αυτοματισμού στραμμένη στην κατεύθυνση του... διπλανού μας).
