Νέος ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ
Επανερχόμαστε και επιμένουμε πάνω στο ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών γιατί τα γεγονότα και η στάση ειδικά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (αναμενόμενη) απέναντί της είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά.
Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης από το 1974 ως το 2010 είχαν γίνει μέσα σε 40 χρόνια 6 επιτάξεις απεργών. Από το 2010 μέχρι σήμερα με αυτή των εκπαιδευτικών φτάσαμε αισίως τις 5 επιτάξεις μέσα σε 3 χρόνια. Οι τρεις μάλιστα είναι μέσα στους πέντε πρώτους μήνες του 2013.
Αυτά τα λίγα νούμερα δείχνουν καθαρά το πραξικοπηματικό ξεσάλωμα των κατοχικών ανδρεικέλων. Η επίταξη των εκπαιδευτικών αποτέλεσε αποκορύφωμα αυταρχισμού ποιοτικά και ποσοτικά.
Ποιοτικά γιατί η επίταξη είχε προαναγγελθεί πριν αποφασισθεί η απεργία και τέθηκε σε ισχύ πριν καν ξεκινήσει η απεργία.
Ποσοτικά γιατί η κυβέρνηση έστειλε 85.000 φύλλα πορείας σε απεργούς (οι μισοί και παραπάνω γυναίκες) νούμερο πρωτοφανές που προκαλεί ζάλη.
Αποκορύφωμα μέχρι το επόμενο γιατί όσο η κυβέρνηση θα συναντά τόσο ισχνές αντιδράσεις τόσο θα αποθρασύνεται.
Η πολιτική ουσία της απεργίας και του αγώνα των εκπαιδευτικών ήταν ότι αποτελούσε εξ αρχής μια πολύ καλή ευκαιρία για μετωπική σύγκρουση με τη κυβέρνηση που μπορούσε να δημιουργήσει απρόβλεπτες καταστάσεις.
Η συσσωρευμένη οργή της κοινωνίας που παραμένει βουβή ένα χρόνο τώρα μετά τις εκλογές θα μπορούσε να ξεσπάσει και να βρει διέξοδο στο δρόμο και σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις που με το δεδομένο της επιστράτευσης θα οδηγούσαν σε κάθετη ρήξη.
Ο χώρος της παιδείας επίσης είναι αρκετά ''εύφλεκτος''. Μαζί με τους καθηγητές εύκολα ο ξεσηκωμός θα μπορούσε να μεταφερθεί στους φοιτητές και στους μαθητές ακόμη και η εποχή ήταν ευνοϊκή. Ο Μάης έχει πλούσια αγωνιστική παράδοση και πρόσφατη μάλιστα. Οι μεγάλες και παρατεταμένες κινητοποιήσεις των φοιτητών ενάντια στο νομοσχέδιο της Γιαννάκου, Μάη είχαν φουντώσει.
Ίσχυε στο ακέραιο η περίφημη ρήση του Μάο ''Μιά σπίθα μπορεί ν' ανάψει φωτιά στον κάμπο'' και μάλιστα ο αγώνας των εκπαιδευτικών ήταν κάτι πολύ παραπάνω από σπίθα.
Αυτό το ενδεχόμενο το είχαν έγκαιρα αντιληφθεί τα αστικά επιτελεία γι' αυτό όλα τα παπαγαλάκια δημοσιογραφικά (το ΘΕΜΑ του κομιστή έφτασε στο επαίσχυντο σημείο να αποκαλεί παιδεραστές τους εκπαιδευτικούς) και πολιτικά από τη Ρεπούση μέχρι τη Χρυσή Αυγή έχυναν ωκεανούς λάσπης και χολής.
Δυστυχώς και τα ''αριστερά'' κόμματα με την στάση τους δεν πήγαν πίσω στην υπονόμευση του αγώνα.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε να πούμε και πολλά πλέον. Όταν σε χειροκροτεί ο ΣΕΒ και ο Σταθάκης διαβεβαιώνει τους εφοπλιστές για την διατήρηση του αφορολόγητου και των προνομίων τους τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Λογικό επακόλουθο η εντελώς απροκάλυπτη ταύτιση των συνδικαλιστών του με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό στο ωμό και κυνικό ξεπούλημα της απεργίας.
Τα μεγάλα αποκαλυπτήρια ήταν για το ΚΚΕ. Γιατί τόσο καιρό είχαμε χορτάσει από ταξική ρητορεία συνήθως γενικά και αόριστα αλλά μόλις ήρθαμε στο συγκεκριμένο είχαμε εκπλήξεις.
Ο Σοφιανός εκφράζοντας τη θέση του ΚΚΕ για την απεργία στο MEGA είπε ότι οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ είναι οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία μέσα στις πανελλαδικές.
Είπε επίσης ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις ως μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης. Όσον αφορά τον εκβιασμό μπαίνοντας το ΚΚΕ σε αυτή τη λογική δικαιώνει την κυβέρνηση για τη χρονική επιλογή που διάλεξε και έχει ήδη υποκύψει στον εκβιασμό. Επίσης τα σχολεία άνοιγαν Δευτέρα και την Παρασκευή ξεκινούσαν οι εξετάσεις, είναι προφανές ότι το ΠΑΜΕ πρότεινε μία απεργία ντουφεκιά και μετά βλέπουμε.
Επίσης η ανακοίνωση της ΚΝΕ προς τους μαθητές της Γ' Λυκείου δεν καλούσε σε ξεσηκωμό και αγώνα αλλά ήταν στη λογική προβληματίσου αλλά διάβασε για τις πανελλήνιες.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως ήταν η στάση του Ριζοσπάστη πάνω στο ζήτημα. Ούτε μία μέρα ο αγώνας των εκπαιδευτικών δεν έγινε πρώτο θέμα της εφημερίδας παρά το αρκετά σημαντικό αριθμητικό μέγεθος του κλάδου, την πολεμική από τα ΜΜΕ και τέλος την επίταξη 85.000 απεργών. Η συντακτική ομάδα του Ριζοσπαστή δεν τα θεώρησε αρκετά σημαντικά για να γίνουν έστω για μια μέρα πρώτη είδηση.
Η πρόθεση για υποβάθμιση και υπονόμευση του αγώνα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ δεν είδε ή δεν θέλησε να δει (δεν συνηθίζουμε να κάνουμε δίκη προθέσεων) το πολιτικό διακύβευμα. Γιατί το διακύβευμα ξέφευγε κατά πολύ από τα κλαδικά αιτήματα και τα θέματα της παιδείας.
Το ξαναλέμε ήταν ευκαιρία να ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων και κινητοποιήσεων στο δρόμο που είναι η μόνη διέξοδος που μπορεί να πυροδοτήσει θετικές εξελίξεις. Όχι μόνο δεν κάλεσε και δεν πάλεψε για γενικό ξεσηκωμό ούτε τυπικά δεν στήριξε την απεργία.
Το ΚΚΕ προσπάθησε να βρει άλλοθι στη στάση των άλλων ξεπουλημένων συνδικαλιστών. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ από την αρχή δεν είχε καμία διάθεση για αγώνα. Ομως κάθε συνδικαλιστική ηγεσία όσο ενσωματωμένη και αν είναι κάνει διάφορους ελιγμούς για να διαπραγματευθεί, για να ξεγελάσει και να εκτονώσει την πίεση από τη βάση.
Η ηγεσία της ΟΛΜΕ πρότεινε απεργία χωρίς φυσικά να την προετοιμάζει στην πράξη για τους εξής λόγους:
α) Για να ρίξει την κλασική ντουφεκιά για την τιμή των όπλων.
β) Δεν έχει κατανοήσει ότι δεν υπάρχουν πλέον τα περιθώρια να ελίσσεται και να διαπραγματεύεται όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
γ) Φυσικά δεν είχε καμία διάθεση να αγωνιστεί ενάντια στην επιστράτευση πόσο μάλλον να προσπαθήσει να τη σπάσει, αντίθετα βρήκε άλλοθι για ξεπούλημα με τη λογική εμείς κάναμε το χρέος μας αλλά η κυβέρνηση μας επιστράτευσε δεν είχαμε περιθώρια.
Όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε και ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ «Οι καθηγητές δεν φοβούνται την επιστράτευση. Σε τελική ανάλυση, αν η πολιτική ηγεσία, αποφασίσει να μας φορέσει χακί θα γυρίσουμε στα σχολεία με ψηλά το κεφάλι και οι συνδικαλιστές θα κοιτάνε τους συναδέλφους στα μάτια!» Δηλαδή ρίχνουμε τη ντουφεκιά και επιστροφή στη ''νομιμότητα''.
Το ΚΚΕ θα είχε κάθε δίκιο να καταγγέλλει την ηγεσία της ΟΛΜΕ αν είχε στηρίξει ανεπιφύλακτα την απεργία πράγμα που δεν έκανε. Επίσης το ΚΚΕ συχνά μιλάει και σωστά για αλλαγή των συσχετισμών δύναμης μέσα στα συνδικάτα και στο εργατικό κίνημα. Εδώ είχε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να σαρώσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (που τόσο καιρό καταγγέλλει) που ξεβρακώθηκε αλλά την κλώτσησε πανηγυρικά.
Ακούσαμε πολλές δικαιολογίες για τον αγώνα που δεν έδωσαν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Όπως ότι δεν ήταν ευνοϊκές οι συνθήκες, ήταν αρνητικός ο συσχετισμός δύναμης, ο λαός δεν είναι έτοιμος και επίσης τι έκανε η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ όλο το προηγούμενο διάστημα κτλ. Παρότι η μαζική συμμετοχή στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και η υπερψήφιση της απεργίας έδειξαν ότι υπήρχε αγωνιστική διάθεση.
Για άλλη μια φορά το ΚΚΕ έδειξε τη γνωστή αλλεργία στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και της πάλης μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι σωστή η κριτική και η πολεμική στη γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ αλλά εδώ έγινε άλλοθι για να μην δοθεί καν η μάχη.
Η επίδειξη αυταρχισμού της κυβέρνησης έμεινε αναπάντητη και αυτό έχει πολύ βαριές και άμεσες μάλιστα συνέπειες. Είναι χαρακτηριστικό ότι δάσκαλος τέθηκε σε αργία (με μείωση των απολαβών του στο1/4 του μισθού) στη Λάρισα γιατί καταδικάστηκε για αντίσταση κατά της αρχής λόγο και για τον οποίο συνελήφθη από αστυνομικούς στην αντιμνημονιακή συγκέντρωση που έγινε στη Λάρισα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2012.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για καθαρά πολιτική δίωξη και εξόντωση. Τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων επέστρεψαν σε σύγχρονη μορφή.
Κάθε ήττα και μάχη που δεν δίνεται οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερο κατήφορο γύψου και γενικευμένο καθεστώς φίμωσης και διώξεων. Δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την αγωνιστική διέξοδο και τη σύγκρουση με κάθε αφορμή με τα κατοχικά ανδρείκελα.
Πρέπει να ξεπεραστούν και να σαρωθούν όλες αυτές οι ηγεσίες, πολιτικές και συνδικαλιστικές. που η υπονομευτική δράση τους έλαμψε στην περίπτωση των εκπαιδευτικών για τις οποίες ισχύει ότι τα πτώματα δεν είναι ικανά για αγώνα, αλλά είναι ικανά να εμποδίζουν κάθε αγώνα.
Επανερχόμαστε και επιμένουμε πάνω στο ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών γιατί τα γεγονότα και η στάση ειδικά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (αναμενόμενη) απέναντί της είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά.
Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης από το 1974 ως το 2010 είχαν γίνει μέσα σε 40 χρόνια 6 επιτάξεις απεργών. Από το 2010 μέχρι σήμερα με αυτή των εκπαιδευτικών φτάσαμε αισίως τις 5 επιτάξεις μέσα σε 3 χρόνια. Οι τρεις μάλιστα είναι μέσα στους πέντε πρώτους μήνες του 2013.
Αυτά τα λίγα νούμερα δείχνουν καθαρά το πραξικοπηματικό ξεσάλωμα των κατοχικών ανδρεικέλων. Η επίταξη των εκπαιδευτικών αποτέλεσε αποκορύφωμα αυταρχισμού ποιοτικά και ποσοτικά.
Ποιοτικά γιατί η επίταξη είχε προαναγγελθεί πριν αποφασισθεί η απεργία και τέθηκε σε ισχύ πριν καν ξεκινήσει η απεργία.
Ποσοτικά γιατί η κυβέρνηση έστειλε 85.000 φύλλα πορείας σε απεργούς (οι μισοί και παραπάνω γυναίκες) νούμερο πρωτοφανές που προκαλεί ζάλη.
Αποκορύφωμα μέχρι το επόμενο γιατί όσο η κυβέρνηση θα συναντά τόσο ισχνές αντιδράσεις τόσο θα αποθρασύνεται.
Η πολιτική ουσία της απεργίας και του αγώνα των εκπαιδευτικών ήταν ότι αποτελούσε εξ αρχής μια πολύ καλή ευκαιρία για μετωπική σύγκρουση με τη κυβέρνηση που μπορούσε να δημιουργήσει απρόβλεπτες καταστάσεις.
Η συσσωρευμένη οργή της κοινωνίας που παραμένει βουβή ένα χρόνο τώρα μετά τις εκλογές θα μπορούσε να ξεσπάσει και να βρει διέξοδο στο δρόμο και σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις που με το δεδομένο της επιστράτευσης θα οδηγούσαν σε κάθετη ρήξη.
Ο χώρος της παιδείας επίσης είναι αρκετά ''εύφλεκτος''. Μαζί με τους καθηγητές εύκολα ο ξεσηκωμός θα μπορούσε να μεταφερθεί στους φοιτητές και στους μαθητές ακόμη και η εποχή ήταν ευνοϊκή. Ο Μάης έχει πλούσια αγωνιστική παράδοση και πρόσφατη μάλιστα. Οι μεγάλες και παρατεταμένες κινητοποιήσεις των φοιτητών ενάντια στο νομοσχέδιο της Γιαννάκου, Μάη είχαν φουντώσει.
Ίσχυε στο ακέραιο η περίφημη ρήση του Μάο ''Μιά σπίθα μπορεί ν' ανάψει φωτιά στον κάμπο'' και μάλιστα ο αγώνας των εκπαιδευτικών ήταν κάτι πολύ παραπάνω από σπίθα.
Αυτό το ενδεχόμενο το είχαν έγκαιρα αντιληφθεί τα αστικά επιτελεία γι' αυτό όλα τα παπαγαλάκια δημοσιογραφικά (το ΘΕΜΑ του κομιστή έφτασε στο επαίσχυντο σημείο να αποκαλεί παιδεραστές τους εκπαιδευτικούς) και πολιτικά από τη Ρεπούση μέχρι τη Χρυσή Αυγή έχυναν ωκεανούς λάσπης και χολής.
Δυστυχώς και τα ''αριστερά'' κόμματα με την στάση τους δεν πήγαν πίσω στην υπονόμευση του αγώνα.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε να πούμε και πολλά πλέον. Όταν σε χειροκροτεί ο ΣΕΒ και ο Σταθάκης διαβεβαιώνει τους εφοπλιστές για την διατήρηση του αφορολόγητου και των προνομίων τους τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Λογικό επακόλουθο η εντελώς απροκάλυπτη ταύτιση των συνδικαλιστών του με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό στο ωμό και κυνικό ξεπούλημα της απεργίας.
Τα μεγάλα αποκαλυπτήρια ήταν για το ΚΚΕ. Γιατί τόσο καιρό είχαμε χορτάσει από ταξική ρητορεία συνήθως γενικά και αόριστα αλλά μόλις ήρθαμε στο συγκεκριμένο είχαμε εκπλήξεις.
Ο Σοφιανός εκφράζοντας τη θέση του ΚΚΕ για την απεργία στο MEGA είπε ότι οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ είναι οι μόνοι που είναι αντίθετοι σε απεργία μέσα στις πανελλαδικές.
Είπε επίσης ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις ως μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης. Όσον αφορά τον εκβιασμό μπαίνοντας το ΚΚΕ σε αυτή τη λογική δικαιώνει την κυβέρνηση για τη χρονική επιλογή που διάλεξε και έχει ήδη υποκύψει στον εκβιασμό. Επίσης τα σχολεία άνοιγαν Δευτέρα και την Παρασκευή ξεκινούσαν οι εξετάσεις, είναι προφανές ότι το ΠΑΜΕ πρότεινε μία απεργία ντουφεκιά και μετά βλέπουμε.
Επίσης η ανακοίνωση της ΚΝΕ προς τους μαθητές της Γ' Λυκείου δεν καλούσε σε ξεσηκωμό και αγώνα αλλά ήταν στη λογική προβληματίσου αλλά διάβασε για τις πανελλήνιες.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως ήταν η στάση του Ριζοσπάστη πάνω στο ζήτημα. Ούτε μία μέρα ο αγώνας των εκπαιδευτικών δεν έγινε πρώτο θέμα της εφημερίδας παρά το αρκετά σημαντικό αριθμητικό μέγεθος του κλάδου, την πολεμική από τα ΜΜΕ και τέλος την επίταξη 85.000 απεργών. Η συντακτική ομάδα του Ριζοσπαστή δεν τα θεώρησε αρκετά σημαντικά για να γίνουν έστω για μια μέρα πρώτη είδηση.
Η πρόθεση για υποβάθμιση και υπονόμευση του αγώνα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ δεν είδε ή δεν θέλησε να δει (δεν συνηθίζουμε να κάνουμε δίκη προθέσεων) το πολιτικό διακύβευμα. Γιατί το διακύβευμα ξέφευγε κατά πολύ από τα κλαδικά αιτήματα και τα θέματα της παιδείας.
Το ξαναλέμε ήταν ευκαιρία να ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων και κινητοποιήσεων στο δρόμο που είναι η μόνη διέξοδος που μπορεί να πυροδοτήσει θετικές εξελίξεις. Όχι μόνο δεν κάλεσε και δεν πάλεψε για γενικό ξεσηκωμό ούτε τυπικά δεν στήριξε την απεργία.
Το ΚΚΕ προσπάθησε να βρει άλλοθι στη στάση των άλλων ξεπουλημένων συνδικαλιστών. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ από την αρχή δεν είχε καμία διάθεση για αγώνα. Ομως κάθε συνδικαλιστική ηγεσία όσο ενσωματωμένη και αν είναι κάνει διάφορους ελιγμούς για να διαπραγματευθεί, για να ξεγελάσει και να εκτονώσει την πίεση από τη βάση.
Η ηγεσία της ΟΛΜΕ πρότεινε απεργία χωρίς φυσικά να την προετοιμάζει στην πράξη για τους εξής λόγους:
α) Για να ρίξει την κλασική ντουφεκιά για την τιμή των όπλων.
β) Δεν έχει κατανοήσει ότι δεν υπάρχουν πλέον τα περιθώρια να ελίσσεται και να διαπραγματεύεται όπως συνέβαινε στο παρελθόν.
γ) Φυσικά δεν είχε καμία διάθεση να αγωνιστεί ενάντια στην επιστράτευση πόσο μάλλον να προσπαθήσει να τη σπάσει, αντίθετα βρήκε άλλοθι για ξεπούλημα με τη λογική εμείς κάναμε το χρέος μας αλλά η κυβέρνηση μας επιστράτευσε δεν είχαμε περιθώρια.
Όπως πολύ χαρακτηριστικά είπε και ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ «Οι καθηγητές δεν φοβούνται την επιστράτευση. Σε τελική ανάλυση, αν η πολιτική ηγεσία, αποφασίσει να μας φορέσει χακί θα γυρίσουμε στα σχολεία με ψηλά το κεφάλι και οι συνδικαλιστές θα κοιτάνε τους συναδέλφους στα μάτια!» Δηλαδή ρίχνουμε τη ντουφεκιά και επιστροφή στη ''νομιμότητα''.
Το ΚΚΕ θα είχε κάθε δίκιο να καταγγέλλει την ηγεσία της ΟΛΜΕ αν είχε στηρίξει ανεπιφύλακτα την απεργία πράγμα που δεν έκανε. Επίσης το ΚΚΕ συχνά μιλάει και σωστά για αλλαγή των συσχετισμών δύναμης μέσα στα συνδικάτα και στο εργατικό κίνημα. Εδώ είχε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να σαρώσει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (που τόσο καιρό καταγγέλλει) που ξεβρακώθηκε αλλά την κλώτσησε πανηγυρικά.
Ακούσαμε πολλές δικαιολογίες για τον αγώνα που δεν έδωσαν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Όπως ότι δεν ήταν ευνοϊκές οι συνθήκες, ήταν αρνητικός ο συσχετισμός δύναμης, ο λαός δεν είναι έτοιμος και επίσης τι έκανε η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ όλο το προηγούμενο διάστημα κτλ. Παρότι η μαζική συμμετοχή στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και η υπερψήφιση της απεργίας έδειξαν ότι υπήρχε αγωνιστική διάθεση.
Για άλλη μια φορά το ΚΚΕ έδειξε τη γνωστή αλλεργία στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και της πάλης μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι σωστή η κριτική και η πολεμική στη γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ αλλά εδώ έγινε άλλοθι για να μην δοθεί καν η μάχη.
Η επίδειξη αυταρχισμού της κυβέρνησης έμεινε αναπάντητη και αυτό έχει πολύ βαριές και άμεσες μάλιστα συνέπειες. Είναι χαρακτηριστικό ότι δάσκαλος τέθηκε σε αργία (με μείωση των απολαβών του στο1/4 του μισθού) στη Λάρισα γιατί καταδικάστηκε για αντίσταση κατά της αρχής λόγο και για τον οποίο συνελήφθη από αστυνομικούς στην αντιμνημονιακή συγκέντρωση που έγινε στη Λάρισα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2012.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για καθαρά πολιτική δίωξη και εξόντωση. Τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων επέστρεψαν σε σύγχρονη μορφή.
Κάθε ήττα και μάχη που δεν δίνεται οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερο κατήφορο γύψου και γενικευμένο καθεστώς φίμωσης και διώξεων. Δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την αγωνιστική διέξοδο και τη σύγκρουση με κάθε αφορμή με τα κατοχικά ανδρείκελα.
Πρέπει να ξεπεραστούν και να σαρωθούν όλες αυτές οι ηγεσίες, πολιτικές και συνδικαλιστικές. που η υπονομευτική δράση τους έλαμψε στην περίπτωση των εκπαιδευτικών για τις οποίες ισχύει ότι τα πτώματα δεν είναι ικανά για αγώνα, αλλά είναι ικανά να εμποδίζουν κάθε αγώνα.
