Μαύρη Λίστα
Ποιός τρέφει ακόμη αυταπάτες σε αυτή τη χώρα; Ακόμη κι ο πιο ανόητος και τελευταίος πολίτης αυτού του τόπου μπορεί να μυριστεί την βρωμιά που παίζεται πίσω από την πλάτη του.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Θα υποστηρίξουμε και θα υποστηρίζουμε νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, κάθε προσπάθεια, κάθε εκδήλωση ανυπακοής και αντίστασης ενάντια σε ό,τι σκοτώνει την ζωή μας.
Αρκεί να είναι μια τίμια και ειλικρινής προσπάθεια που θα εναντιώνεται -στην παρούσα φάση- στο εγκληματικό πολιτικό καθεστώς που λυμαίνεται τη χώρα.
Και αυτή η προσπάθεια ΔΕΝ μπορεί να καθοδηγείται από κόμματα και καιροσκόπους πολιτικούς και μη. Αυτού του είδους τις λέρες τις τρώμε στη μάπα δεκαετίες.
Δεν μπορεί να καθοδηγείται γιατί αυτοί οι τύποι έχουν πολλάκις αποδείξει πως είναι καθοδηγούμενοι και εξαρτημένοι από τις διεφθαρμένες παρατάξεις τους ή από τα κόμματα εκείνα που δήθεν ενδιαφέρονται για το λαό.
Τα ανθρωπάκια αυτού του είδους που είναι νεκρά από σαφείς και ξεκάθαρες κουβέντες, πόσο μάλλον από αντρίκειες πράξεις θα πρέπει να ξέρουν πλέον πως τα περιθώρια στενεύουν.
Έτσι όπως βίαια τελείωσε το όνειρο του κομματικού και συνάμα πελατειακού υπάλληλου, έτσι θα τελειώσει και η προδοτική σχέση του κάθε εργατοπατέρα με τον απλό εργαζόμενο.
Το μόνο που μένει είναι να τους πετάξουμε με τις κλωτσιές, στη θάλασσα.
Παρέα με τους κομματάρχες και τα παράσιτα. Άλλωστε η ευθύνη που τους βαραίνει είναι εξίσου τεράστια. Καθώς αποτελούν το ανάχωμα της υπεράσπισης του διεφθαρμένου συστήματος και της διαιώνισής του.
Με άλλοθι την ιδιότητα του εργάτη ή του υπάλληλου.
Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε να ξεκινήσει η επανάσταση από τους καθηγητές. Γιατί παρά την μεγάλη κινητοποίηση οι αφελείς δάσκαλοι στηρίχθηκαν στις εξαρτημένες ηγεσίες τους και ταυτόχρονα περίμεναν υποστήριξη από τα συστημικά κόμματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς πήρανε το μάθημά τους. Όπως το πήρανε και οι ναυτεργάτες, οι χαλυβουργοί, οι οδοκαθαριστές, οι των μαζικών μεταφορών, και ένα σωρό άλλοι.
Επομένως το φιάσκο και το πισωγύρισμα κυρίως της ΟΛΜΕ και λιγότερο των από κάτω δεν αποτελεί έκπληξη. Έκπληξη θα αποτελούσε αν σύσσωμη η κοινωνία, γονείς και μαθητές στεκότανε δίπλα στους καθηγητές, να διεκδικήσουνε μια καλύτερη παιδεία, ένα καλύτερο μέλλον για όλους εμάς που δεν είμαστε καθηγητές και όλοι μαζί να αφήσουνε και να αφήσουμε κατά μέρος τις προσωπικές μας επιδιώξεις.
Ναι αυτό θα ήτανε εκπληκτικό. Και μια πραγματική βάση που θα μπορούσε να δημιουργηθεί και να μεγαλώσει ένα κίνημα από τα κάτω αλληλεγγύης και αντίστασης.
Αντί αυτού όμως βρεθήκανε κάποιοι και εναντιώθηκαν, όπως εναντιώθηκαν και στους ναυτεργάτες, γιατί τα πλοία ήταν δεμένα και θα ματαιώνανε τις διακοπές τους.
Όπως με τους σκουπιδιάρηδες γιατί οι Έλληνες κρατάνε πεντακάθαρες τις πόλεις και τις παραλίες τους.
Ή με τα τραμ και τα λεωφορεία για να προλάβουνε να πάνε στην μίζερη δουλειά τους.
Περάσανε πια τα χρόνια που οι απεργίες, ναι εκείνες οι γελοίες απεργίες των ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ που γινόντουσαν για να πιέζεται η πράσινη ή η μπλε κυβέρνηση και να μοιράζονται οι μίζες εκατέρωθεν.
Πλέον οι κινητοποιήσεις που θα γίνονται από εδώ και πέρα δεν θα έχουν να κάνουν με την διεκδίκηση προνομίων.
Θα έχουν να κάνουν με την εξασφάλιση των απαραίτητων για επιβίωση. Και μέσα σε οδυνηρές για όλους μας συνθήκες.
Γι’ αυτό καλό θα είναι να πάψουν ορισμένοι να ασκούν κριτική που στοχεύει σε λάθος ζητούμενο και προσφέρει άλλοθι στο καθεστώς.
Γι’ αυτό και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει ΜΟΝΟΙ τους να μοιραστούνε έναν κοινό αγώνα ζωής και θανάτου με σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση.
Χωρίς ηγεσίες εξαρτημένες και προδοτικές συνδικαλιστικές κλίκες.
Γιατί ο αγώνας που πρέπει να δοθεί και θα δοθεί, θα είναι ένας αγώνας ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και σε αυτούς που θα είναι μια ζωή κομπάρσοι και κολαούζοι στα ανθρωπάκια που μας κυβερνάνε.
Και αυτό αφορά όλους εμάς εκτός από αυτούς τους ρουφιάνους που μια ζωή σκύβουν το κεφάλι στον ισχυρό και προδίδουν τον αδύναμο.
Και οι τελευταίοι θα έχουνε την τύχη που τους αρμόζει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7482
Ποιός τρέφει ακόμη αυταπάτες σε αυτή τη χώρα; Ακόμη κι ο πιο ανόητος και τελευταίος πολίτης αυτού του τόπου μπορεί να μυριστεί την βρωμιά που παίζεται πίσω από την πλάτη του.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Θα υποστηρίξουμε και θα υποστηρίζουμε νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, κάθε προσπάθεια, κάθε εκδήλωση ανυπακοής και αντίστασης ενάντια σε ό,τι σκοτώνει την ζωή μας.
Αρκεί να είναι μια τίμια και ειλικρινής προσπάθεια που θα εναντιώνεται -στην παρούσα φάση- στο εγκληματικό πολιτικό καθεστώς που λυμαίνεται τη χώρα.
Και αυτή η προσπάθεια ΔΕΝ μπορεί να καθοδηγείται από κόμματα και καιροσκόπους πολιτικούς και μη. Αυτού του είδους τις λέρες τις τρώμε στη μάπα δεκαετίες.
Δεν μπορεί να καθοδηγείται γιατί αυτοί οι τύποι έχουν πολλάκις αποδείξει πως είναι καθοδηγούμενοι και εξαρτημένοι από τις διεφθαρμένες παρατάξεις τους ή από τα κόμματα εκείνα που δήθεν ενδιαφέρονται για το λαό.
Τα ανθρωπάκια αυτού του είδους που είναι νεκρά από σαφείς και ξεκάθαρες κουβέντες, πόσο μάλλον από αντρίκειες πράξεις θα πρέπει να ξέρουν πλέον πως τα περιθώρια στενεύουν.
Έτσι όπως βίαια τελείωσε το όνειρο του κομματικού και συνάμα πελατειακού υπάλληλου, έτσι θα τελειώσει και η προδοτική σχέση του κάθε εργατοπατέρα με τον απλό εργαζόμενο.
Το μόνο που μένει είναι να τους πετάξουμε με τις κλωτσιές, στη θάλασσα.
Παρέα με τους κομματάρχες και τα παράσιτα. Άλλωστε η ευθύνη που τους βαραίνει είναι εξίσου τεράστια. Καθώς αποτελούν το ανάχωμα της υπεράσπισης του διεφθαρμένου συστήματος και της διαιώνισής του.
Με άλλοθι την ιδιότητα του εργάτη ή του υπάλληλου.
Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε να ξεκινήσει η επανάσταση από τους καθηγητές. Γιατί παρά την μεγάλη κινητοποίηση οι αφελείς δάσκαλοι στηρίχθηκαν στις εξαρτημένες ηγεσίες τους και ταυτόχρονα περίμεναν υποστήριξη από τα συστημικά κόμματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς πήρανε το μάθημά τους. Όπως το πήρανε και οι ναυτεργάτες, οι χαλυβουργοί, οι οδοκαθαριστές, οι των μαζικών μεταφορών, και ένα σωρό άλλοι.
Επομένως το φιάσκο και το πισωγύρισμα κυρίως της ΟΛΜΕ και λιγότερο των από κάτω δεν αποτελεί έκπληξη. Έκπληξη θα αποτελούσε αν σύσσωμη η κοινωνία, γονείς και μαθητές στεκότανε δίπλα στους καθηγητές, να διεκδικήσουνε μια καλύτερη παιδεία, ένα καλύτερο μέλλον για όλους εμάς που δεν είμαστε καθηγητές και όλοι μαζί να αφήσουνε και να αφήσουμε κατά μέρος τις προσωπικές μας επιδιώξεις.
Ναι αυτό θα ήτανε εκπληκτικό. Και μια πραγματική βάση που θα μπορούσε να δημιουργηθεί και να μεγαλώσει ένα κίνημα από τα κάτω αλληλεγγύης και αντίστασης.
Αντί αυτού όμως βρεθήκανε κάποιοι και εναντιώθηκαν, όπως εναντιώθηκαν και στους ναυτεργάτες, γιατί τα πλοία ήταν δεμένα και θα ματαιώνανε τις διακοπές τους.
Όπως με τους σκουπιδιάρηδες γιατί οι Έλληνες κρατάνε πεντακάθαρες τις πόλεις και τις παραλίες τους.
Ή με τα τραμ και τα λεωφορεία για να προλάβουνε να πάνε στην μίζερη δουλειά τους.
Περάσανε πια τα χρόνια που οι απεργίες, ναι εκείνες οι γελοίες απεργίες των ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ που γινόντουσαν για να πιέζεται η πράσινη ή η μπλε κυβέρνηση και να μοιράζονται οι μίζες εκατέρωθεν.
Πλέον οι κινητοποιήσεις που θα γίνονται από εδώ και πέρα δεν θα έχουν να κάνουν με την διεκδίκηση προνομίων.
Θα έχουν να κάνουν με την εξασφάλιση των απαραίτητων για επιβίωση. Και μέσα σε οδυνηρές για όλους μας συνθήκες.
Γι’ αυτό καλό θα είναι να πάψουν ορισμένοι να ασκούν κριτική που στοχεύει σε λάθος ζητούμενο και προσφέρει άλλοθι στο καθεστώς.
Γι’ αυτό και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει ΜΟΝΟΙ τους να μοιραστούνε έναν κοινό αγώνα ζωής και θανάτου με σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση.
Χωρίς ηγεσίες εξαρτημένες και προδοτικές συνδικαλιστικές κλίκες.
Γιατί ο αγώνας που πρέπει να δοθεί και θα δοθεί, θα είναι ένας αγώνας ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και σε αυτούς που θα είναι μια ζωή κομπάρσοι και κολαούζοι στα ανθρωπάκια που μας κυβερνάνε.
Και αυτό αφορά όλους εμάς εκτός από αυτούς τους ρουφιάνους που μια ζωή σκύβουν το κεφάλι στον ισχυρό και προδίδουν τον αδύναμο.
Και οι τελευταίοι θα έχουνε την τύχη που τους αρμόζει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7482
