του Λευτέρη Ριζά
Ο Sigmund Freud έγραφε, σχετικά με μια τρίτη πηγή της θεμιτής βελτίωσης της θεωρίας της λίμπιντο, ότι από «τις παρατηρήσεις και θεωρήσεις μας για τη φυσική ζωή των παιδιών και των πρωτόγονων λαών …βρίσκουμε χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να συγκαταλεχθούν στο παραλήρημα μεγαλείου, δηλαδή σε μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών και των ψυχικών τους πράξεων, την παντοδυναμία των λέξεων, μια τεχνική κατά του εξωτερικού κόσμου, τη «μαγεία», η οποία εμφανίζεται ως συνεπής εφαρμογή αυτών των προϋποθέσεων για παραλήρημα μεγαλείου» [1].
Διαβάζοντας ή ακούγοντας τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν, αλλά κυρίως μετά τις εκλογές, μπορεί να νομίσει κανείς ότι ο Φρόϋντ τα έγραφε γι αυτούς. Διακρίνει στην συμπεριφορά τους ένα «παραλήρημα μεγαλείου» - είμαστε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, ήρθαμε να σώσουμε την κοινωνία» [2] - συνοδευόμενο με μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών τους και μια παντοδυναμία των λέξεων και φράσεων που χρησιμοποιούν [3].
Πάντοτε δε συνοδευόμενα με το αποστομωτικό, όπως νομίζουν, επιχείρημα ότι τους «ψήφισε ο λαός» - λες και τους προηγούμενους τους ψήφισαν εξωγήινοι. Να θυμηθούμε ότι κάποτε ο Κ. Καραμανλής και η ΝΔ του είχαν ψηφιστεί από το 54% (1974), ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ από το 48% (1981), ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου στις εκλογές του 2009 εξασφάλισε ένα 44%.
Να μην πούμε βέβαια ότι και ο Ρήγκαν, κι ο Κλίντον, κι ο Ομπάμα, κι ο Σαρκοζί, κι ο Ολάντ, κι η Μέρκελ, όπως προηγούμενα και ο Μπερλουσκόνι, κλπ είχαν ψηφιστεί από τους λαούς τους και μάλιστα με υψηλά ποσοστά.
Αυτό, επίσης, που επικαλείται συχνά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ακόμα και στις επαφές της με άλλους ευρωπαίους ηγέτες – ότι δηλαδή έχει την στήριξη της πλειοψηφίας του λαού, σύμφωνα πάντα με δημοσκοπήσεις, είναι ένα επιχείρημα που σηκώνει συζήτηση. Γιατί τέτοια λαϊκή αποδοχή, ομόθυμη και «μαχητική» πρέπει να θυμόμαστε πώς εξασφάλισε κάποτε και ο Χίτλερ στη ναζιστική Γερμανία, και η Θάτσερ μετά την επέμβαση της στα Φώκλαντ, κλπ. κλπ.
Το ίδιο είχε συμβεί και με το ΠΑΣΟΚ, τον πρώτο καιρό μετά τη νίκη του το 1981 (ιδιαίτερα μετά τη συνέντευξη του Ανδρέα στους δύο αμερικανούς δημοσιογράφους και σε άλλες περιπτώσεις). Πολλές φορές στην Ιστορία τα «Ωσαννά» τα διαδέχτηκαν το «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την όλη πολιτική του ενάντια στις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά και συμμάχων τους, στην αντίθεση του στα Μνημόνια και τα εφαρμοστικά μέτρα – που βύθισαν τον λαό σε μεγάλη ανέχεια – αλλά και σε δύο ιδεοληπτικές εμμονές, που ως φαίνεται τώρα τον «τιμωρούν». Τις βρίσκει μπροστά του και δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτές εύκολα.
Η πρώτη ήταν πως οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και λοιπών, δεν διαπραγματεύτηκαν με τους δανειστές μας. Και υποσχέθηκε πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, για να καταλήξει στη συνέχεια στη «σκληρή» επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Η δεύτερη ήταν μια εσφαλμένη αντίληψη που είχε για την Ε.Ε. – κληρονομιά βέβαια της στάσης του ΚΚΕ εσωτ. απέναντι στην ΕΟΚ-ΕΕ, και του μετέπειτα Συνασπισμού. Που έχοντας εγκαταλείψει οριστικά όλες τις παλιές θέσεις της αριστεράς [ΕΔΑ, ΚΚΕ] περί ΕΟΚ [4], στο όνομα πάντα της «ανανέωσης» και της κριτικής στο «Σταλινισμό» και την ΕΣΣΔ, είχε ουσιαστικά μετατοπιστεί στο έδαφος των αντιλήψεων της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. Είναι γνωστό ότι όλο το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού συνδέθηκε με την προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης. [5]
Ως προς την πρώτη εμμονή του, έκανε ένα πρώτο σημαντικό λάθος. Πίστευε πώς οι Γ. Παπανδρέου, Αν. Σαμαράς κλπ. δεν ήθελαν να είναι κι αυτοί αρεστοί, δημοφιλείς στο λαό συνεχίζοντας την γνωστή πολιτική παροχών που είχαν ακολουθήσει τα προηγούμενα χρόνια. Ότι γι αυτό – επειδή ήταν «ξεπουλημένοι» ή «μερκελιστές» όπως τους αποκαλούσε ο κ. Τσίπρας – δεν διαπραγματεύτηκαν «σκληρά» όπως θα όφειλαν, αλλά υπέκυψαν αμαχητί.
Δηλαδή όλο το ζήτημα ήταν θέμα προσώπων και ικανότητας διαπραγμάτευσης. Άρα άλλα πρόσωπα, πιο αποφασισμένα και ικανά για «σκληρές» διαπραγματεύσεις, θα έφερναν καλύτερα αποτελέσματα.
Δεν ήθελε να πάρει υπόψη του το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγονται κάθε φορά οι διαπραγματεύσεις – άρα και αυτή που μας αφορά – όπως συσχετισμός ταξικών δυνάμεων, ισχύος οικονομικής και στρατιωτικής, κλπ. Δυστυχώς δεν αρκεί μόνο το δίκιο των λαών ή του εργάτη, για να επιβληθεί. Το δίκιο είναι απαραίτητος όρος για τη διεξαγωγή ενός αγώνα και βέβαια αν συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις, για την οριστική νίκη του. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός όρος, η μοναδική προϋπόθεση.
Οι κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό τους, που διαπραγματεύτηκαν και υπέγραψαν τα μνημόνια, ήταν βέβαια φορείς αστικών ιδεών και ως προς την οικονομία, την ανάπτυξη και ως προς τις διεθνείς σχέσεις (οικονομικές-πολιτικές κλπ) [6].
Συνεπώς δεν είχαν καμιά διάθεση να αντισταθούν στις απαιτήσεις του διεθνούς κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Όχι από προσωπική «δειλία» ή ανικανότητα (όχι πώς αποκλείεται να συμβαίνει κι αυτό σε οποιονδήποτε διαπραγματεύεται) [7], αλλά από ταξική θέση. Δεν μπορούσαν γι αυτό να τεθούν επικεφαλής ενός λαϊκού αντιμπεριαλιστικού αγώνα. Δεν το έκαναν άλλωστε οι «πρόγονοι» τους στην Κατοχή. Τώρα θα το κάνανε;
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια κυβέρνηση και ανέλαβε την υποχρέωση να επαναδιαπραγματευθεί ο ίδιος με τους δανειστές και τους «θεσμούς» τους, ανακαλύπτει πώς δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Πως απέναντι του βρίσκεται ο σκληρός και ανελέητος για τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους συνασπισμός όλων των εκπροσώπων του μεγάλου, μονοπωλιακού και κρατικο-χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου: οι ιμπεριαλιστές. Που δεν κάνουν εύκολα πίσω, που δεν συγκινούνται όταν ακούνε για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, την ανεργία, τη μετανάστευση της σπουδασμένης νεολαίας της, τη δυστυχία του λαού της, τις αυτοκτονίες όσων έφτασαν στο όριο της ύπαρξης τους.
Γιατί έχουν μάθει να αιματοκυλάνε τους λαούς. «Αν σύμφωνα με τον Ωζιέ, το χρήμα γεννιέται με φυσικές κηλίδες αίματος στο ένα μάγουλο, το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά και στάζοντας αίμα από όλους τους πόρους» [8]. Το Κεφάλαιο δεν έχει πάψει να αναπαράγεται έχοντας αποκαθάρει την ύπαρξη του από τις παλιές του συνήθειες και όρους παραγωγής του.
***
Εδώ, όμως, ανακύπτει ένα μεγάλο, καίριο, ερώτημα και πρόβλημα για την αριστερά. Μπορεί όποτε θέλει και όπου θέλει να συγκρουστεί με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού; Μπορεί να διεξάγει ένα αντι-καπιταλιστικό αγώνα όποτε αυτή το αποφασίσει; [καλή ώρα όπως διαβάζουμε σήμερα στο πανό των καταληψιών της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών που κηρύσσουν τον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο!!] ‘Η να το πούμε διαφορετικά: μπορεί ο υποκειμενικός παράγοντας να μην πάρει υπόψη του τον «αντικειμενικό», την οικονομία; αρκεί η πολιτική βούληση για να επιβληθεί στην οικονομική βάση, όποτε αυτή το θελήσει; Σε αυτό το ερώτημα οι «θεωρητικοί» του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν απαντήσει για τον απλούστατο λόγο ότι δεν το έχουν θέσεις[9].
Στην περίπτωσά μας ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται – και ο διψασμένος για μια βελτίωση της άθλιας κατάστασης του λαός είναι πρόθυμος να πιστέψει μια κι αυτό επιθυμεί – πώς διαπραγματεύεται σκληρά και αποκαθιστά την «υπερηφάνεια» μας. Αυτά απομένουν βέβαια να αποδειχτούν. Αν ο ισχυρισμός αποδειχθεί «φρούδα ελπίδα» μπορεί από το ζενίθ να οδηγήσει στο ναδίρ λαό και ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό δεν θα είναι καθόλου καλό για τον λαό, τον τόπο και την δημοκρατία…
***
Η δεύτερη ιδεοληπτική εμμονή του αφορά την Ευρώπη – την Ευρωπαϊκή Ένωση – και τους «εταίρους» μας. Πίστευε και ακόμα πιστεύει και επικαλείται το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον. Στο όνομα αυτού του κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος καλεί τους εταίρους να στηρίξουν την Ελλάδα, να εγκαταλείψουν τις πολιτικές λιτότητας και γενικότερα του νεοφιλελευθερισμού, να πάρουν μέτρα για την ανάπτυξη, την καταπολέμηση της ανεργίας κλπ κλπ.
Με λίγα λόγια τους ζητάνε να πάψουν να συμπεριφέρονται ως καπιταλιστές / ιμπεριαλιστές. Γιατί όλα αυτά τα φαινόμενα: κρίση, ανεργία, δάνεια και χρέη κρατικά κλπ είναι εγγεγραμμένα στο DNA του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, τα οποία εντείνονται στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου και της δημιουργίας μιας παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας στην οργάνωση των κρατών και των οικονομιών τους. Που στην κορυφή τους έχουν ξεχωρίσει μια χούφτα μεγάλες χώρες που κυριαρχούν πάνω στις άλλες, τις εκμεταλλεύονται, τις ελέγχουν κλπ κλπ. Όλα αυτά τα φαινόμενα και ιδιότητες του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής – ή όπως το λέμε πια: του καπιταλισμού – και του σταδίου ανάπτυξης του, του ιμπεριαλισμού, είναι πασίγνωστα πια από το έργο των Μαρξ-Ένγκελς και των άλλων συνεχιστών του έργου και της σκέψης τους.
Αυτά όλα, όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να τα αγνοεί. Νόμιζε πώς η ΕΕ – το διευθυντήριο των Βρυξελλών όπως πολύ επιτυχημένα το αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου – είναι μια παρέα καλών παιδιών, με ανοιχτό μυαλό και «έξω καρδιά», που μοναδική τους έγνοια είναι το καλό της ανθρωπότητας. Και που οφείλουν επίσης να αγαπάνε και να νοιάζονται την Ελλάδα και τον λαό της. Που επίσης ζούνε και αναπνέουν με τον αέρα της Δημοκρατίας και της εκφρασμένης λαϊκής βούλησης.
Να θυμηθούμε λοιπόν με πόση «προκλητική» αφέλεια συμπεριφερότανε και τι υποσχότανε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός πρωθυπουργός, προεκλογικά στα παραληρούντα πλήθη των οπαδών και ψηφοφόρων του κόμματος.
Στο Ηράκλειο της Κρήτης κόμπαζε λέγοντας πώς μετά την, βέβαιη όπως θεωρούσε, νίκη στις εκλογές, η Ελλάδα [δηλαδή η κυβέρνηση της] θα έπαιζε τη λύρα και οι Ευρωπαίοι θα χόρευαν πεντοζάλη !! [10] Αλλά γενικότερα υπήρχε – κι ακόμα διακρίνει τα κυβερνητικά και ανώτατα κομματικά στελέχη – μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών τους και μια πίστη στην παντοδυναμία των λέξεων και φράσεων που χρησιμοποιούν. Διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία την βούληση τους – μακάρι – να πετύχουν, εξακολουθούν να καλούν τους επικεφαλείς του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού συστήματος – κατ’ επέκταση και του παγκόσμιου – να αλλάξουν, για το κοινό καλό, τις πολιτικές που εφαρμόζουν.
Πίστευαν – και αυτό ακόμα πιστεύουν και επικαλούνται – ότι αρκούσε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, μια νωπή λαϊκή εντολή, για να γίνουν αποδεκτά τα δίκαια μεν για εμάς, αλλά ως φαίνεται όχι για τους «εταίρους» μας, αιτήματα μας για διαγραφή τους χρέους ή μέρους του χρέους, για διευκόλυνση μας κλπ κλπ. Πίστευαν πως τα περί «ανθρωπιστικής κρίσης» ή επίκληση του «κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος» κλπ, αρκούσαν για να τους πείσουν, ότι θα τους παρέλυαν από φόβο ή από συγκίνηση!!
Οι «άλλοι», όμως, είναι οι επικεφαλείς ή πολύ στενά συνδεδεμένοι με τα πιο ισχυρά ευρωπαϊκά – και αμερικανο-ευρωπαϊκά – μονοπώλια και μεγάλα τράστ, με το κρατικο-χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, κλπ. Εκπροσωπούν μεγάλες και πολύ μεγάλες εταιρείες πολεμικές, φαρμάκων, οικοδομικών εργασιών, τροφίμων, κλπ. Διαθέτουν τεράστια κεφάλαια για τη συντήρηση στρατών, μυστικών υπηρεσιών κλπ προκειμένου όχι μόνο να ελέγχουν και υπονομεύουν κυβερνήσεις – όταν έστω και υποψιάζονται πώς δεν κάνουν ό,τι αυτούς συμφέρει – αλλά δεν διστάζουν να επεμβαίνουν ακόμα και στρατιωτικά για να τις ανατρέψουν χωρίς να ενδιαφέρονται για τις τεράστιες καταστροφές που προκύπτουν από αυτές τις επεμβάσεις τους.
Οι ευρωπαίοι φίλοι μας ήτανε αυτοί που πριν μερικά χρόνια βομβάρδιζαν την γείτονα Γιουγκοσλαβία προκειμένου να επιβάλλουν τα δικά τους υπάκουα παιδιά [11]. Οι ίδιοι πάλι βομβάρδισαν και διέλυσαν την Λιβύη: δεν τους άρεσε ο Καντάφι, γιατί δεν ήταν «δημοκράτης» και «ανθρωπιστής» όπως αυτοί, και τώρα στη Λιβύη γίνεται χαμός από συμμορίες, μετανάστες που πνίγονται έξω από τις ακτές της Ιταλίας, κλπ. Οι ίδιοι βρίσκονται πίσω από τη διάλυση χωρών της Αφρικής – χρόνια τώρα βέβαια. Μας το υπενθυμίζει κάθε τόσο ο Πατρίς Λομούμπα [όταν τον δολοφόνησαν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός πρωθυπουργός δεν είχε γεννηθεί, αλλά κανονικά πρέπει να το έχει μάθει]. Και βέβαια οι πρόγονοι τους ήτανε που έπεσαν με λύσσα να πνίξουν τη νεαρή τότε Ρωσική Επανάσταση – τη Σοβιετική Ένωση, στέλνοντας εναντίον της τους στρατούς τους. Σε αυτό το «πανηγύρι» των ιμπεριαλιστών συμμετείχε τότε και η Ελλάδα του Ελ. Βενιζέλου!!
Λέτε λοιπόν αυτοί οι αξιοσέβαστοι και αξιότιμοι κύριοι και κυρίες να χολοσκάνε για την ανθρωπιστική κρίση που σαρώνει την Ελλάδα; Εδώ δεν χολοσκάνε για τις άθλιες συνθήκες που ζούνε δικοί τους συμπατριώτες. Δημοσιεύονται και διαβάζουμε π.χ. για την φτώχεια που εξαπλώνεται μέσα στην ίδια τη Γερμανία – να μην μιλήσουμε για τον Ευρωπαϊκό Νότο, τη Γαλλία ή ακόμα και τις ίδιες τις ΗΠΑ. Αυτές οι καταστάσεις είναι ενδημικά φαινόμενα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής που στην εποχή του ιμπεριαλισμού παίρνουν παγκόσμιες διαστάσεις.
Δεν νοείται «μαρξιστές» ηγέτες – όπως μας διαβεβαίωσε ο υπουργός Εθνικής Παιδείας κ. Αρ. Μπαλτάς ότι είναι ο ίδιος και ο Γ. Μηλιός πώς είναι η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ [12] - να αγνοούν ή να παραβλέπουν αυτά τα γεγονότα, αυτές τις πασίγνωστες αλήθειες, όταν θέλουν να χαράξουν αξιόπιστη και «αριστερή» πολιτική (εσωτερική και εξωτερική).
Οι ηγέτες του παγκόσμιου καπιταλιστικού / ιμπεριαλιστικού συστήματος και κόσμου δεν αλλάζουν πλεύση, γραμμή, επειδή κάποιος ή κάποιοι οικονομολόγοι ή κάποιοι άλλοι ηγέτες μικρών χωρών θα τους το ζητήσουν επιστρατεύοντας τα καλύτερα επιχειρήματα που υπάρχουν [13].
Δεν έχει κανένα νόημα να επαναλαμβάνει η αριστερά, η κυβέρνηση και οι διαπραγματευτές της, ότι το πρόγραμμα που μας επέβαλαν «απέτυχε». Το πρόγραμμα, γι αυτούς που το επέβαλαν, πέτυχε απόλυτα: μας λεηλάτησαν.
Η λεηλασία, όμως, όπως η κλοπή, το έγκλημα κλπ κλπ όλα όσα δηλαδή χαρακτηρίζουν την εποχή της «πρωταρχικής συσσώρευσης», δεν είναι κάτι που ο καπιταλισμός τα έχει βάλει μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του. Σαν πρακτικές συσσώρευσης έρχονται και επανέρχονται. Η συσσώρευση μέσω αφαίρεσης πόρων από άλλους, έχει επισημανθεί πολύ εμφαντικά από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ [«συσσώρευση του κεφαλαίου»]. Μας το υπενθύμισε ο Ντέϊβιντ Χάρβεϊ στο «Ο νέος ιμπεριαλισμός» [14].
Επί δύο μήνες η κυβέρνηση καθημερινά «ανακαλύπτει» με κάποια έκπληξη και ενίοτε δυσφορία, την πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, την πραγματική «υφή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Νομίζει λοιπόν πως με «παραστάσεις» - ερωτήσεις κλπ – στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των κ.κ. Δ. Παπαδημούλη, Χρυσόγονου, Σ. Σακοράφα και Μανώλη Γλέζου, μπορεί να «εξημερωθεί» το θηρίο και ότι έτσι θα αλλάξει η «Ευρώπη».
Πιστεύει επίσης πώς ένας υπουργός οικονομικών «καπάτσος», τύπου ροκ-σταρ, συνηθισμένος σε αστικά σαλόνια και σε μαθήματα σε φοιτητές, μπορεί να τους «τουμπάρει» σαγηνεύοντας τους με τη «γοητεία», την ευγλωττία, την εμφάνιση του; Ή πιστεύει πως αυτοί όλοι δεν θα κάνουν απόπειρες, αρχικά «ευγενικές» έως να δούνε τι άλλα μέσα θα χρησιμοποιήσουν, να την ευθυγραμμίσουν με τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα;
Μήπως όλα αυτά δεν τα έχουν χρησιμοποιήσει ήδη παντού; Αυτή είναι η πραγματικότητα από τα αρχαιοτάτων χρόνων – την εποχή που οι Αθηναίοι «διαπραγματεύτηκαν» με τους πολίτες της Μήλου - μέχρι βέβαια την σημερινή εποχή του ιμπεριαλισμού.
Η θηλιά σφίγγει βέβαια γύρω από το λαιμό της Ελλάδας και του λαού της. Το 1940 ο λαός αντέδρασε με αγώνα, οργανωμένος στο ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Η αντίσταση του αυτή – άσχετα που και πώς κατέληξε – χάλασε τα σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού και γενικότερα έβαλε σε μπελάδες και τους υπόλοιπους: κύρια τον αγγλο-αμερικάνικο. Και το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.
Όλοι αυτοί οι εχθροί του ελληνικού λαού όμως, το «σύστημα», έβγαλε κάποια συμπεράσματα, κάποια «διδάγματα» από όλα αυτά. Και φρόντισε να αλλάξει, όχι στρατηγικούς στόχους αλλά τακτική ή τακτικές, για να επανέλθει με μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Το περιβόητο «λαϊκό» κίνημα και οι πολιτικοί του εκφραστές και ηγέτες, δυστυχώς, μάλλον δεν κατάλαβαν τίποτα. Κανένα συμπέρασμα και δίδαγμα.
Μοιραία λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ – τέκνο αυτής της αριστεράς, κύρια της ευρωκομμουνιστικής και λοιπής «ρεβιζιονιστικής» - σήμερα αναπαράγει όλα τα λάθη και τις «αφέλειές» της.
Γι αυτά στο επόμενο άρθρο μας.
Σημειώσεις:
[1] Sigmund Freud «Ναρκισσισμός, μαζοχισμός, φετιχισμός» εκδ. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ Α.Ε. ΑΘΗΝΑ 2012, σελ. 11
[2] Άλλωστε αποκαλούν την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» - παραπέμποντας έτσι σε σωτηριολογικές θεωρίες και πρακτικές, όπως οι προηγούμενες αυτό-αποκαλούνταν «εθνικής σωτηρίας».
[3] Τις αιτίες τέτοιων φαινομένων ο Ερνστ Φίσερ πολύ γλαφυρά εξηγεί στο «Η αναγκαιότητα της τέχνης», εκδ. ΘΕΜΕΛΙ0, ΑΘΗΝΑ 1984 (επανέκδοση).
[4] Να θυμίσουμε εδώ τη συλλογή άρθρων με την επιμέλεια του καθηγητή Νίκου Κιτσίκη, με τον τίτλο «Η ΘΥΕΛΛΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΓΟΡΆΣ», ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 1962.
[5] βλ. Λ. Ριζάς «Οι εκλογές» 25/1/2015 ΟΙΣΤΡΟΣ http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2015/01/1.html
[6] βλ. Keith Dixon «Οι ευαγγελιστές της αγοράς», εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ, στη σειρά ΛΟΓΟΙ ΔΡΑΣΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2001. Εκεί δείχνει πολύ πειστικά και γλαφυρά πώς επεκτάθηκε μέσα από διάφορα Ιδρύματα στα Πανεπιστήμια, τους διανοούμενους και τους πολιτικούς η όλη νέο-φιλελεύθερη θεωρία. Φυσικά η επιτυχία της δεν οφείλεται μόνο στην οργάνωση αυτής της ιδεολογικής εξόρμησης από τη μεριά του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου, των Ιδρυμάτων του και των Ευαγγελιστών του, αλλά και στις αποτυχίες του υπαρκτού σοσιαλισμού (όχι μόνο του σοβιετικού) και γενικότερα του εργατικού κινήματος.
[7] Αρκεί να θυμηθούμε αυτούς που διαπραγματεύτηκαν στο Λίβανο, την Καζέρτα και την Βάρκιζα, εκ μέρους της κυβέρνησης του Βουνού και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
[8] Κ Μαρξ «Το Κεφάλαιο», εκδ. ΚΕ του ΚΚΕ, 1954, τ. 1ος κεφάλαιο 24ο, σελ. 784-5.
[9] Όπως έγραφε ο Σαμίρ Αμίν «δύο διαρκείς τάσεις … λειτουργούν μέσα στο μαρξισμό και, κατά τη γνώμη μας, αποτελούν παρεκκλίσεις του. Η πρώτη είναι η τάση του οικονομισμού…..Η τάση αυτή περικλείνει η ίδια την μηχανική της άρνηση: τον υποκειμενικό βολονταρισμό. Κατά την άποψη αυτουνού, το οικονομικό σύστημα καταργείται. Η πάλη των τάξεων τα μπορεί όλα. Αυτό εξαρτάται από την πολιτική θέληση. Αντίθετα από τον οικονομισμό, εδώ η ιδεολογία καθορίζει τη βάση. Η πάλη των τάξεων, κατά την άποψη αυτή, σχετίζεται μ ΄ ένα είδος θεωρίας των παιγνίων». «Ο νόμος της αξίας και ο ιστορικός υλισμός», εκδ. Καρανάση, ΑΘΗΝΑ 1978, σελ. 11.
[10] Αν βέβαια οι Ευρωπαίοι του ζητούσαν ο ίδιος να τους το μάθει αμφιβάλλω αν ξέρει ο ίδιος να τον χορεύει. Αλλά πέρα από αυτό οι τύποι εκεί στις Βρυξέλλες δεν ξεχνάνε εύκολα το θράσος και την «αναίδεια» αυτών που θεωρούν «μικρούς». Έτσι τώρα υποχρεώνουν την κυβέρνηση – και κατ’ επέκταση και τον λαό – να χορέψει «τσιφτετέλι» προκειμένου να ακουστεί ο ήχος του ευρώ.
[11] Ενδεικτικά βλ. Erich Schmidt – Eenboom «Πολεμιστές στη σκιά – Η προγραμματισμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Στα άδυτα της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών», εκδ. ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ-Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1995.
[12] Ο κ. Αρ. Μπαλτάς μιλώντας στη Βουλή, κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης «πώς εγώ, που θεωρούμαι μαρξιστής βεβαίως –και το ξέρετε όλοι» (9-2-2015) και ο Γ. Μηλιός σε συνέντευξη του στον Guardian (7-1-2015)
[13] Όπως είπε ο Σαμίρ Αμιν: «Ο οικονομολόγος Keynes έλεγε ότι ήταν παράλογο και ότι ήταν απαραίτητο να κάνουμε το αντίθετο. Αλλά μόνο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατάφερε να εισακουστεί. Όχι γιατί η αστική τάξη πείστηκε από τις ιδέες του, αλλά επειδή επιβλήθηκε από την εργατική τάξη. Με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά του ναζισμού και τη συμπάθεια για την κομμουνιστική αντίσταση, ο φόβος για ενδεχόμενη νίκη του κομμουνισμού ήταν πολύ έντονος.
Σήμερα, ορισμένοι - όχι πάρα πολλοί - έξυπνοι αστοί οικονομολόγοι μπορεί να λένε ότι τα μέτρα λιτότητας είναι παράλογα. Και λοιπόν; Όσο το κεφάλαιο δεν υποχρεώνεται από τους αντιπάλους του να ρίξει νερό στο κρασί του, αυτό θα συνεχιστεί». [από συνέντευξη του στον Ruben Ramboer, 53 http://aristeroblog.gr/node/1170
[14] Ντέϊβιντ Χάρβεϊ «Ο νέος ιμπεριαλισμός», εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2006, [με πρόλογο Ν. Κοτζιά], σελ. 144 . Η Ναζιστική Γερμανία εφάρμοσε συστηματικά τη λεηλασία. Ξεκίνησε με αυτήν των περιουσιών των Εβραίων της Γερμανίας και συνέχισε με αυτή των κατακτημένων λαών της Ευρώπης. Βλ. Goetz Aly «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ» εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2009, και Wolfgang Michal «Η Γερμανία και ο επερχόμενος Βιλελμίνειος Ιμπεριαλισμός», ΑΘΗΝΑ 2013.
ΠΗΓΗ:
http://istrilatis.blogspot.gr/2015/03/sigmund-freud-1.html
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9660
Ο Sigmund Freud έγραφε, σχετικά με μια τρίτη πηγή της θεμιτής βελτίωσης της θεωρίας της λίμπιντο, ότι από «τις παρατηρήσεις και θεωρήσεις μας για τη φυσική ζωή των παιδιών και των πρωτόγονων λαών …βρίσκουμε χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να συγκαταλεχθούν στο παραλήρημα μεγαλείου, δηλαδή σε μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών και των ψυχικών τους πράξεων, την παντοδυναμία των λέξεων, μια τεχνική κατά του εξωτερικού κόσμου, τη «μαγεία», η οποία εμφανίζεται ως συνεπής εφαρμογή αυτών των προϋποθέσεων για παραλήρημα μεγαλείου» [1].
Διαβάζοντας ή ακούγοντας τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν, αλλά κυρίως μετά τις εκλογές, μπορεί να νομίσει κανείς ότι ο Φρόϋντ τα έγραφε γι αυτούς. Διακρίνει στην συμπεριφορά τους ένα «παραλήρημα μεγαλείου» - είμαστε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, ήρθαμε να σώσουμε την κοινωνία» [2] - συνοδευόμενο με μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών τους και μια παντοδυναμία των λέξεων και φράσεων που χρησιμοποιούν [3].
Πάντοτε δε συνοδευόμενα με το αποστομωτικό, όπως νομίζουν, επιχείρημα ότι τους «ψήφισε ο λαός» - λες και τους προηγούμενους τους ψήφισαν εξωγήινοι. Να θυμηθούμε ότι κάποτε ο Κ. Καραμανλής και η ΝΔ του είχαν ψηφιστεί από το 54% (1974), ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ από το 48% (1981), ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου στις εκλογές του 2009 εξασφάλισε ένα 44%.
Να μην πούμε βέβαια ότι και ο Ρήγκαν, κι ο Κλίντον, κι ο Ομπάμα, κι ο Σαρκοζί, κι ο Ολάντ, κι η Μέρκελ, όπως προηγούμενα και ο Μπερλουσκόνι, κλπ είχαν ψηφιστεί από τους λαούς τους και μάλιστα με υψηλά ποσοστά.
Αυτό, επίσης, που επικαλείται συχνά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ακόμα και στις επαφές της με άλλους ευρωπαίους ηγέτες – ότι δηλαδή έχει την στήριξη της πλειοψηφίας του λαού, σύμφωνα πάντα με δημοσκοπήσεις, είναι ένα επιχείρημα που σηκώνει συζήτηση. Γιατί τέτοια λαϊκή αποδοχή, ομόθυμη και «μαχητική» πρέπει να θυμόμαστε πώς εξασφάλισε κάποτε και ο Χίτλερ στη ναζιστική Γερμανία, και η Θάτσερ μετά την επέμβαση της στα Φώκλαντ, κλπ. κλπ.
Το ίδιο είχε συμβεί και με το ΠΑΣΟΚ, τον πρώτο καιρό μετά τη νίκη του το 1981 (ιδιαίτερα μετά τη συνέντευξη του Ανδρέα στους δύο αμερικανούς δημοσιογράφους και σε άλλες περιπτώσεις). Πολλές φορές στην Ιστορία τα «Ωσαννά» τα διαδέχτηκαν το «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε την όλη πολιτική του ενάντια στις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά και συμμάχων τους, στην αντίθεση του στα Μνημόνια και τα εφαρμοστικά μέτρα – που βύθισαν τον λαό σε μεγάλη ανέχεια – αλλά και σε δύο ιδεοληπτικές εμμονές, που ως φαίνεται τώρα τον «τιμωρούν». Τις βρίσκει μπροστά του και δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτές εύκολα.
Η πρώτη ήταν πως οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και λοιπών, δεν διαπραγματεύτηκαν με τους δανειστές μας. Και υποσχέθηκε πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, για να καταλήξει στη συνέχεια στη «σκληρή» επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Η δεύτερη ήταν μια εσφαλμένη αντίληψη που είχε για την Ε.Ε. – κληρονομιά βέβαια της στάσης του ΚΚΕ εσωτ. απέναντι στην ΕΟΚ-ΕΕ, και του μετέπειτα Συνασπισμού. Που έχοντας εγκαταλείψει οριστικά όλες τις παλιές θέσεις της αριστεράς [ΕΔΑ, ΚΚΕ] περί ΕΟΚ [4], στο όνομα πάντα της «ανανέωσης» και της κριτικής στο «Σταλινισμό» και την ΕΣΣΔ, είχε ουσιαστικά μετατοπιστεί στο έδαφος των αντιλήψεων της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. Είναι γνωστό ότι όλο το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού συνδέθηκε με την προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης. [5]
Ως προς την πρώτη εμμονή του, έκανε ένα πρώτο σημαντικό λάθος. Πίστευε πώς οι Γ. Παπανδρέου, Αν. Σαμαράς κλπ. δεν ήθελαν να είναι κι αυτοί αρεστοί, δημοφιλείς στο λαό συνεχίζοντας την γνωστή πολιτική παροχών που είχαν ακολουθήσει τα προηγούμενα χρόνια. Ότι γι αυτό – επειδή ήταν «ξεπουλημένοι» ή «μερκελιστές» όπως τους αποκαλούσε ο κ. Τσίπρας – δεν διαπραγματεύτηκαν «σκληρά» όπως θα όφειλαν, αλλά υπέκυψαν αμαχητί.
Δηλαδή όλο το ζήτημα ήταν θέμα προσώπων και ικανότητας διαπραγμάτευσης. Άρα άλλα πρόσωπα, πιο αποφασισμένα και ικανά για «σκληρές» διαπραγματεύσεις, θα έφερναν καλύτερα αποτελέσματα.
Δεν ήθελε να πάρει υπόψη του το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγονται κάθε φορά οι διαπραγματεύσεις – άρα και αυτή που μας αφορά – όπως συσχετισμός ταξικών δυνάμεων, ισχύος οικονομικής και στρατιωτικής, κλπ. Δυστυχώς δεν αρκεί μόνο το δίκιο των λαών ή του εργάτη, για να επιβληθεί. Το δίκιο είναι απαραίτητος όρος για τη διεξαγωγή ενός αγώνα και βέβαια αν συντρέχουν και άλλες προϋποθέσεις, για την οριστική νίκη του. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός όρος, η μοναδική προϋπόθεση.
Οι κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό τους, που διαπραγματεύτηκαν και υπέγραψαν τα μνημόνια, ήταν βέβαια φορείς αστικών ιδεών και ως προς την οικονομία, την ανάπτυξη και ως προς τις διεθνείς σχέσεις (οικονομικές-πολιτικές κλπ) [6].
Συνεπώς δεν είχαν καμιά διάθεση να αντισταθούν στις απαιτήσεις του διεθνούς κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Όχι από προσωπική «δειλία» ή ανικανότητα (όχι πώς αποκλείεται να συμβαίνει κι αυτό σε οποιονδήποτε διαπραγματεύεται) [7], αλλά από ταξική θέση. Δεν μπορούσαν γι αυτό να τεθούν επικεφαλής ενός λαϊκού αντιμπεριαλιστικού αγώνα. Δεν το έκαναν άλλωστε οι «πρόγονοι» τους στην Κατοχή. Τώρα θα το κάνανε;
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια κυβέρνηση και ανέλαβε την υποχρέωση να επαναδιαπραγματευθεί ο ίδιος με τους δανειστές και τους «θεσμούς» τους, ανακαλύπτει πώς δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Πως απέναντι του βρίσκεται ο σκληρός και ανελέητος για τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους συνασπισμός όλων των εκπροσώπων του μεγάλου, μονοπωλιακού και κρατικο-χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου: οι ιμπεριαλιστές. Που δεν κάνουν εύκολα πίσω, που δεν συγκινούνται όταν ακούνε για την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, την ανεργία, τη μετανάστευση της σπουδασμένης νεολαίας της, τη δυστυχία του λαού της, τις αυτοκτονίες όσων έφτασαν στο όριο της ύπαρξης τους.
Γιατί έχουν μάθει να αιματοκυλάνε τους λαούς. «Αν σύμφωνα με τον Ωζιέ, το χρήμα γεννιέται με φυσικές κηλίδες αίματος στο ένα μάγουλο, το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά και στάζοντας αίμα από όλους τους πόρους» [8]. Το Κεφάλαιο δεν έχει πάψει να αναπαράγεται έχοντας αποκαθάρει την ύπαρξη του από τις παλιές του συνήθειες και όρους παραγωγής του.
***
Εδώ, όμως, ανακύπτει ένα μεγάλο, καίριο, ερώτημα και πρόβλημα για την αριστερά. Μπορεί όποτε θέλει και όπου θέλει να συγκρουστεί με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού; Μπορεί να διεξάγει ένα αντι-καπιταλιστικό αγώνα όποτε αυτή το αποφασίσει; [καλή ώρα όπως διαβάζουμε σήμερα στο πανό των καταληψιών της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών που κηρύσσουν τον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο!!] ‘Η να το πούμε διαφορετικά: μπορεί ο υποκειμενικός παράγοντας να μην πάρει υπόψη του τον «αντικειμενικό», την οικονομία; αρκεί η πολιτική βούληση για να επιβληθεί στην οικονομική βάση, όποτε αυτή το θελήσει; Σε αυτό το ερώτημα οι «θεωρητικοί» του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν απαντήσει για τον απλούστατο λόγο ότι δεν το έχουν θέσεις[9].
Στην περίπτωσά μας ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται – και ο διψασμένος για μια βελτίωση της άθλιας κατάστασης του λαός είναι πρόθυμος να πιστέψει μια κι αυτό επιθυμεί – πώς διαπραγματεύεται σκληρά και αποκαθιστά την «υπερηφάνεια» μας. Αυτά απομένουν βέβαια να αποδειχτούν. Αν ο ισχυρισμός αποδειχθεί «φρούδα ελπίδα» μπορεί από το ζενίθ να οδηγήσει στο ναδίρ λαό και ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό δεν θα είναι καθόλου καλό για τον λαό, τον τόπο και την δημοκρατία…
***
Η δεύτερη ιδεοληπτική εμμονή του αφορά την Ευρώπη – την Ευρωπαϊκή Ένωση – και τους «εταίρους» μας. Πίστευε και ακόμα πιστεύει και επικαλείται το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον. Στο όνομα αυτού του κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος καλεί τους εταίρους να στηρίξουν την Ελλάδα, να εγκαταλείψουν τις πολιτικές λιτότητας και γενικότερα του νεοφιλελευθερισμού, να πάρουν μέτρα για την ανάπτυξη, την καταπολέμηση της ανεργίας κλπ κλπ.
Με λίγα λόγια τους ζητάνε να πάψουν να συμπεριφέρονται ως καπιταλιστές / ιμπεριαλιστές. Γιατί όλα αυτά τα φαινόμενα: κρίση, ανεργία, δάνεια και χρέη κρατικά κλπ είναι εγγεγραμμένα στο DNA του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, τα οποία εντείνονται στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου και της δημιουργίας μιας παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας στην οργάνωση των κρατών και των οικονομιών τους. Που στην κορυφή τους έχουν ξεχωρίσει μια χούφτα μεγάλες χώρες που κυριαρχούν πάνω στις άλλες, τις εκμεταλλεύονται, τις ελέγχουν κλπ κλπ. Όλα αυτά τα φαινόμενα και ιδιότητες του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής – ή όπως το λέμε πια: του καπιταλισμού – και του σταδίου ανάπτυξης του, του ιμπεριαλισμού, είναι πασίγνωστα πια από το έργο των Μαρξ-Ένγκελς και των άλλων συνεχιστών του έργου και της σκέψης τους.
Αυτά όλα, όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να τα αγνοεί. Νόμιζε πώς η ΕΕ – το διευθυντήριο των Βρυξελλών όπως πολύ επιτυχημένα το αποκαλούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου – είναι μια παρέα καλών παιδιών, με ανοιχτό μυαλό και «έξω καρδιά», που μοναδική τους έγνοια είναι το καλό της ανθρωπότητας. Και που οφείλουν επίσης να αγαπάνε και να νοιάζονται την Ελλάδα και τον λαό της. Που επίσης ζούνε και αναπνέουν με τον αέρα της Δημοκρατίας και της εκφρασμένης λαϊκής βούλησης.
Να θυμηθούμε λοιπόν με πόση «προκλητική» αφέλεια συμπεριφερότανε και τι υποσχότανε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός πρωθυπουργός, προεκλογικά στα παραληρούντα πλήθη των οπαδών και ψηφοφόρων του κόμματος.
Στο Ηράκλειο της Κρήτης κόμπαζε λέγοντας πώς μετά την, βέβαιη όπως θεωρούσε, νίκη στις εκλογές, η Ελλάδα [δηλαδή η κυβέρνηση της] θα έπαιζε τη λύρα και οι Ευρωπαίοι θα χόρευαν πεντοζάλη !! [10] Αλλά γενικότερα υπήρχε – κι ακόμα διακρίνει τα κυβερνητικά και ανώτατα κομματικά στελέχη – μια υπερτίμηση της δύναμης των επιθυμιών τους και μια πίστη στην παντοδυναμία των λέξεων και φράσεων που χρησιμοποιούν. Διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία την βούληση τους – μακάρι – να πετύχουν, εξακολουθούν να καλούν τους επικεφαλείς του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού συστήματος – κατ’ επέκταση και του παγκόσμιου – να αλλάξουν, για το κοινό καλό, τις πολιτικές που εφαρμόζουν.
Πίστευαν – και αυτό ακόμα πιστεύουν και επικαλούνται – ότι αρκούσε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, μια νωπή λαϊκή εντολή, για να γίνουν αποδεκτά τα δίκαια μεν για εμάς, αλλά ως φαίνεται όχι για τους «εταίρους» μας, αιτήματα μας για διαγραφή τους χρέους ή μέρους του χρέους, για διευκόλυνση μας κλπ κλπ. Πίστευαν πως τα περί «ανθρωπιστικής κρίσης» ή επίκληση του «κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος» κλπ, αρκούσαν για να τους πείσουν, ότι θα τους παρέλυαν από φόβο ή από συγκίνηση!!
Οι «άλλοι», όμως, είναι οι επικεφαλείς ή πολύ στενά συνδεδεμένοι με τα πιο ισχυρά ευρωπαϊκά – και αμερικανο-ευρωπαϊκά – μονοπώλια και μεγάλα τράστ, με το κρατικο-χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, κλπ. Εκπροσωπούν μεγάλες και πολύ μεγάλες εταιρείες πολεμικές, φαρμάκων, οικοδομικών εργασιών, τροφίμων, κλπ. Διαθέτουν τεράστια κεφάλαια για τη συντήρηση στρατών, μυστικών υπηρεσιών κλπ προκειμένου όχι μόνο να ελέγχουν και υπονομεύουν κυβερνήσεις – όταν έστω και υποψιάζονται πώς δεν κάνουν ό,τι αυτούς συμφέρει – αλλά δεν διστάζουν να επεμβαίνουν ακόμα και στρατιωτικά για να τις ανατρέψουν χωρίς να ενδιαφέρονται για τις τεράστιες καταστροφές που προκύπτουν από αυτές τις επεμβάσεις τους.
Οι ευρωπαίοι φίλοι μας ήτανε αυτοί που πριν μερικά χρόνια βομβάρδιζαν την γείτονα Γιουγκοσλαβία προκειμένου να επιβάλλουν τα δικά τους υπάκουα παιδιά [11]. Οι ίδιοι πάλι βομβάρδισαν και διέλυσαν την Λιβύη: δεν τους άρεσε ο Καντάφι, γιατί δεν ήταν «δημοκράτης» και «ανθρωπιστής» όπως αυτοί, και τώρα στη Λιβύη γίνεται χαμός από συμμορίες, μετανάστες που πνίγονται έξω από τις ακτές της Ιταλίας, κλπ. Οι ίδιοι βρίσκονται πίσω από τη διάλυση χωρών της Αφρικής – χρόνια τώρα βέβαια. Μας το υπενθυμίζει κάθε τόσο ο Πατρίς Λομούμπα [όταν τον δολοφόνησαν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός πρωθυπουργός δεν είχε γεννηθεί, αλλά κανονικά πρέπει να το έχει μάθει]. Και βέβαια οι πρόγονοι τους ήτανε που έπεσαν με λύσσα να πνίξουν τη νεαρή τότε Ρωσική Επανάσταση – τη Σοβιετική Ένωση, στέλνοντας εναντίον της τους στρατούς τους. Σε αυτό το «πανηγύρι» των ιμπεριαλιστών συμμετείχε τότε και η Ελλάδα του Ελ. Βενιζέλου!!
Λέτε λοιπόν αυτοί οι αξιοσέβαστοι και αξιότιμοι κύριοι και κυρίες να χολοσκάνε για την ανθρωπιστική κρίση που σαρώνει την Ελλάδα; Εδώ δεν χολοσκάνε για τις άθλιες συνθήκες που ζούνε δικοί τους συμπατριώτες. Δημοσιεύονται και διαβάζουμε π.χ. για την φτώχεια που εξαπλώνεται μέσα στην ίδια τη Γερμανία – να μην μιλήσουμε για τον Ευρωπαϊκό Νότο, τη Γαλλία ή ακόμα και τις ίδιες τις ΗΠΑ. Αυτές οι καταστάσεις είναι ενδημικά φαινόμενα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής που στην εποχή του ιμπεριαλισμού παίρνουν παγκόσμιες διαστάσεις.
Δεν νοείται «μαρξιστές» ηγέτες – όπως μας διαβεβαίωσε ο υπουργός Εθνικής Παιδείας κ. Αρ. Μπαλτάς ότι είναι ο ίδιος και ο Γ. Μηλιός πώς είναι η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ [12] - να αγνοούν ή να παραβλέπουν αυτά τα γεγονότα, αυτές τις πασίγνωστες αλήθειες, όταν θέλουν να χαράξουν αξιόπιστη και «αριστερή» πολιτική (εσωτερική και εξωτερική).
Οι ηγέτες του παγκόσμιου καπιταλιστικού / ιμπεριαλιστικού συστήματος και κόσμου δεν αλλάζουν πλεύση, γραμμή, επειδή κάποιος ή κάποιοι οικονομολόγοι ή κάποιοι άλλοι ηγέτες μικρών χωρών θα τους το ζητήσουν επιστρατεύοντας τα καλύτερα επιχειρήματα που υπάρχουν [13].
Δεν έχει κανένα νόημα να επαναλαμβάνει η αριστερά, η κυβέρνηση και οι διαπραγματευτές της, ότι το πρόγραμμα που μας επέβαλαν «απέτυχε». Το πρόγραμμα, γι αυτούς που το επέβαλαν, πέτυχε απόλυτα: μας λεηλάτησαν.
Η λεηλασία, όμως, όπως η κλοπή, το έγκλημα κλπ κλπ όλα όσα δηλαδή χαρακτηρίζουν την εποχή της «πρωταρχικής συσσώρευσης», δεν είναι κάτι που ο καπιταλισμός τα έχει βάλει μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του. Σαν πρακτικές συσσώρευσης έρχονται και επανέρχονται. Η συσσώρευση μέσω αφαίρεσης πόρων από άλλους, έχει επισημανθεί πολύ εμφαντικά από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ [«συσσώρευση του κεφαλαίου»]. Μας το υπενθύμισε ο Ντέϊβιντ Χάρβεϊ στο «Ο νέος ιμπεριαλισμός» [14].
Επί δύο μήνες η κυβέρνηση καθημερινά «ανακαλύπτει» με κάποια έκπληξη και ενίοτε δυσφορία, την πραγματικότητα του ιμπεριαλιστικού συστήματος, την πραγματική «υφή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Νομίζει λοιπόν πως με «παραστάσεις» - ερωτήσεις κλπ – στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των κ.κ. Δ. Παπαδημούλη, Χρυσόγονου, Σ. Σακοράφα και Μανώλη Γλέζου, μπορεί να «εξημερωθεί» το θηρίο και ότι έτσι θα αλλάξει η «Ευρώπη».
Πιστεύει επίσης πώς ένας υπουργός οικονομικών «καπάτσος», τύπου ροκ-σταρ, συνηθισμένος σε αστικά σαλόνια και σε μαθήματα σε φοιτητές, μπορεί να τους «τουμπάρει» σαγηνεύοντας τους με τη «γοητεία», την ευγλωττία, την εμφάνιση του; Ή πιστεύει πως αυτοί όλοι δεν θα κάνουν απόπειρες, αρχικά «ευγενικές» έως να δούνε τι άλλα μέσα θα χρησιμοποιήσουν, να την ευθυγραμμίσουν με τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα;
Μήπως όλα αυτά δεν τα έχουν χρησιμοποιήσει ήδη παντού; Αυτή είναι η πραγματικότητα από τα αρχαιοτάτων χρόνων – την εποχή που οι Αθηναίοι «διαπραγματεύτηκαν» με τους πολίτες της Μήλου - μέχρι βέβαια την σημερινή εποχή του ιμπεριαλισμού.
Η θηλιά σφίγγει βέβαια γύρω από το λαιμό της Ελλάδας και του λαού της. Το 1940 ο λαός αντέδρασε με αγώνα, οργανωμένος στο ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και άλλες αντιστασιακές οργανώσεις. Η αντίσταση του αυτή – άσχετα που και πώς κατέληξε – χάλασε τα σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού και γενικότερα έβαλε σε μπελάδες και τους υπόλοιπους: κύρια τον αγγλο-αμερικάνικο. Και το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.
Όλοι αυτοί οι εχθροί του ελληνικού λαού όμως, το «σύστημα», έβγαλε κάποια συμπεράσματα, κάποια «διδάγματα» από όλα αυτά. Και φρόντισε να αλλάξει, όχι στρατηγικούς στόχους αλλά τακτική ή τακτικές, για να επανέλθει με μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Το περιβόητο «λαϊκό» κίνημα και οι πολιτικοί του εκφραστές και ηγέτες, δυστυχώς, μάλλον δεν κατάλαβαν τίποτα. Κανένα συμπέρασμα και δίδαγμα.
Μοιραία λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ – τέκνο αυτής της αριστεράς, κύρια της ευρωκομμουνιστικής και λοιπής «ρεβιζιονιστικής» - σήμερα αναπαράγει όλα τα λάθη και τις «αφέλειές» της.
Γι αυτά στο επόμενο άρθρο μας.
Σημειώσεις:
[1] Sigmund Freud «Ναρκισσισμός, μαζοχισμός, φετιχισμός» εκδ. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ Α.Ε. ΑΘΗΝΑ 2012, σελ. 11
[2] Άλλωστε αποκαλούν την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» - παραπέμποντας έτσι σε σωτηριολογικές θεωρίες και πρακτικές, όπως οι προηγούμενες αυτό-αποκαλούνταν «εθνικής σωτηρίας».
[3] Τις αιτίες τέτοιων φαινομένων ο Ερνστ Φίσερ πολύ γλαφυρά εξηγεί στο «Η αναγκαιότητα της τέχνης», εκδ. ΘΕΜΕΛΙ0, ΑΘΗΝΑ 1984 (επανέκδοση).
[4] Να θυμίσουμε εδώ τη συλλογή άρθρων με την επιμέλεια του καθηγητή Νίκου Κιτσίκη, με τον τίτλο «Η ΘΥΕΛΛΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΓΟΡΆΣ», ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 1962.
[5] βλ. Λ. Ριζάς «Οι εκλογές» 25/1/2015 ΟΙΣΤΡΟΣ http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2015/01/1.html
[6] βλ. Keith Dixon «Οι ευαγγελιστές της αγοράς», εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ, στη σειρά ΛΟΓΟΙ ΔΡΑΣΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2001. Εκεί δείχνει πολύ πειστικά και γλαφυρά πώς επεκτάθηκε μέσα από διάφορα Ιδρύματα στα Πανεπιστήμια, τους διανοούμενους και τους πολιτικούς η όλη νέο-φιλελεύθερη θεωρία. Φυσικά η επιτυχία της δεν οφείλεται μόνο στην οργάνωση αυτής της ιδεολογικής εξόρμησης από τη μεριά του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου, των Ιδρυμάτων του και των Ευαγγελιστών του, αλλά και στις αποτυχίες του υπαρκτού σοσιαλισμού (όχι μόνο του σοβιετικού) και γενικότερα του εργατικού κινήματος.
[7] Αρκεί να θυμηθούμε αυτούς που διαπραγματεύτηκαν στο Λίβανο, την Καζέρτα και την Βάρκιζα, εκ μέρους της κυβέρνησης του Βουνού και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
[8] Κ Μαρξ «Το Κεφάλαιο», εκδ. ΚΕ του ΚΚΕ, 1954, τ. 1ος κεφάλαιο 24ο, σελ. 784-5.
[9] Όπως έγραφε ο Σαμίρ Αμίν «δύο διαρκείς τάσεις … λειτουργούν μέσα στο μαρξισμό και, κατά τη γνώμη μας, αποτελούν παρεκκλίσεις του. Η πρώτη είναι η τάση του οικονομισμού…..Η τάση αυτή περικλείνει η ίδια την μηχανική της άρνηση: τον υποκειμενικό βολονταρισμό. Κατά την άποψη αυτουνού, το οικονομικό σύστημα καταργείται. Η πάλη των τάξεων τα μπορεί όλα. Αυτό εξαρτάται από την πολιτική θέληση. Αντίθετα από τον οικονομισμό, εδώ η ιδεολογία καθορίζει τη βάση. Η πάλη των τάξεων, κατά την άποψη αυτή, σχετίζεται μ ΄ ένα είδος θεωρίας των παιγνίων». «Ο νόμος της αξίας και ο ιστορικός υλισμός», εκδ. Καρανάση, ΑΘΗΝΑ 1978, σελ. 11.
[10] Αν βέβαια οι Ευρωπαίοι του ζητούσαν ο ίδιος να τους το μάθει αμφιβάλλω αν ξέρει ο ίδιος να τον χορεύει. Αλλά πέρα από αυτό οι τύποι εκεί στις Βρυξέλλες δεν ξεχνάνε εύκολα το θράσος και την «αναίδεια» αυτών που θεωρούν «μικρούς». Έτσι τώρα υποχρεώνουν την κυβέρνηση – και κατ’ επέκταση και τον λαό – να χορέψει «τσιφτετέλι» προκειμένου να ακουστεί ο ήχος του ευρώ.
[11] Ενδεικτικά βλ. Erich Schmidt – Eenboom «Πολεμιστές στη σκιά – Η προγραμματισμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Στα άδυτα της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών», εκδ. ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ-Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, ΑΘΗΝΑ 1995.
[12] Ο κ. Αρ. Μπαλτάς μιλώντας στη Βουλή, κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης «πώς εγώ, που θεωρούμαι μαρξιστής βεβαίως –και το ξέρετε όλοι» (9-2-2015) και ο Γ. Μηλιός σε συνέντευξη του στον Guardian (7-1-2015)
[13] Όπως είπε ο Σαμίρ Αμιν: «Ο οικονομολόγος Keynes έλεγε ότι ήταν παράλογο και ότι ήταν απαραίτητο να κάνουμε το αντίθετο. Αλλά μόνο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατάφερε να εισακουστεί. Όχι γιατί η αστική τάξη πείστηκε από τις ιδέες του, αλλά επειδή επιβλήθηκε από την εργατική τάξη. Με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά του ναζισμού και τη συμπάθεια για την κομμουνιστική αντίσταση, ο φόβος για ενδεχόμενη νίκη του κομμουνισμού ήταν πολύ έντονος.
Σήμερα, ορισμένοι - όχι πάρα πολλοί - έξυπνοι αστοί οικονομολόγοι μπορεί να λένε ότι τα μέτρα λιτότητας είναι παράλογα. Και λοιπόν; Όσο το κεφάλαιο δεν υποχρεώνεται από τους αντιπάλους του να ρίξει νερό στο κρασί του, αυτό θα συνεχιστεί». [από συνέντευξη του στον Ruben Ramboer, 53 http://aristeroblog.gr/node/1170
[14] Ντέϊβιντ Χάρβεϊ «Ο νέος ιμπεριαλισμός», εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2006, [με πρόλογο Ν. Κοτζιά], σελ. 144 . Η Ναζιστική Γερμανία εφάρμοσε συστηματικά τη λεηλασία. Ξεκίνησε με αυτήν των περιουσιών των Εβραίων της Γερμανίας και συνέχισε με αυτή των κατακτημένων λαών της Ευρώπης. Βλ. Goetz Aly «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ» εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2009, και Wolfgang Michal «Η Γερμανία και ο επερχόμενος Βιλελμίνειος Ιμπεριαλισμός», ΑΘΗΝΑ 2013.
ΠΗΓΗ:
http://istrilatis.blogspot.gr/2015/03/sigmund-freud-1.html
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9660
