Τραμπ ειρηνοποιός ή Τραμπ δυναμιτιστής; Οι αυταπάτες τελειώνουν (πολύ σύντομα)

 

Του

 

Ηλία Παπαναστασίου

  

Δύο και παραπάνω μήνες μετά την επανεκλογή Τραμπ έχουν δημιουργηθεί –πολύ συνοπτικά– δυο «στρατόπεδα» των ενδιαφερόμενων για την επάνοδο του Αμερικανού Τραμπ. 

 

(α) Το στρατόπεδο των (δήθεν) «απελπισμένων» Ευρωπαίων που έχασαν τον ύπνο τους με την αναμενόμενη ταχύτατη απομείωση της επιρροής της Woke Culture Agenda και οι οποίοι όμως «παραμένουν» ευελπιστούντες στην διφορούμενη, παρανοϊκά απρόβλεπτη και αμερικανολάγνα –σε βαθμό υστερίας– «οραματική» πολιτική του Τραμπ. Οι Ευρωπαίοι δουλοπάροικοι του Τραμπ δηλαδή η Ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, παραμένουν όχι απλώς εξηρτημένοι από την Αμερικανική προστασία και στρατιωτική βοήθεια αλλά και λάτρεις του βαθέως Αμερικανικού κράτους, του περίφημου Deep State και το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα ερωτευμένο με «απομονωτιστικές» πολιτικές τύπου Δόγματος Μονρόε έτους 1823 αλλά αντίθετα, είναι κράτος βαθιά Ιμπεριαλιστικό και ακόμη βαθύτερα επιθετικό. Το «Βαθύ Κράτος» των Αμερικανών δεν έχει τις πινελιές και το άρωμα της Βρετανικής διπλωματίας της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αλλά αντίθετα, λειτουργεί με την «κουλτούρα» του Cowboy αγελαδάρη των ράντσων του Far West. Δεν συζητά αλλά πυροβολεί πρώτα και είναι πρόθυμο για τις μεγαλύτερες «Διπλωματικές δολοπλοκίες και ρουφιανιές» αφού εκτελέσει τον αντίπαλο οπότε πάνω στο μνημόσυνο προτείνει και «τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου»! Ας θυμηθούμε τις Συμφωνίες Μινσκ 1 και 2 αλλά και το Μαϊντάν πραξικόπημα του Μαΐου 2014, όπου ξεπέρασαν σε μηχανοραφική αθλιότητα ακόμη και τις γνωστές λυσσάρες ύαινες της Παγκόσμιας Ιστορίας, τους Βρετανούς .

  

Σε αυτό λοιπόν το βαθύ κράτος των ΗΠΑ «ποντάρουν» οι γελοίοι πραιτοριανοί των Αμερικανών που είναι οι Ευρωπαίοι και τους οποίους φτύνει και γελοιοποιεί καθημερινά ο Τραμπ. Ελπίζουν πως αυτό ακριβώς το βαθύ κράτος των Αμερικανών δεν θα αφήσει τον Τραμπ να «παρατήσει» την Ουκρανία, πιστεύοντας πως θα υποκύψει –ο Τραμπ– στις πιέσεις για αμέριστη βοήθεια και στρατό στην Ουκρανία. Αυτή όμως είναι η πρώτη ερμηνεία των προθέσεων του Τραμπ. Η δική του πρώτη επιλογή. Βασίζεται στην «υπόθεση εργασίας» των «καλών» προθέσεων του Τραμπ. Ο Τραμπ είναι καλός και ειρηνόφιλος, ντόμπρο παιδί και μπεσαλής όμως τι να κάνουμε, τον «πιέζει» –τον «καημένο»...– αυτό το άτιμο, γρουσούζικο βαθύ κράτος! Κακό χρόνο νάχει το κερατένιο!

  

Το είπαμε, αυτή είναι η πρώτη ερμηνεία, η πρώτη επιλογή δηλαδή η «αναγκαστική» υποχώρηση ενός «καλόβουλου» Τραμπ απέναντι στις πιέσεις ενός «κακού» – «πολύ κακού» βρε παιδί μου...– «βαθέως κράτους»... Ένας ειρηνόφιλος Τραμπ, τραγουδώντας το Imagine του Τζων Λένον, τις μπαλάντες του Μπομπ Ντίλαν με το Like a rolling stone επικεφαλής και «κάνοντας έρωτα διάρκειας» αλά Γιόκο Όνο/Τζων Λένον, μας βγαίνει peacemaker Χίππυ ενάντια στους Πολέμους και ενάντια στην Ελίτ της Παγκοσμιοποίησης. Συγκινητικό, χαριτωμένο, θεσπέσια δελεαστικό; Σίγουρα. Είναι όμως ρεαλιστικό; Πραγματοποιήσιμο;

  

Ερχόμαστε στην Δεύτερη ερμηνεία ή επιλογή του Τραμπ.

Ο Τραμπ από μεριάς του, είναι διαρκώς στοχευμένα διφορούμενος και διπλωματικά ερμαφρόδιτος στις απαντήσεις του. Η σε αποχώρηση ευρισκομένη Αμερικανική Κυβέρνηση Μπάιντεν θέσπισε στις 10/1/25 –ακριβώς 10 μέρες πριν την ορκωμοσία Τραμπ– το τελευταίο και αυστηρότερο έως τώρα πακέτο κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας. Δήλωση του Τραμπ; Καμία.

Μετά την αναταραχή που δημιουργήθηκε από τις δηλώσεις Τραμπ περί «ενσωματώσεως Γροιλανδίας, Καναδά και Διώρυγας Παναμά» και τον διαρκώς τροφοδοτούμενο σάλο.

Ερωτηθείς αν θα απέκλειε τη χρήση «στρατιωτικού ή οικονομικού εξαναγκασμού» για να πετύχει τον στόχο του να αποκτήσει αυτά τα εδάφη, ο εκλεγμένος πρόεδρος απάντησε «όχι». «Όχι, δεν μπορώ να σας διαβεβαιώσω για κανένα από αυτά τα δύο, αλλά μπορώ να πω το εξής: τα χρειαζόμαστε για την οικονομική μας ασφάλεια», είπε.

Λίγο καιρό πριν ο Ντόναλντ Τραμπ έστειλε τον μεγαλύτερο γιο του Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ να επισκεφτεί τη Γροιλανδία, καθώς ο εκλεγμένος πρόεδρος διαρκώς εκφράζει ενδιαφέρον για την απόκτηση της αυτόνομης επικράτειας από τη Δανία και την ένταξη της Γροιλανδίας στις ΗΠΑ.

Παρόλα όσα γράφονται για «Συμφωνία με Πούτιν», «Νέα Γιάλτα» και άλλα εντυπωσιακά και κάπως πομπώδη, πυροτεχνηματικού χαρακτήρα, η Ρωσία με ανάλογη παγκόσμιας εμβέλειας και κυρίως, σοβαρή Πολιτική Ηγεσία είναι πολύ προσεκτική. «Δείγματα γραφής στην πράξη και όχι στις διακηρύξεις», είναι η πάγια και πολύ σωστή απάντηση της Ρωσίας.

Εάν λοιπόν ο Τραμπ από «ειρηνόφιλος» αποδειχθεί γεράκι –χωρίς εισαγωγικά– τότε το σενάριο ενός πυρηνικού πολέμου δεν είναι μπροστά μας αλλά «δίπλα» μας. Θα υπάρξει άμεση αντίδραση Κίνας και Ρωσίας και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να δείξουν οι BRICS την συνοχή, στρατιωτική ετοιμότητα και οικονομική αποτελεσματικότητα. Εκεί άλλωστε θα δοκιμαστεί και η «συνοχή» της Συμμαχίας Ρωσίας–Κίνας. 

  

Τρίτη επιλογή. Όπως φαίνεται όμως υπάρχει και μια άλλη, τρίτη επιλογή «συγγενής» αλλά όχι ταυτόσημης με την δεύτερη, που έχει ήδη ο Trump στον φάκελό του και το όνομά της είναι «Unthinkable 2.0 ή Αδιανόητη Επιχείρηση», παίρνοντας το όνομα της από τον Β’ ΠΠ. Όταν Απρίλιο του 1945, τα ρωσικά τανκς έμπαιναν στο Βερολίνο, με εντολή του πρωθυπουργού Winston Churchill, το Βρετανικό Στρατιωτικό Αρχηγείο Σχεδιασμού ξεκίνησε σοβαρές προετοιμασίες για την «Αδιανόητη Επιχείρηση» υπό συνθήκες αυστηρής μυστικότητας. Δηλαδή σχεδιάστηκε να ηττηθούν τα σοβιετικά στρατεύματα στο έδαφος του ναζιστικού Γερμανικού Ράιχ καθώς και να επιτεθούν κοινές δυνάμεις της Δύσης στη Σοβιετική Ένωση.
Ακόμη το σχέδιο περιλάμβανε ολοκληρωτική καταστροφή των σοβιετικών πόλεων από τον αέρα, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης πυρηνικών όπλων. Ο άξονας της εισβολής υποτίθεται ότι ήταν δεκάδες γερμανικές μεραρχίες, οι οποίες, αφού χτυπήθηκαν από τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς, δεν διαλύθηκαν, αποθηκεύτηκαν όπλα και οι στρατιώτες στάθμευαν στο Σλέσβιχ–Χολστάιν και στη Νότια Δανία.

Αυτοί θα άρχιζαν την προετοιμασία για στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της ΕΣΣΔ.
Συνολικά, περίπου 15 γερμανικές μεραρχίες προετοιμάζονταν και η επίθεση έπρεπε να γίνει την 1η Ιουλίου 1945. Μια λεπτομέρεια χαρακτηριστική των δυτικών «φίλων και εταίρων» της Ρωσίας: ακριβώς τη στιγμή που προετοιμαζόταν η «Αδιανόητη Επιχείρηση», ο Winston Churchill σχεδόν κάθε εβδομάδα έστελνε επιστολές στον Stalin και εξέφραζε «εγκάρδιους χαιρετισμούς με την ευκαιρία μιας λαμπρής νίκης»:
«Μετά από όλες τις θυσίες και τα βάσανα σε εκείνη τη σκοτεινή κοιλάδα από την οποία περάσαμε μαζί, τώρα, δεμένοι με αληθινή φιλία και αμοιβαία συμπάθεια, μπορούσαμε να προχωρήσουμε κάτω από τον λαμπερό ήλιο ενός νικηφόρου κόσμου».

 (Πιθανότατα, το ίδιο σχέδιο, mutatis mutandis, να χρησιμοποιήσει ο Τραμπ προς τον Πούτιν, παριστάνοντας τον «φιλικό» ακόμη και «Ρωσόφιλο» στους μονίμως καλοπροαίρετους Ρώσους. Μια τακτική του στυλ «Θέλω να τα βρω μαζί σου, ας χωρίσουμε τον κόσμο και ας χτυπήσουμε μαζί τον κοινό εχθρό που είναι η Κίνα» ή μια τακτική του κλασικού διπρόσωπου Αγγλοσάξονα «Βλαδίμηρε, θέλω να τα βρω μαζί σου αλλά κατάλαβέ με, δεν με αφήνει το «Βαθύ Κράτος»»... Σαν να λέμε «Θέλω να σου δανείσω λεφτά αλλά τι θα κάνω με την γυναίκα μου όταν το μάθει;»)

Το ίδιο είναι το σχέδιο του Zelensky μέχρι τελευταίας στιγμής, ως μια πολύτιμη θυσία στον νέο Πλανητάρχη Τραμπ.

Θέλουν να δημιουργήσουν στρατό 1.000.000 νέων 18ετών στην Ουκρανία με στόχο την «Αδιανόητη Επιχείρηση» μαζί με Ευρωπαϊκά στρατεύματα (Γαλλικά, Γερμανικά, Πολωνικά, Βαλτικών εθνάριων) και αν χρειαστεί και Αμερικανικά στρατεύματα που έχουν ήδη βάση στην Πολωνία και σε απόσταση 150 χιλιομέτρων από τα σύνορα Λευκορωσίας και Ρωσίας.

Με βάση τα στατιστικά στοιχεία των γεννήσεων αγοριών στην Ουκρανία για την περίοδο 2007–2001, η μείωση του ορίου ηλικίας στράτευσης θεωρητικά θα μπορούσε να βάλει ταυτόχρονα πάνω από 300.000-400.000 στρατιώτες στον πόλεμο, κάτι που σχεδόν θα επαναφέρει τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας σε ισοτιμία με τις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις που αριθμεί 1,5 εκατομμύριο μάχιμους στρατιώτες. Σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε άμεσα Πυρηνικό Πόλεμο με τη μορφή «αδήριτης ιστορικής αναγκαιότητας». Πυρηνικό Πόλεμο χωρίς εισαγωγικά και αποσιωπητικά. Τελεία.

(β) Ερχόμαστε στο δεύτερο στρατόπεδο των ενδιαφερομένων για τον Τραμπ, αυτό των απανταχού γης «ενθουσιασμένων» τραμπιστών .

Είναι γεγονός πως με την Πολιτική Ορθότητα της Παγκόσμιας Ελίτ των Μετα-ανθρώπων και πολεμοχαρών παρανοϊκών τύπου Ρούτε, Μπέρμποκ, Κάλλας, Φον ντερ Λάιεν –αληθεύει αναμφισβήτητα πως οι γυναίκες πολιτικοί που υπερεκθειάζουν κάποιοι, πρωτοστατούν στην φιλοπολεμική υστερία και στον ψυχωτικό/παθολογικό αντι/Ρωσισμό ενώ την ίδια ώρα χαριεντίζονται με Τζιχαντιστές στην Συρία– δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κλίμα αντιπάθειας όχι μόνο απέναντι στην Πολιτική Ορθότητα και στα απάνθρωπα, αντι-φυσιολογικά τερατουργήματά της αλλά και απέναντι σε όλους τους διεφθαρμένους και απίστευτα ανήθικους, πολιτικά ηλίθιους και κοινωνικά κτηνώδεις εκπρόσωπους της Αμερικανο/Ευρωπαϊκής Ελίτ.

Όπως είναι γεγονός πως το πρώτο θετικό σημείο –σημαντικό, χωρίς συζήτηση– της επανεκλογής του Τραμπ είναι η υποχώρηση της Woke Culture σε παγκόσμιο επίπεδο. Από τα προγράμματα των μεγάλων Πολυεθνικών Εταιρειών για τους ΛΟΑΤΚΙ έως τα «πολιτικά σούργελα» του ΛΟΑΤΚΙσμού όπως ο Τρυντώ στον Καναδά, η Κάμαλα Χάρις, ο ίδιος ο Μπάιντεν κλπ. έχεις την εντύπωση πως το «Μετα-Ανθρώπινο Βαμπίρ» της Πολιτικής Ορθότητας έχει κρυφτεί στο λαγούμι του και μάλλον θα χρειαστούν χρόνια για να επανεμφανιστεί. Αν ποτέ...

Ταυτόχρονα, δημιουργείται ειδικά στη Ελλάδα και στον χώρο της λεγομένης «αντι–συστημικής πατριωτικής δεξιάς» –πόσο «αντισυστημικής» και πόσο «πατριωτικής» θα φανεί στην πράξη τους επόμενους μήνες– ένα κύμα «ενθουσιώδους υποδοχής» του «μεγάλου ηγέτη» (Τραμπ) και ο οποίος εκτός από την «τακτοποίηση» των ζητημάτων της εκτρωματικού χαρακτήρα Πολιτικής Ορθότητας, θα βάλει σε «τάξη» –έτσι πιστεύουν ...– και όλα τα δυστοπικά γεγονότα που συνέβησαν επί Προεδρίας Μπάιντεν (υπερμεγέθης αύξηση της Τουρκικής επιρροής, οικονομικός γιγαντισμός της Κίνας για την οποία έχουν επιδείξει «βιτριολικού χαρακτήρα» κρίσεις, επικρίσεις και σχόλια, αλλά και Ρωσία, για την οποία μάλιστα εμφανίζονται «ιδιαίτερα» φιλικοί, ορισμένοι τουλάχιστον...). Να μην ξεχάσουμε το ΝΑΤΟ και στο οποίο διαρκώς, σιωπηρώς και προσεκτικώς ομνύουν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο την αιώνια φιλία τους χωρίς βέβαια –για τα μάτια του κόσμου– να σταματούν να το «κατηγορούν» για την «διπροσωπία» του στο θέμα της Κύπρου.

Αυτός ο ενθουσιασμός των λεγόμενων «αντι–συστημικών δεξιοπατριωτών» δεν έχει πάρει απλώς υπερβολικές διαστάσεις, διογκούμενος διαρκώς από την αναμονή ορκωμοσίας του Τραμπ αλλά έχει ανεβάσει σε βαθμό ασύστολης γελοιότητας τις φιλοδοξίες «αναβάθμισης» της γεωστρατηγικής θέσης της σημερινής Αμερικάνικης αποικίας που λέγεται Ελλάδα. Από το «στρίμωγμα» της Τουρκίας μέσω του (υποτιθέμενου) «Τραμπικού αντι-Τουρκισμού» έως την συνολική «βελτίωση» της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας και της Κύπρου μέσω του Άξονα Ελλάδα–Κύπρος–ΗΠΑ–Ισραήλ. Σε αυτόν τον άξονα η Ελλάδα θα λειτουργήσει σαν «αναβαθμισμένος» τοποτηρητής Αμερικανο/Ισραηλινών συμφερόντων εκπροσωπώντας την Αμερικανική Αποικία που λέγεται Ελλάδα στην Μέση Ανατολή και στο μαλακό υπογάστριο –εναντίον της Ρωσίας– του πολέμου του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα, θα λειτουργήσει και σαν φράκτης των Κινέζικων εξαγωγών και οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως τουλάχιστον έχουν αφήσει να φανεί οι Έλληνες Τραμπιστές με κατά καιρούς δηλώσεις τους και οι οποίες αποπνέουν «άρωμα» υστερικού αντι-Κινεζισμού και ψευδολογιών εναντίον του μεγαλύτερου οικονομικά τουλάχιστον– εχθρού των ΗΠΑ που είναι η Κίνα (Ας θυμηθούμε τα όσα υποστήριζαν για την Κίνα και τον Κορονοϊό αλλά και τα όσα έσυραν εναντίον του Ιράν και το «καθεστώς των Μουλάδων»...)

Όσον αφορά δε τον υποτιθέμενο «φιλο-Ρωσισμό» των Τραμπικών είναι ένας επιφανειακός και ψευδεπίγραφος «φιλο-Ρωσισμός» της κακιάς ώρας που δεν ζητά την ειρήνη και τον τερματισμό του καθεστώτος Ζελένσκυ αλλά την « Αμερικανική Ειρήνη αλά Τραμπ» που δεν θα είναι ακριβώς ειρήνη αλλά Πόλεμος σε αναμονή ή Πόλεμος με διαλείμματα Ημιχρονίου. Μια πλήρης νίκη της Ρωσίας δεν θα είναι εφιάλτης μόνο για τους αξιοθρήνητους Ευρωπαίους της παρακμής αλλά κυρίως για τον ίδιο τον Τραμπ και τις ΗΠΑ γιατί απλούστατα αυτό θα σημάνει –σαν καμπάνα του Αγίου Βαρθολομαίου– την επίσημη ανακήρυξη της Ρωσίας σαν Πρώτης και με διαφορά, Στρατιωτικής Υπερδύναμης στον Πλανήτη! Οι λεγόμενοι «αντισυστημικοί δεξιο-πατριώτες» που παριστάνουν τους «φιλικά διακείμενους στη Ρωσία» δεν θέλουν (κατά βάθος αλλά και κατά πλάτος...) την ήττα του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας αλλά την «ειρήνη»! Όμως σε έναν πόλεμο δεν υπάρχει «ισοπαλία». Σε έναν πόλεμο υπάρχει Συντριπτική Νίκη της μιας πλευράς και Συντριβή της αντίπαλης! Απλά.

 

Η πλειοψηφία των Τραμπιστών έχουν ιστορική, παραδοσιακή και «αξεπέραστη για τους ίδιους, αντι-Κομμουνιστική κατεύθυνση που ξεκινά από τα «κονσερβοκούτια» και καταλήγει στους «σλαβο-κομμουνιστοσυμμορίτες» και την «Κόκκινη Αρκούδα» (Ρωσία). Η σημερινή Ρωσία και η προηγούμενη Σοβιετική Ένωση είναι γι’ αυτούς «εν και το αυτό» και αρκετοί από αυτούς ίσως να φαντάζονται πως αντιτιθέμενοι στην Ρωσία «πολεμούν τους κομμουνιστές»... Δεν αποκλείεται μάλιστα ακούοντας τις λέξεις «Ρωσία», «Πούτιν», «Ρωσικός πολιτισμός» να τους έρχεται στο μυαλό η Ρωσική Επανάσταση, ο Λένιν, ο Στάλιν και οι τρισκατάρατοι Μπολσεβίκοι... Άλλωστε, το «αντι-κομμουνιστικό τους υποσυνείδητο» κοχλάζει διαρκώς από την εποχή του ΕΑΜ και του Δεκέμβρη 1944. Τα όρια λοιπόν του (έστω) επιφανειακού φιλο-Ρωσισμού είναι αξεπέραστα όπως είναι και για τους «ομόαιμους» τους Νεοφιλελεύθερους Κεντροδεξιούς της Μητσοτακικής Σχολής που ο Δυτικο-Πιθηκισμός τους έχει μετατάξει σε Δυτικο-Λιγούρηδες και Δυτικο-Κλόουν της Αμερικάνικης Αποικίας που λέγεται Ελλάδα. Εμφανής χαμέρπεια και από τις δυο πλευρές...

 

Γι’ αυτούς λοιπόν τους λεβέντες, η Ρωσία του Πούτιν η Ρωσία του Λένιν και του Στάλιν, δεν διαφέρει πολύ. Όχι σε όλους –για να είμαστε ακριβοδίκαιοι– αλλά σε αρκετούς η επαφή με τον Ρωσικό Πολιτισμό –ακόμη και την Ρωσική Λογοτεχνία– είναι ανύπαρκτη, η γνώση της Ιστορίας μηδαμινή για να κατανοήσουν πόσα χρωστά η Ελλάδα στην Ρωσία και η εικόνα της Ρωσίας και του Ρώσου που έχουν στον εγκέφαλο και το υποσυνείδητό τους είναι η κινηματογραφική Δυστοπία των ταινιών του Χόλυγουντ! Γι’ αυτό ακριβώς δεν μας πείθουν για τον υποτιθέμενο «φιλο-Ρωσισμό» τους και μόνο όταν περάσουν μερικοί μήνες Τραμπικής Προεδρίας, τότε και μόνον τότε, θα πρέπει να μας αποδείξουν ποια πλευρά επικρατεί στο δίπολο φιλο-Τραμπισμός και φιλο-Ρωσισμός . Εμείς γνωρίζουμε από τώρα το αποτέλεσμα, ας το φανερώσουν κι ίδιοι!

 

Για τον αντι-Κινεζισμό των Τραμπιστών δεν είχαμε καμία αμφιβολία. Εάν στην περίπτωση της Ρωσίας ο κομμουνισμός έχει και παρελθόν αλλά και παρόν που μπορεί να ανακάμψει μαζικά λόγω της εμπέδωσής του στην συνείδηση και τον ψυχισμό των Ρώσων, στην περίπτωση της Κίνας ο «εχθρός» είναι «προ των πυλών» και ονομάζεται Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Chinese Communist Party συλλάβιζε ο Πομπέο, ΥΠΕΞ του Τραμπ και έβγαζε χολή και αφρούς από το στόμα του (όσοι τον θυμούνται πριν 5 χρόνια)! Θα τους δούμε λοιπόν τους Τραμπιστές στη χώρα μας –και όχι μόνο – τι στάση θα κρατήσουν για όλα τα «προστατευτικά μέτρα της Οικονομίας» του Τραμπ (όπως πρότεινε ήδη) σε βάρος πολλών χωρών και ιδιαίτερα της Κίνας! Πάντως μέχρι σήμερα δεν διαβάσαμε κάποια ανακοίνωσή τους, έστω με «κριτική» διάθεση στα όσα προτείνει ο Τραμπ με τα μέτρα Προστατευτισμού σε βάρος όλων σχεδόν. Λησμόνησαν πως ο οικονομικός προστατευτισμός του Τραμπ θα χτυπήσει πρώτα-πρώτα τις οικονομίες του «Αέρα του Κοπανιστού» όπως η             Ελληνική! Και βέβαια όλοι οι Τραμπιστές είναι φανατικά υπέρ της «καθαρόαιμης» Ελεύθερης Οικονομίας, εναντίον του Κοινωνικού Κράτους γιατί δεν «θέλουν επιδόματα» και εναντίον των Ολιγοπωλίων. Πως θα συμβιβαστούν όλα αυτά με τον άκρατο Προστατευτισμό του Τραμπ ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν...

Για τους Πολιτικούς εκπρόσωπους του Ελληνικού Τραμπισμού θα συνιστούσαμε να είναι προσεκτικοί και όχι επιπόλαια βιαστικοί γιατί πιθανόν να γελοιοποιηθούν. Μπορεί Βελόπουλος, Λατινοπούλου και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί να ανταγωνίζονται στο ποιος θα αποτελέσει τον εκφραστή του νέου «σαρωτικού Τραμπικού κύματος» που έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, στήνοντας φτηνά επικοινωνιακά σόου, οι προσδοκίες τους όμως προς το παρόν θα παραμείνουν ανεκπλήρωτες.
Το δίδυμο Τραμπ-Μασκ φαίνεται να έχει εστιάσει την προσοχή του στις ισχυρές οικονομίες του Αμερικανο/Ευρωπαϊκού κόσμου, δίνοντας καθαρή στήριξη σε κόμματα που παρουσιάζουν πραγματική δυναμική και ποσοστά ικανά να τους εξασφαλίσουν τουλάχιστον τη θέση της αντιπολίτευσης και ίσως την ίδια την κυβέρνηση.

Τέλος, για την «Αριστερά» στη χώρα μας θα πούμε δυο λόγια. Ενώ μάλλον ξέρουν πως δεν υπάρχει «Αριστερά» στη χώρα μας, οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται «Αριστεροί» και λειτουργούν σαν τέτοιοι, έχοντας «Αριστερή Φαντασίωση» και «Φαντασιακό αριστερό υποσυνείδητο», εγκατεστημένο μόνιμα στον εγκέφαλο και την ψυχή τους (Φαντασιακά πάντα, όπως λέγαμε παλιά, «Η Φαντασία στην Εξουσία»...)

Τα «απόνερα» ή «υπολείμματα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα 5–6 κόμματα, κομματίδια, ανθυποκόμματα, με άλλους τόσους «Αρχηγούς», «Αρχηγίσκους», «Ανθυπολοχαγούς» κλπ.κλπ. Είναι τόσο δύσκολο να συνεννοηθούν μεταξύ τους για μια από κοινού πρόταση; Μάλλον φταίει ο νοσηρός εγωισμός και η απίστευτη μεγαλομανία των «ηγετών» της «Αριστεράς» που δεν θέλουν καμία συνεργασία μήπως και χάσουν το «μαγαζί» τους!

Το ΚΚΕ είναι μια ιδιόμορφη περίπτωση «αναχωρητισμού από την πραγματικότητα» την οποία μονίμως δεν κατανοεί. Ενώ οι «διπλανοί» –ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ– ανεβοκατεβαίνουν στα ποσοστά τους, το ίδιο δεν κερδίζει ούτε μισή μονάδα σε μερικές δε περιπτώσεις σφυγμομετρήσεων χάνει κιόλας... (Μας θυμίζει Ξενοδόχο που κρατάει όρθιο το ξενοδοχείο του κι ενώ οι υπόλοιποι Ξενοδόχοι του Νησιού έχουν κλείσει, αυτός παρόλα αυτά δεν κερδίζει ούτε μισό πελάτη...).

Συνιστούμε σε όλους τους παραπάνω κυρίους να διαβάσουν ψυχολογία, να επισκεφτούν ψυχοθεραπευτή, ψυχαναλυτή ίσως και ψυχίατρο γιατί «κολυμπάνε» στην νοσηρότητα, την παράνοια, την εμπάθεια και την μικροπρέπεια... Θέλουν να προετοιμάσουν μια τρίτη τετραετία για τον Μητσοτάκη;