Του
Ηλία Παπαναστασίου
Συνηθίζουμε το τελευταίο διάστημα να ξεκινάμε το άρθρο μας με
παραθέσεις άρθρων συγγραφέων τους οποίους θεωρούμε εξαιρετικούς όχι μόνο
λόγω του ύφους αλλά κυρίως λόγω της ποιοτικής τους ανάλυσης. Ο Δημήτρης
Κωνσταντακόπουλος (ένας από τους αξιολογότερους) του οποίου παραθέτουμε
ένα εκτενές απόσπασμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους «πολιτικούς του αστέρες»,
«διαπρεπείς» οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αγωνιστές «μεγάλους και
τρανούς» της Ταξικής Πάλης όπως ο Γιώργος Σταθάκης που διακρίθηκε στο
«καμίνι των ταξικών αγώνων στον χώρο του εφοπλισμού», γράφει
χαρακτηριστικά:
«Όταν το φθινόπωρο του 2011, ενόψει συζήτησης προγραμματικών Παπαδήμου και PSI, προσπάθησα (επιτυχώς εν τέλει) να εξηγήσω στον Αλέξη Τσίπρα την τεράστια σημασία της υπαγωγής του ελληνικού χρέους στο αγγλικό δίκαιο, o τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μου ’λεγε ότι οι οικονομολόγοι του κόμματός του, δηλαδή ο Δραγασάκης, του έλεγαν ότι το αγγλικό δίκαιο δεν είχε καμία σημασία. Για να μην πάμε πιο πίσω, στην εποχή της Οικουμενικής και της εισόδου της Siemens στην Ελλάδα......Από την άλλη δεν μπορεί να θεωρηθεί μικρή και η συμβολή του Νίκου Κοτζιά στις Μεταμορφώσεις της Αριστεράς (το πρότυπο παρόμοιων μετασχηματισμών το έχει αναλύσει έξοχα ο Φραντς Κάφκα στην αριστουργηματική του «Μεταμόρφωση» που συστήνω ενθέρμως στους αναγνώστες μου. Συνδυάζει το τραγικό με το διασκεδαστικό).
Επειδή μάλιστα οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν
κυριολεκτικά την παραμικρή ιδέα για εξωτερική πολιτική, ούτε και
προσπαθούν σοβαρά να αποκτήσουν, σπεύδουν κάθε τόσο στον Κοτζιά να
ωφεληθούν από τη σοφία του...Έχουν να το λένε άλλωστε για τον κ. Κοτζιά
και ο αξιαγάπητος «Μπίμπι» Νετανιάχου (τύφλα νάχει ο Ηρώδης) και ο
αξιολογότατος, υπέρλαμπρος Ντόναλντ Τραμπ για το πόσες υπηρεσίες τους
προσέφερε ως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος.
Δεν έχει υπάρξει έως σήμερα πιο φιλοαμερικανός και φιλοϊσραηλινός Υπουργός από τον κ. Κοτζιά!
Για να μην αναφερθούμε στις παλαιότερες συμβολές του στη δημοκρατία,
την πρόοδο και την αριστερά ως εξ απορρήτων του Γιώργου Παπανδρέου και
ως επικεφαλής του σημιτικού ΙΣΤΑΜΕ. Ούτε και στην υποστήριξή του προς το
σχέδιο Ανάν.
Πράγματι φοβερό το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ!
Όσο για τον ελληνικό λαό, χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία
του μια άξια του ονόματός της αριστερά και αριστερά δυστυχώς δεν έχει.»
(Δ. Κωσταντακόπουλου «Μεταξύ Δραγασάκη και Κοτζιά: Το φοβερό δίλημμα του
ΣΥΡΙΖΑ» –Κοσμοδρόμιο).
Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2015-19 μας έχει δώσει πολλά και
άφθονα δείγματα πολιτικού νεοπλουτισμού, οικονομικής μεσοαστικής
αναβάθμισης των στελεχών του και προσπάθεια ένταξης τμήματος αυτών των
στελεχών στην Μεγαλοαστική Τάξη. Όμως η οικονομικο/κοινωνική εξέλιξη και
ταξική ένταξη προϋπήρχε της κυβερνητικής του θητείας και των όσων
επακολούθησαν. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει ολοκληρωμένα, διαλεκτικά
και ολιστικά αν θέλετε την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν κατανοήσει
πλήρως «κατά βάθος και καθ’ ύψος» τα υφιστάμενα Κοινωνικά και Ταξικά
στρώματα που ήλθαν στην Κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και ποιο Κοινωνικό
εκτόπισμα είχαν οι πράξεις τους και κυρίως η Κοινωνική τους προέλευση.
Αυτό αφορά τα κύρια και επίλεκτα στελέχη της Κυβέρνησής τους, από τον
Δραγασάκη και τον Τσακαλώτο μέχρι τον Σταθάκη και την «Μαρία Αντουανέτα
των Γιαννιτσών», Έφη Αχτσιόγλου. Μέχρι σήμερα δεν είχαμε κάποια
Κοινωνική καταγραφή και «Ταξική Ακτινογραφία» των Κοινωνικών Τάξεων που
ήλθαν σε Κυβερνητικές θέσεις στα ανώτερα κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ,
ανεξαρτήτως του Κοινωνικού Μπλοκ που στήριξε το 2015 την Κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο με την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, τον Αύγουστο του 1015 και την
σταδιακή και μετέπειτα ταχεία αποσύνδεση των «Κάτω Κοινωνικών
Στρωμάτων» από τα Ηγετικά κλιμάκια μιας Νεόπλουτης –πολιτικά και
οικονομικά– Μεσαίας Τάξης και τμήματος των Μικροαστών, κατανοήσαμε την
διάσταση Ηγεσίας/Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και Λαϊκών στρωμάτων που τους
υποστήριξαν. Τότε έγινε κοινή συνείδηση πως με τον ΣΥΡΙΖΑ και
προηγούμενα με το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ είχαμε μια κοινωνιολογική περίπτωση
Μεσαίας Τάξης «Für sich», δηλαδή «Μεσαίας Τάξης για τον εαυτό της» όπως
ήταν τελικά όλες οι κοινωνιολογικές περιπτώσεις των λεγόμενων
«προοδευτικών κομμάτων» από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τα
ανερχόμενα μικροαστικά στρώματα της δεκαετίας του 1970-80 αφού
κατοχύρωσαν την «πολιτικο/θεσμική» τους θέση με την άνοδο της
Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ κυρίως) και «αναβαθμίστηκαν» ως «Μεσοαστικά»,
έστω και ψευδεπίγραφα, εν συνεχεία αυτονομήθηκαν από πολιτικές
δεσμεύσεις και κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες λειτουργώντας «από τότε και
στο εξής», ως «Πυρίμαχος Κοινωνική Ζώνη», όπου το Ταξικό
Οικονομικο/Πολιτικό τείχος των Νεόπλουτων Μεσοαστών προστάτευε το
εσωτερικό του Μεσοαστικού Φρουρίου από «Κοινωνικούς Λαθρεπιβάτες» και
«Ταξικούς Λαθρομετανάστες» έχοντας ως «Buffer Zone» την «Κατηγορία της
Οικονομικής Χρεωκοπίας» για όσους θέλουν να «εισέλθουν» αλλά και
παρόμοια «Κατηγορία Δικαστική Απόφαση» και για όσους «πρέπει να
εξέλθουν», εξοβελιστέοι δια παντός και στιγματισμένοι ως «Losers» του
Μεσοαστικού Ομίλου των Νεόπλουτων.
Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν, σύντομα ή μάλλον,
συντομότατα. Πλέον η «Κοινωνία» ψέλνει το Ωσαννά της Μεσαίας Τάξης, ως
αυθύπαρκτης «Κοινωνικής Οντότητας» και «Πολιτικού Υποκείμενου». Δηλώσεις
επί δηλώσεων, προγράμματα κομμάτων και αναλύσεις Κεντρικών Επιτροπών
και Επιτροπών Σοφών (ίσως και «Πάνσοφων»...) με παράλληλους «παιάνας
παιανιζόντων» προς δόξαν και τιμή της σεβαστής και δοξασμένης δεσποσύνης
που ονοματίζεται «Μεσαία Τάξη» ή αλλιώς «Κυρία επί των τιμών» της
νεόπλουτης Ελληνικής Κοινωνίας των τελευταίων 30-40 ετών και πάντα με
την κατάλληλη προσφώνηση «Κυρίες και Κυρίοι, η αυτής μεγαλειότης
Δούκισσα του Δουκάτου του Ελλαδιστάν, Μεσαία Τάξη! Κόμισα Δερβενοχωρίων
του Προτεκτοράτου της Αμερικανολάνδης ή Ελληνολάνδης («Γκρεκιστάν»,
αγγλοσαξονιστί...).
Η πολιτική «Θεσμοποίηση» της λεγόμενης Μεσαίας Τάξης και ο Καιάδας των λαϊκών στρωμάτων
Αφού κατοχυρώθηκε πολιτικά και «συνειδησιακά» η «Μεσαία Τάξη των
Νεόπλουτων» ως ο «χώρος» –η «χώρα»– του «Milk and Honey» για όλους τους
Νεοέλληνες και ως η «Άγρια Δύση» των «Νευρωτικών της Κοινωνικής Ανόδου»
αφού και ο πλησιέστερος ελαιοχρωματιστής και αρχι/ντελιβεράς
«αυτοκατατάσσεται» στις ένδοξες γραμμές του Θρυλικού στρατού της, πλέον
οι Κοινωνικοί και Ταξικοί διαχωρισμοί δεν «αμβλύνονται» αλλά οξύνονται
απογοητεύοντας τους Δημοσκόπους, τους Πανελίστες των Κομμάτων –οι
εκπρόσωποι των κομμάτων έγιναν όλοι Πανελίστες εμπνεόμενοι από το γνωστό
«Όλοι μαζί μπορούμε» του Ρ/Τ Σταθμού Σκάι– τους σοφολογιότατους
αναλυτές, τους δοκησίσοφους και «σοφιστικέ σοφιστές» του Πανεπιστημιακού
Μανδαρινάτου και φυσικά την Κυρίαρχη Πολιτική Ελίτ που εγκατέλειψε σε
«Κρυονική κατάσταση» τα Λαϊκά Στρώματα με σκοπό να τα «επαναφέρει στη
ζωή» σε κατάλληλη εποχή που όλως τυχαίως, είναι το τελευταίο δίμηνο προ
των εκλογών...
Δεν υπάρχει «ανάλυση», πανελικός διάλογος και προεκλογική διακήρυξη
που να μην χαϊδεύει –μονίμως και αδιαλείπτως– τα ευαίσθητα αυτιά της
«πολυπαινεμένης και πολυσυζητημένης» Μεσαίας τάξης (των Νεόπλουτων,
συμπληρώνουμε εμείς). Απευθυνόμενοι σε στρώματα που ξεκίνησαν από «τα
χαμηλά» ως λαϊκοί και λαϊκότροποι πολίτες των χαμηλότερων Κοινωνικών
στρωμάτων, η υποσχεσιολογία για την διατήρηση του πολύτιμου «βιοτικού
τους επιπέδου» ισοδυναμεί πλέον με όρκο τιμής για μια Κοινωνική Τάξη
θεμελιακή για την επιβίωση του Μεταπρατικού, Εξηρτημένου και
Κομπραδόρικου χαρακτήρα της Νεοελληνικής Κοινωνίας, Καθρέπτης αυτής της
Κοινωνίας είναι οι Νεόπλουτοι, σκεφτήκατε πόσο δύσκολα τα βγάζουν πέρα;
Και τα Λαϊκά Στρώματα που αποτελούν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό και στην
μεγάλη τους πλειοψηφία στερούνται βασικών και σε αρκετό ποσοστό
πένονται κυριολεκτικά; Tι γίνεται με τα λαϊκά στρώματα, τους «Μη
Προνομιούχους» του ΠΑΣΟΚ, τους τρισένδοξους του ΠΑΣΟΚικού «Συμβολαίου με
τον Λαό», των μετέπειτα κατά πολύ αριστερότερων του ΣΥΡΙΖΑ Κυβερνήσεων
του Ανδρέα Παπανδρέου της περιόδου 1981-89; Και αν τα Λαϊκά στρώματα
βελτίωσαν αρκετά ή κατά πολύ την οικονομική τους θέση αυτή την οκταετία,
ακολούθησε ο Αρμαγεδδών των Μνημονίων που κλείνουν σε έναν μήνα
–23/4/2025– 15 χρόνια ζωής όταν ο ιδιοφυής και με τάσεις μεγαλοφυΐας
Πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου,
επιφανής εκπρόσωπος της «Τάσης Τζωρτζ Σόρος» που κυριάρχησε στο ΠΑΣΟΚ τα ίδια χρόνια, αποφάσισε να λύσει ριζικά το «ελληνικό πρόβλημα χρέους» – που ήταν ουσιαστικά πρόβλημα παραγωγής– με την «πρόσκληση» του ΔΝΤ και όλων των Χρηματιστηριακών Κερδοσκόπων και επιπέδου Απατεώνων που εμφιλοχωρούν, εμφωλεύουν και ελλοχεύουν στο σώμα της Ελληνικής Κοινωνίας συντρίβοντας τα «Κάτω Λαϊκά Στρώματα» και ταυτόχρονα κάνοντας «πανήγυρι κερδοσκοπίας» με την Μεταπρατική, Κομπραδόρικη, Κολομβιανού τύπου «Αστική» Τάξη –που είναι Τάξη αλλά όχι Αστική– ενώ γύρω τους περιστρέφεται, λαχταρώντας ένα κομμάτι από την λεία, η χυδαιο/Μεσοαστική Νεόπλουτη Τάξη της πρώην «Λαϊκούρικης Πλέμπας» που «την είδε» Μύκονο, Ντουμπάι, Νέα Υόρκη, Πόρσε και Σκάφος με όλες τις ημίγυμνες/γυμνές Θηλυκές συνοδείες και οι οποίες αναβαθμίζουν το αρχαιότερο επάγγελμα σε απίστευτα καλλιτεχνικά επίπεδα...
Λαϊκά στρώματα, φτωχοί, άποροι των επιδομάτων, άστεγοι
Εάν αφαιρέσουμε το ποσοστό της Μεσαίας Νεόπλουτης Τάξης –υπολογιστικά 15 έως 18%, maximum 20%– και το ελαχιστότατο της Μεγαλοαστικής Τάξης που δεν ξεπερνά το 1-2%, χονδρικά, συνοπτικά και επιγραμματικά μπορούμε να ισχυριστούμε πως τα ευνοημένα στρώματα της Νεοελληνικής Κοινωνίας δεν ξεπερνούν το 20-22%. Εκλογικά και πολιτικά, αντιστοιχούν στα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με τάσεις μειούμενης σταθερότητας.
Τα Λαϊκά στρώματα –Μισθωτοί του Ιδιωτικού Τομέα που αντιπροσωπεύουν την καθαυτή Εργατική Τάξη, Μισθωτοί του Δημοσίου, Μικροί και Μεσαίοι Αγρότες, χαμηλότερα Μικροαστικά στρώματα και τμήματα της παρηκμασμένης Μεσαίας Τάξης που «ξέπεσαν» στις τάξεις των φτωχοποιημένων Μικροαστών, Άνεργοι και άκρως εξαθλιωμένα άτομα της «Υπο-Τάξης» (Sub-Class)– αποτελούν τουλάχιστον το 70% του συνολικού πληθυσμού (ελαστικός υπολογισμός), εργαζόμενου και μη, πλησιάζουν δε το 78-80% (ακριβέστερος υπολογισμός).
Τα παραπάνω στρώματα συνεθλίβησαν στην διάρκεια των 3 Μνημονίων, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να διάγουν «οικονομικό βίο ανθόσπαρτο» και τις επόμενες δεκαετίες για όσους τουλάχιστον καταφέρουν να επιβιώνουν σε αυτή την χώρα. Επίσημα το βιοτικό τους επίπεδο έπεσε τουλάχιστον 30-35% συγκρινόμενο με το προ Μνημονίων επίπεδο, η δε Αγοραστική Δύναμη του Έλληνα έπεσε από το 96% του Μέσου Όρου της ΕΕ το 2008 στο 67% σήμερα, καταλαμβάνοντας την τελευταία θέση μαζί με την Βουλγαρία στις 27 χώρες της ΕΕ.
Εάν εκτός της ακρίβειας που έχει φτάσει στα ύψη, την πανάκριβη Ενέργεια (Ηλεκτρικό Ρεύμα) και τα απλησίαστα ενοίκια και αγορά ακίνητων, λάβει κάνεις υπόψη του την άθλια κατάσταση των Σιδηροδρόμων, την έλλειψη ολοκληρωμένου Κτηματολογίου (Ελλάδα και Αλβανία οι μοναδικές χώρες χωρίς ολοκληρωμένο Κτηματολόγιο...), την χαμηλή υποδομή και έλλειψη συντήρησης υποδομών αστικών κέντρων, νησιών, λιμανιών, ορεινών δρόμων κλπ. τότε γελάει κάποιος με την αυτάρεσκα επικαλουμένη «Ευρωπαϊκή Ιδιότητα» της Ελλάδας, ανύπαρκτη ουσιαστικά και φαντασιακά θεμελιωμένη. Πως γίνεται να μην έχεις Τραίνα ασφαλή και σύγχρονα, ολοκληρωμένο Κτηματολόγιο, και Βιομηχανία και γενικότερα Παραγωγή και να αυτο-θεωρείσαι Ευρωπαϊκή χώρα.....
Και πως είναι δυνατόν να επιβιώσει αξιοπρεπώς η Νέα Γενιά και γενικά οι μισθωτοί του Ιδιωτικού Τομέα με τους χαμηλούς μισθούς και τα πανάκριβα νοίκια, πολύ περισσότερο εάν αποφασίσουν να κάνουν οικογένεια; Εάν το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης των πλατειών λαϊκών στρωμάτων δεν τεθεί επί τάπητος και δεν ληφθούν ριζικά, ριζοσπαστικά μέτρα αλλαγής της σημερινής οικονομικής πολιτικής, η σημερινή Δυστοπία διαβίωσης των στρωμάτων αυτών –και τα οποία αντιπροσωπεύουν την μεγάλη πλειοψηφία– θα μετατραπεί σε κόλαση με αύξηση της ήδη αυξημένης μετανάστευσης, διαρκή πτώση της κατανάλωσης και του βιοτικού επιπέδου.
Εάν λοιπόν θέλει αληθινά η λεγόμενη «προοδευτική παράταξη» της «Κεντρο/Αριστεράς» και «Αριστεράς» να «απλωθεί» σε μαζικό επίπεδο, αγκαλιάζοντας την τεράστια δεξαμενή των πλατειών στρωμάτων θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει την πολιτική της με ριζικό και επαναστατικό τρόπο.
Οι παραπάνω επισημάνσεις δεν αφορούν μόνο την πολυδιασπασμένη ΣΥΡΙΖΑΙΙΚΗ «Αριστερά» που μετατράπηκε σε «αριστερό» υποστηρικτή της συστημικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής αλλά και την λεγόμενη «Κεντρο/Αριστερά» του ΠΑΣΟΚ που μεταλλάχθηκε σε απίστευτο βαθμό ούτως ώστε το πάλαι ποτέ «Κίνημα των Μη Προνομιούχων» να μετεξελιχθεί σε σοσιαλφιλελεύθερο, νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ. Η περίοδος του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ –1996 έως 2004– με χρονολογία «εκκίνησης» ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, δεν αφυδάτωσε απλώς το ΠΑΣΟΚ αλλά κυριολεκτικά το εξαφάνισε με τελευταίο ιντερλούδιο την περίοδο Βενιζέλου όταν το κραταιό ΠΑΣΟΚ του 48,1% (1981) συγκέντρωσε ένα κωμικοτραγικό ποσοστό 4,64% στις εκλογές του 2015.
Η εκλογική/πολιτική μετακύλιση των Λαϊκών στρωμάτων προς τα δεξιά
Αναλύσεις επί αναλύσεων, «βαθυστόχαστοι τενεκέδες» των τηλεοπτικών πάνελ και δοκησίσοφοι πανεπιστημιακοί προσπαθούν να αναλύσουν τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια την στροφή πανευρωπαϊκά και πανελλαδικά –με σαρωτική «επισφράγιση» την άνοδο Τραμπ στις ΗΠΑ– και τους λόγους που ανέβηκε κατακόρυφα η λεγόμενη «Άκρα Δεξιά» (αμφιλεγόμενος όρος, κατά την γνώμη μας) και με τάσεις απόλυτης επικράτησης σε Κυβερνητικό επίπεδο.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την έρευνα του Ινστιτούτου Έρευνας Ζαν Ζωρές του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος για τις Προεδρικές Εκλογες της Γαλλίας το 2017, όταν το κόμμα της Μαρί Λε Πεν ψηφίστηκε από το 58 % (!) της Γαλλικής Εργατικής Τάξης. Ανάλογοι υπολογισμοί έγιναν για τους ψηφοφόρους του AfP στη Γερμανία αλλά και στην Ιταλία, Ισπανία και φυσικά Ελλάδα. Έγινε πλέον συνείδηση μετά τα συντριπτικά (σε βάρος της Μετα-μοντέρνας «Αριστεράς») εκλογικά αποτελέσματα των τελευταίων ετών, πως τεράστιο ποσοστό των λαϊκών στρωμάτων στράφηκαν από την Αριστερά –της οποίας αποτελούσαν παραδοσιακούς ψηφοφόρους– στη Δεξιά. Η ερμηνεία πρέπει να επικεντρωθεί σε τρεις κύριους λόγους (α) στην μόνιμη στόχευση των λεγομένων «Αριστερών» κομμάτων στην Μεσαία Τάξη, το νεο ίνδαλμα των Μεσοαστών «Αριστερών» και της χρεωκοπημένης Σοσιαλδημοκρατίας, (β) στην εγκατάλειψη από μέρους της «Αριστεράς» κάθε πολιτικής τόνωσης και ανάπτυξης του Κοινωνικού Κράτους –το οποίο ακραιφνώς υποστήριζαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι την δεκαετία του 1980– αύξησης μισθών, εργασιακής ασφάλειας και οικονομικο/κοινωνικής βοήθειας στα πλατιά λαϊκά στρώματα των εργαζομένων (Ανεπτυγμένη Ευρώπη) και των Μικρομεσαίων (Ελλάδα). Αντ’ αυτού, η (δήθεν) «Αριστερά» υποστήριζε την «ευέλικτη» εργασία (Flexicurity), τις περικοπές του Κοινωνικού Κράτους, την άκριτη ελευθερία μετανάστευσης που ήταν μια έξυπνη τακτική του Κεφαλαίου να μειώσει τα ευρωπαϊκά ημερομίσθια και να αυξήσει τον ανταγωνισμό στο εσωτερικό των Εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, την λεγόμενη «Πράσινη Ενέργεια» και το Χρηματιστήριο Ενέργειας (ειδικά στην Ελλάδα) και φυσικά το «βαρύ κανόνι» της μεταλλαγμένης Ροζ «Αριστεράς», τους ΛΟΑΤΚΙ, τα 62 φύλλα, την σταδιακή θηλυκοποίηση του ανδρικού φύλου με όλα τα συμπαρομαρτούντα
π.χ. το Αμερικανόπνευστο #Metoo που διασπά τα δυο φύλλα
μετατρέποντάς τα σε ορκισμένους εχθρούς, καλλιεργώντας διαρκώς τον
εμφύλιο πόλεμο μεταξύ τους και ικανοποιώντας το άρρητο, άφατο και
άφραστο αίτημα της Ελίτ που κοινοποιήθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω των
Αμερικανοκρατούμενων ΜΜΕ, υπόγεια και έξυπνα και σφυροκοπά τους
εγκέφαλους με το μονότονο σύνθημα «Εχθρός της εργαζόμενης γυναίκας δεν
είναι το αφεντικό αλλά ο –επίσης εργαζόμενος μισθωτός– άνδρας, ο
σεξιστής και υποψήφιος βιαστής». Μια διάσπαση και ένας τεχνητός χωρισμός
των «Κάτω στρωμάτων» και των δυο φύλων των λαϊκών στρωμάτων, έξυπνα
πλασαρισμένος και διαφημισμένος από τις υστερικές καμπάνιες των Μέσων
Ενημέρωσης. Να μην λησμονήσουμε και την προώθηση του μικροαστικού
Φεμινισμού που ζητά όχι Ισότητα των δυο φύλων αλλά υποκατάσταση των
ανδρών από τις γυναίκες («Να γίνουμε χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη»,
παράγοντας έτσι μια νέα, αντεστραμμένη ανισότητα).
Να προσθέσουμε εδώ και την άκρως φιλοπόλεμη διάθεση της ελεεινής Σοσιαλδημοκρατίας εναντίον της Ρωσίας και τον υστερικό, ψυχοπαθολογικού τύπου αντι/Ρωσισμό της (α), την άκρατη εχθρότητα των «αποεθνικοποιημένων αριστερών» απέναντι στην έννοια του Έθνους και της Πατρίδας, ειδικότερα σε χώρες που ο όρος «Έθνος» είχε πάντα μια αντι-ιμπεριαλιστική, πατριωτική και λαϊκή διάσταση όπως η Ελλάδα (β), και (γ) την αστικού και κοσμοπολίτικου τύπου αντι-θρησκευτικότητα και «κοσμικότητα της Θρησκείας» των φιλελεύθερων και μεταμοντέρνων Μεσοαστών της χορτασμένης, βολεμένης «Αριστεράς του Χαβιαριού» (Gauche Caviar) που έθιγε την θρησκευτική συνείδηση των πλατιών λαϊκών μαζών, ειδικότερα σε ορθόδοξες χώρες (Ελλάδα) όπου η χριστιανική Θρησκεία είχε πάντα έναν Κοινωνικό, αλληλοβοηθητικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα συγκριτικά με τον «Χριστιανισμό του Χρηματιστηριακού Καπιταλισμού» που είναι ο Προτεσταντισμός.
Μετά τις προαναφερθείσες μεταλλάξεις της παραδοσιακής Εργατικής Σοσιαλδημοκρατίας και της πάλαι ποτέ «ανανεωτικής αριστεράς» σε άθλια κατασκευάσματα της Woke Culture και των «Ευαγγελίων» της Πολιτικής Ορθότητας, οι πλατιές εργαζόμενες μάζες και τα λαϊκά στρώματα άρχιζαν να φεύγουν τροχάδην, μακριά από τα «άρρητα και αθέμιτα» (κοινώς, ανοησίες) της (δήθεν) «Αριστεράς» και να στρέφονται σε κόμματα που τα προσλαμβάνουν ως «λαϊκότερα» από τους πρώην ιδεολογικούς τους πατέρες.
Εάν λοιπόν οι θεωρητικά αγράμματοι και κοινωνικά αμόρφωτοι, χρυσογανωμένοι τενεκέδες της χορτασμένης και καλοβολεμένης «Αριστεράς» θέλουν να βρουν το «φως το αληθινό», ας μελετήσουν να δουν τί φταίει και ας κάνουν μερικές γονυκλισίες μετάνοιας στα Λαϊκά στρώματα που εγκατέλειψαν, στην διαλεκτική μετα–καπιταλιστική Κοσμοθεωρία που καταξευτέλισαν και στην Ιστορία την οποίαν βίασαν, πρακτικά και διανοητικά. Και επειδή –είμαστε απόλυτα σίγουροι– η νοσηρή ματαιοδοξία τους και η μεσοαστική καλοπέραση που απολαμβάνουν στο σύστημα δεν θα τους επιτρέψει ποτέ να κάνουν κάτι παρόμοιο, ευχόμαστε τα πολύπαθα λαϊκά στρώματα να τους στείλουν οριστικά εκεί που πραγματικά τους αξίζει, στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας!
