Όσοι δεν αντιτάσσονται σθεναρά στο δικτατορικό ζυγό της Νέας Τάξης και τα όργανά της δεν θα βαρύνουν καθόλου πάνω στη ζυγαριά της ιστορίας.
Πολλοί, βεβαίως, διαπιστώνουν ή και καταγγέλλουν λεκτικά, με έναν ανεύθυνο σκεπτικισμό, αυτή τη σύγχρονη δικτατορία. Ο σκεπτικισμός όμως δεν είναι παρά μια άλλη μορφή της πτώσης του ηθικού.
Οι απλές διαπιστώσεις και οι αναθεματισμοί είναι πτώση του ηθικού, είναι έλλειψη Πίστης προς τον αγώνα και την οργάνωση του αγώνα, είναι μια φυγή από τους κινδύνους και τις δυσκολίες της ιστορίας…
Πάνω σε τέτοιους «σκεπτικισμούς» παίζουν όλοι οι οργανοπαίχτες της Νέας Τάξης: Ορατοί ή κρυφοί ή μεταμφιεσμένοι…
Ένα τέτοιος «οργανοπαίχτης» είναι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και το γραφειοκρατικό ιερατείο της Εκκλησίας.
Εδώ τα πάντα ισοπεδώνονται και ο Αρχιεπίσκοπος «ευλογεί» τους ισοπεδωτές και δήμιους της χώρας, άλλοτε ανοικτά και άλλοτε με τη σκανδαλώδη, συνένοχη σιωπή του.
Η κοινωνική και εθνική υπόσταση της Ελλάδας κατεδαφίζεται από τα όργανα της πλανητικής δικτατορίας και το γραφειοκρατικό ιερατείο της Εκκλησίας βάζει πλάτες…
Η ίδια η Ορθοδοξία δέχεται έναν ανηλεή διωγμό και υπονομεύεται, ανοικτά και ύπουλα, ευθέως και πλαγίως, εσωτερικά και εξωτερικά από τις καταστροφικές δυνάμεις των «μαφιών» της Νέας Τάξης και ο Ιερώνυμος δεν κοιμάται απλώς το ύπνο του δικαίου, αλλά ΣΥΝΤΕΛΕΙ στα μέγιστα στο έγκλημα: Το καθαγιάζει το έγκλημα!!!
Ο Ιερώνυμος και η εκκλησιαστική «καμαρίλα» αποτελούν τη «πέμπτη φάλαγγα» της Νέας Τάξης για την διάλυση και κατεδάφιση των Ορθόδοξων αρμών της ελληνικής κοινωνίας.
Μπροστά σε αυτό το έγκλημα δεν μπορεί κανείς να κάθεται απαθής ή να αντιτάσσει έναν ανεύθυνο σκεπτικισμό.
Ιδιαίτερα δεν μπορεί να αντιτάσσει τέτοιο σκεπτικισμό το Ορθόδοξο σώμα της Εκκλησίας.
Η Ορθοδοξία αποτελεί σήμερα το μόνο ισχυρό και ανθεκτικό μετερίζι του αγώνα εναντίον του δικτατορικού οδοστρωτήρα της Νέας Τάξης.
Εάν πέσει αυτό το «οχυρό» θα είναι μία από τις μεγαλύτερες ήττες της Ιστορίας και του Ανθρώπου.
Για μας τα πράγματα με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ήταν καθαρά από την αρχή.
Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενό μας το οποίο γράφτηκε αμέσως μετά την εκλογή του Ιερώνυμου, τεύχος 26 του ΡΕΣΑΛΤΟ:
Υπάρχει και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4004
Ιερώνυμος: Ο εκλεκτός της Νέας Εποχής
Η …τάξη αποκαταστάθηκε
Γράφει: Ο Νίκος Πικρός
Το ηγετικό γραφειοκρατικό σώμα της Εκκλησίας ψήφισε κόντρα στη βούληση του ελληνικού λαού. Ακύρωσε την «πολιτική» Χριστόδουλου. Έτσι αποκατέστησε την …τάξη! Την «τάξη» που θέλει την ιεραρχία της Εκκλησίας απέναντι στο λαό, υπηρέτη του κράτους και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών εξουσίας. Μια «τάξη» που είχε ανατραπεί με τη σύγκρουση Εκκλησίας-κράτους…
Η νέα εκλογή αποκατέστησε την «τάξη» της Νέας Τάξης!!!
Αποκατέστησε την «τάξη» του «εκσυγχρονιστικού» και φωταδιστικού παρακράτους!
Τα χειροκροτήματα
Οι ιδεολογικές μήτρες του καθεστώτος υμνολογούν τη νέα εκλογή Αρχιεπισκόπου, υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα:
«Η εκλογή του Αρχιεπισκόπου, ταχεία, σαφής και άψογη διαδικαστικά, δείχνει ότι η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας λαμβάνει τα μηνύματα των καιρών και διδάσκεται από τα ολισθήματα του πρόσφατος παρελθόντος» («Καθημερινή», 8/2/08/, κύριο άρθρο!).
Η βιομηχανία της «ενημέρωσης» και ιδιαίτερα οι Πρετεντέρηδες και λοιποί φωταδιστές «ανακάλυψαν» και «ύμνησαν» το «θεόπεμπτο» και την «πατερικότητα» του νέου Αρχιεπισκόπου!!!
Όλο το «εκσυγχρονιστικό» πολιτικό κατεστημένο θα παραστεί σίγουρα στην ενθρόνιση, όταν στην ενθρόνιση του Χριστόδουλου συνειδητά απείχε, από κοινού με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κ Στεφανόπουλο…
Η αμερικάνικη πρεσβεία δεν γνωρίζουμε αν έστειλε συγχαρητήρια!!!
Όταν σε χειροκροτούν οι φανατικοί εχθροί, κάτι δεν πάει καλά…
Η Εκκλησιαστική ιεραρχία
Φυσικά, δεν ήταν ποτέ δυνατόν, μέσα σε μια ιεραρχία διαβρωμένη μέχρι το μεδούλι από τα προνόμια της εξουσίας της να υπάρχουν τόσοι «καθαροί» ιεράρχες που να αντισταθούν αποτελεσματικά στις αφόρητες πιέσεις και εκβιασμούς των ποικίλων μηχανισμών της πλανητικής εξουσίας και των εγχώριων λακέδων της.
Η πλειονότητα των ιεραρχών βαρύνεται με τέτοιο φορτίο διαφθοράς και την έχουν στο χέρι.
Οι αγώνες εντός των μηχανισμών πάντα οδηγούν σε ήττα τις αγωνιστικές, ανατρεπτικές, πατριωτικές δυνάμεις. Στους μηχανισμούς, κατά κανόνα, ελέγχονται τα πάντα…
Τώρα, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί ο Ιερώνυμος είναι το αντίθετο σε ΟΛΑ από τον Χριστόδουλο. Όλα δείχνουν ότι είναι ο εκλεκτός της Νέας Εποχής. Και αυτό θα το αντιληφθούν γρήγορα, όσοι τυφλωμένοι από τα λάθη του Χριστόδουλου, του έριξαν την πέτρα του αναθέματος. Προς το παρόν ας «αντέξουν» τις θριαμβολογίες των «νταβατζήδων», των «φωταδιστών», των Κουναλάκηδων και Σία…
Το κριτήριο
Πολλοί, θα μας πουν υπερβολικούς. Τυφλωμένοι από τα «ελαττώματα» του Χριστόδουλου και κυρίως από το γεγονός ότι «διαπραγματεύτηκε» τον αγώνα και τη δύναμη της Ορθοδοξίας χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Πνίγονται μέσα στην αντιφατική περιπλοκή των εξωτερικών «εικόνων» της πραγματικότητας. Εξετάζουν την όψη και όχι το περιεχόμενο των πραγμάτων. Είναι, όμως, κακός κλειδούχος της σκέψης μας, τα συναισθηματικά μας σύνδρομα ή ιδεολογήματα («προοδευτικός», «συντηρητικός» κ.λπ) που τα έχει τινάξει στον αέρα η πραγματικότητα: αυτά ακριβώς αξιοποιεί σήμερα ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός για να μας προσδέσει στο άρμα του.
Για να προσανατολιστούμε, λοιπόν, σωστά, από την πλευρά του αγώνα κατά της Νέας Τάξης, πρέπει να «ανακαλύψουμε» την πυξίδα, το «κριτήριο». Και αυτό στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το ποιος δηλώνει προοδευτικός και ποιος αφορίζεται ως «συντηρητικός», αλλά ποιος αντιστέκεται σε μεγαλύτερο βαθμό ή αλλιώς ποιος αποτελεί μεγαλύτερο εμπόδιο στη Νέα Τάξη και στα σχέδιά της: Ένα από τα στρατηγικά της σχέδια είναι η άλωση της Ορθοδοξίας!!!
Με βάση αυτό το «κριτήριο» (που είναι το καθοριστικό σήμερα), ο «συντηρητικός» Ευστάθιος αποτελούσε αντικειμενικά ένα κάποιο εμπόδιο. Αντίθετα ο Ιερώνυμος είναι «εκσυγχρονισμένος». Και είναι αυτός ο λόγος που όλο το «φωταδιστικό», νεοταξικό κατεστημένο το οποίο αποτελεί την πρωτοπορία για την άλωση της Ορθοδοξίας, υποστήριξε ανοικτά και προκλητικά τον Ιερώνυμο και προσπάθησε απεγνωσμένα να φράξει το δρόμο στον Ευστάθιο.
Αυτό είναι το ΟΥΣΙΩΔΕΣ και όχι οι επιμέρους «ατέλειες». Σε μια μάχη, επειδή δεν μπορεί να είσαι ουδέτερος, τάσσεσαι κριτικά με το μέρος εκείνου που ο μεγάλος και κοινός μας εχθρός θέλει να κτυπήσει…
Και τώρα;
Τα πράγματα, λοιπόν, γίνονται πολύ απλά αν γνωρίζουμε να κρίνουμε πολιτικά και να διακρίνουμε το ουσιώδες μιας κατάστασης.
Και γίνονται ακόμα πιο απλά, αν έχουμε αντιληφθεί το τι είναι η παγκοσμιοποίηση και το τι σημαίνει Νέα Τάξη, συνακόλουθα αν πράγματι έχουμε αντιληφθεί τους μεγάλους, εθνικούς και πολιτισμικούς κινδύνους, που μας απειλούν. Και το σπουδαιότερο: Αν πραγματικά έχουμε πεισθεί ότι η Ορθόδοξη ελληνική Εκκλησία βρίσκεται στο στόχαστρο της Νέας Τάξης!!!
Ο Χριστόδουλος, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε προσωπικές φιλοδοξίες (αυτό έχει μικρή σημασία) ήταν ο ηγέτης της Εκκλησίας που συγκρούστηκε ανοικτά με το κράτος και τους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης:
Θεωρητικά, πνευματικά και πρακτικά!
Αυτή η σύγκρουση συσπείρωσε το λαό γύρω από την Ορθόδοξη Εκκλησία, μια συσπείρωση ανάχωμα στις βουλές της Νέας Τάξης.
Ο νέος αρχιεπίσκοπος φαίνεται να ακυρώνει κάθετα αυτό το έργο. Χαρακτήρισε τον αγώνα αυτόν «εξτρεμισμό»!!!
Ιστορικό αξίωμα: Όποιος χαρακτηρίζει τις λαϊκές και μάλιστα μαζικότατες κινητοποιήσεις «εξτρεμισμό» είναι πάντα με τον εχθρό!!!
Επίσης, μέχρι σήμερα, δεν έχει καταγραφεί ένα στίγμα του νέου Αρχιεπισκόπου εναντίον του εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης. Πότε, π.χ. ανέδειξε τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την εθνική μας υπόσταση και ιδιαίτερα την Ορθοδοξία, που υποτίθεται ότι υπηρετεί; Πότε έκανε κάποιο αγώνα γι’ αυτό το καίριο, καθοριστικό ζήτημα. Τη στιγμή μάλιστα που πάρα πολλοί, μέσα στην Εκκλησία, έχουν θέσει ρηξικέλευθα, αναλυτικά και μαχητικά αυτά τα ζητήματα και τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την Ορθοδοξία και την ελληνική κοινωνία.
Η έλλειψη κάθε αγώνα πάνω σε αυτό, το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα, ακυρώνει και τον ιδεολογικό (πνευματικό) αγώνα κατά της Νέας Τάξης που έδωσε η Εκκλησία, στα χρόνια του Χριστόδουλου.
Όταν, συνεπώς, ο Θηβών μας λέει ότι θα ακολουθήσει το έργο του Χριστόδουλου, απλώς υποκρίνεται. Η στάση του, οι θέσεις του και η σιωπή του πάνω στα φλέγοντα ζητήματα της εποχής μας, ζητήματα ζωής και θανάτου για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία, είναι μια στάση αναίρεσης και ακύρωσης του αγώνα της Εκκλησίας εναντίον της παγκοσμιοποίησης.
Γι’ αυτό, με νύχια και με δόντια, τον εξέλεξαν. Γι’ αυτό θριαμβολογούν όλοι οι δεδηλωμένοι και θανάσιμοι εχθροί της Ορθοδοξίας. Όλοι οι δοσίλογοι και γενίτσαροι της Νέας Τάξης.
Ευχόμαστε ολόψυχα τα πράγματα να μην είναι έτσι. Το θέλουμε πραγματικά οι κρίσεις μας να αποδειχτούν λανθασμένες και οι φόβοι μας αδικαιολόγητοι…
12 Φεβρουαρίου 2008
