ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Απο μικρό παιδί είχα καταλάβει ότι στη γιορτή θυμόμαστε κάτι με χαρά, κάτι που τέλος πάντων έχει να προσφέρει κάτι τις στη μνήμη μας.
Δεν είδα ποτέ κανέναν να καλεί τους φίλους σε γιορτή για να κλάψουν με την κατάντια του.
Είδα όμως ανθρώπους να γιορτάζουν την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου και να θυμούνται με χαρμολύπη τον ηρωισμό, τις θυσίες και τα βάσανα των προγόνων τους. Χαίρονταν που αυτά τα βάσανα και οι θυσίες έβγαλαν κάμποσους καρπούς, χαίρονταν που οι αγώνες των πατεράδων και των προπροπάππων τους τούς άφησαν την περηφάνεια του ελεύθερου κι όχι την ντροπή του αποστάτη,του προδότη,του παλιάνθρωπου.
Όμως δεν είδα ποτέ κανέναν απο τον λαό να γιορτάζει τη δημοκρατία, όχι γιατί δεν θα τό ήθελε αλλά μάλλον γιατί η ανάμνηση της τελευταίας δημοκρατίας στη χώρα του τον πίκραινε. Όταν από τα κανάλια μάθαινε για την "γιορτή της δημοκρατίας" και έβλεπε ποιοί και πως τη γιόρταζαν, καταλάβαινε γιατί ο ίδιος δεν χαιρόταν με αυτό το κοσμικό πανηγύρι και σιχτιρίζοντας έκλεινε το χαζοκούτι της μιζέριας του.
Φέτος όμως όταν είδε τον Παπούλια στην ίδια γιορτή να του λέει ότι ...“Η Ελλάδα έγινε δημοκρατία, αλλά όχι σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Και για πολλά χρόνια πορεύτηκε με αυτή την αντίφαση”, κατάλαβε ότι αυτό που τόσα χρόνια νόμιζε ως πολιτική σκέψη ήταν απλώς η καπνιά από την καμινάδα ενός σαπιοκάραβου. Oργισμένος σηκώθηκε κι άρχισε να μιλάει στο χαζοκούτι που ήδη είχε πάρει τη μορφή όλων των μέχρι σήμερα προέδρων:
"Ποιά ευρωπαϊκή δημοκρατία και τρίχες τροϊκανές μας λές ρε φίλε κυρ Πρόεδρε;
Ποιός σου είπε ότι αυτό που έχουμε στη καρδιά μας έχει έστω και την παραμικρή σχέση με την δημοκρατία της Μέρκελ, του Σαρκοζί, του Μπερλουσκόνι του Ομπάμα. Δεν φτάσαμε ίσαμε ΄δω για να μας πείς ότι τόσα χρόνια ζούσαμε τις αντιφάσεις μας. Ζούσαμε τις ψευδαισθήσεις μας, ζούσαμε με το όνειρο μια καλύτερης μέρας, ζούσαμε το παραμύθι μας ,την παρακμή μας αλλά ποτέ τις αντιφάσεις μας. Το ότι βάλαμε το κεφάλι μας στον πάγκο του χασάπη νομίζοντας ότι θα μας κουρέψει τα μαλλιά στο σβέρκο δεν είναι αντίφαση αλλά λαθεμένη και στερημένη απο παιδεία πολιτική κρίση.
Πότε σου είπαμε εμείς ότι ονειρευόμαστε τη δημοκρατία του αχταρμά και της θολούρας ή ότι θα νοιώσουμε "ολοκληρωμένες δημοκρατικές προσωπικότητες" αν πετάξουμε από την καρδιά μας τον Μακρυγιάννη και στη θέση του βάλουμε τον Μέτερνιχ;
Όχι φίλε κυρ Πρόεδρε δεν θα γιορτάσουμε τη δημοκρατία που μας λές ότι πρέπει να αποκτήσουμε. Προτιμούμε να φάμε τα κόλλυβα της δημοκρατίας που πέθανε πριν χιλιάδες χρόνια σε αυτό τον τόπο, προτιμούμε να θρηνήσουμε το χαμό της και να ξεσηκωθούμε γιατί με τα μπάζα της κατάρρευσης του πολιτικού σας συστήματος μας πνίξατε την ελπίδα ότι κάποτε θα αναστηθεί.
Προτιμούμε να πεθάνουμε όρθιοι και με αξιοπρέπεια παρά σαν ραγιάδες στα μπουντρούμια μιας παγκόσμιας κυβέρνησης που εσείς τη λέτε σύγχρονη δημοκρατία.
Να τη χαίρεστε λοιπόν και εσείς και όλοι οι καλεσμένοι σας τη δημοκρατία και να μαζεύεστε κάθε χρόνο να τη γιορτάζετε και να τη χαϊδεύετε.
Μόνο μην ξεχάσετε την επόμενη φορά να κλείσετε την πόρτα γιατί δεν αντέχουμε άλλο τη μπόχα της".
