ΡΕΣΑΛΤΟ: Με
τον Πέτρο Κωστόπουλο δεν έχουμε ασχοληθεί καθόλου. Μόνο η «φάτσα» του
μας προκαλούσε αλλεργία: Εκεί απαστράπτει όλη η ελεεινότητα του
ΓΛΟΙΩΔΟΥΣ στο πιο ταιριαστό της αποτύπωμα…
Την περιγράφει πολύ παραστατικά το παρακάτω κείμενο
Γράφει: Λουπάκη Ευγενία
«Εγώ ελπίζω να τη βολέψω»...
"Οι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα. Όσο τις φτύνεις, τόσο κολλάνε".
Ο πατέρας αυτού του αποφθέγματος και όλης της παρόμοιας φιλοσοφίας του κώλου (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς),
του πουλ-μουρ και της τζάμπα μαγκιάς, της βλαχομπαρόκ γκλαμουριάς, που βαφτίστηκε life style και αποθέωσε τον κυνικό ατομισμό ως μοναδική, αναγκαία και ικανή συνθήκη επιτυχίας, επιστρέφει.
Επιστρέφει, αφού οδήγησε στην πτώχευση μια "αυτοκρατορία", που εισέπραξε 4 δισ. από το Χρηματιστήριο στις αρχές του 2000 και άφησε στον δρόμο τους εργαζόμενους σ' αυτήν.
Θα μου πείτε, βέβαια, ότι ήταν ήδη "παρών" με βραδινή τηλεοπτική εκπομπή, όπου έκανε ακριβώς τα ίδια με αυτά που υπαγόρευε τόσα χρόνια στο αναγνωστικό κοινό τών, φαλιρισμένων πια, περιοδικών του: κουβεντούλες γεμάτες γαργαλιστικά υπονοούμενα, ημίγυμνες σταρλετίτσες, τις οποίες δεν.. έφτυνε καθόλου, μα καθόλου. Ήταν ήδη παρών με ένα ειδησεογραφικό μπλογκ, ονόματι coolnews, ψιλοάγνωστο, αλλά σταθερά προσανατολισμένο στη "φιλοσοφία" της έως τώρα καριέρας του.
Αλλά, τώρα, ο Πέτρος Κωστόπουλος επιστρέφει ως κεντρική επιλογή του Μεγκάλου καναλιού, του καναλιού που αμέτρητες φορές τον φιλοξενούσε ως πολιτικό σχολιαστή στα κεντρικά πάνελ του. Θα μου πείτε, τώρα τον τοποθετούν στο βαρύ πυροβολικό του ψυχαγωγικού προγράμματος. Ε, γι' αυτό ακριβώς ανησυχώ.
Με την ΕΡΤ απούσα, με τα τουρκικά σίριαλ πανταχού παρόντα, με τη λαϊκίστικη αισθητική των ενημερωτικών πρωινάδικων και την τρομοκρατική πολιτικολογία των βραδινών δελτίων, ο ταλαίπωρος εγκέφαλος του ταλαίπωρου πολίτη θα φάει μέγκα τηλεσόκ.
Θα μου πείτε, πάλι, μα δεν βλέπει την πραγματικότητα της μαύρης ζωής του ο ταλαίπωρος; Ξέρω 'γώ; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Μπορεί να βλέπει π.χ. ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, όπως του λένε τρία χρόνια τώρα η Όλγα, ο Γιάννης και τα άλλα παιδιά. Ότι φταίει ο διπλανός τους. Ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος. Και όχι π.χ. ο εφοπλιστής, που απουσιάζει παντελώς από την ειδησεογραφία τους και αρνήθηκε έστω και την εθελοντική συνεισφορά στην "κοινή προσπάθεια".
Ίσως, επίσης, οι ταλαίπωροι να μην είναι τόσο ταλαίπωροι όσο λένε οι αριθμοί. Ή να υπάρχουν και αρκετοί καθόλου ταλαίπωροι, όρα τουριστικές περιοχές και παραλιακά σούπερ ξενυχτάδικα, που έγραφα και την περασμένη Τρίτη. Αν προσθέσεις σ' αυτά και τον "ματωμένο βράχο", την ορθοδοξία και τις τρεις χιλιάδες χρόνια ελληνισμού του Σαμαρά, μείον την παλλαϊκή οργή που όλο έρχεται και όλο αναβάλλει, σκιάζεσαι λιγάκι.
Υποψιάζομαι ότι η "γκουρμέ ζωή" που ευαγγελιζόταν ο Πέτρος Κωστόπουλος, κάτι μεταξύ Μανχάταν και Αράχωβας, θα μεταλλαχθεί τώρα στο δόγμα: "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω", με ζωντανό παράδειγμα τον ίδιο. Από τα προφυλακτικά στο "Κλικ" και την πατρική αγάπη προς τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι το εξώφυλλο του "Νίτρο", με τον Σημίτη με πράσινο βελούδινο κοστούμι, κι από τις lounge επιλογές του "Κλικ FM" μέχρι το nonstop σκυλάδικο του "Ντέρτι", επέδειξε άριστη προσαρμοστικότητα.
Και το απόφθεγμά του ισχυροποιείται: Όσο τον φτύνουμε, τόσο κολλάει.
Το διαβάσαμε εδώ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_14.html
Την περιγράφει πολύ παραστατικά το παρακάτω κείμενο
Γράφει: Λουπάκη Ευγενία
«Εγώ ελπίζω να τη βολέψω»...
"Οι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα. Όσο τις φτύνεις, τόσο κολλάνε".
Ο πατέρας αυτού του αποφθέγματος και όλης της παρόμοιας φιλοσοφίας του κώλου (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς),
του πουλ-μουρ και της τζάμπα μαγκιάς, της βλαχομπαρόκ γκλαμουριάς, που βαφτίστηκε life style και αποθέωσε τον κυνικό ατομισμό ως μοναδική, αναγκαία και ικανή συνθήκη επιτυχίας, επιστρέφει.
Επιστρέφει, αφού οδήγησε στην πτώχευση μια "αυτοκρατορία", που εισέπραξε 4 δισ. από το Χρηματιστήριο στις αρχές του 2000 και άφησε στον δρόμο τους εργαζόμενους σ' αυτήν.
Θα μου πείτε, βέβαια, ότι ήταν ήδη "παρών" με βραδινή τηλεοπτική εκπομπή, όπου έκανε ακριβώς τα ίδια με αυτά που υπαγόρευε τόσα χρόνια στο αναγνωστικό κοινό τών, φαλιρισμένων πια, περιοδικών του: κουβεντούλες γεμάτες γαργαλιστικά υπονοούμενα, ημίγυμνες σταρλετίτσες, τις οποίες δεν.. έφτυνε καθόλου, μα καθόλου. Ήταν ήδη παρών με ένα ειδησεογραφικό μπλογκ, ονόματι coolnews, ψιλοάγνωστο, αλλά σταθερά προσανατολισμένο στη "φιλοσοφία" της έως τώρα καριέρας του.
Αλλά, τώρα, ο Πέτρος Κωστόπουλος επιστρέφει ως κεντρική επιλογή του Μεγκάλου καναλιού, του καναλιού που αμέτρητες φορές τον φιλοξενούσε ως πολιτικό σχολιαστή στα κεντρικά πάνελ του. Θα μου πείτε, τώρα τον τοποθετούν στο βαρύ πυροβολικό του ψυχαγωγικού προγράμματος. Ε, γι' αυτό ακριβώς ανησυχώ.
Με την ΕΡΤ απούσα, με τα τουρκικά σίριαλ πανταχού παρόντα, με τη λαϊκίστικη αισθητική των ενημερωτικών πρωινάδικων και την τρομοκρατική πολιτικολογία των βραδινών δελτίων, ο ταλαίπωρος εγκέφαλος του ταλαίπωρου πολίτη θα φάει μέγκα τηλεσόκ.
Θα μου πείτε, πάλι, μα δεν βλέπει την πραγματικότητα της μαύρης ζωής του ο ταλαίπωρος; Ξέρω 'γώ; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Μπορεί να βλέπει π.χ. ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, όπως του λένε τρία χρόνια τώρα η Όλγα, ο Γιάννης και τα άλλα παιδιά. Ότι φταίει ο διπλανός τους. Ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος. Και όχι π.χ. ο εφοπλιστής, που απουσιάζει παντελώς από την ειδησεογραφία τους και αρνήθηκε έστω και την εθελοντική συνεισφορά στην "κοινή προσπάθεια".
Ίσως, επίσης, οι ταλαίπωροι να μην είναι τόσο ταλαίπωροι όσο λένε οι αριθμοί. Ή να υπάρχουν και αρκετοί καθόλου ταλαίπωροι, όρα τουριστικές περιοχές και παραλιακά σούπερ ξενυχτάδικα, που έγραφα και την περασμένη Τρίτη. Αν προσθέσεις σ' αυτά και τον "ματωμένο βράχο", την ορθοδοξία και τις τρεις χιλιάδες χρόνια ελληνισμού του Σαμαρά, μείον την παλλαϊκή οργή που όλο έρχεται και όλο αναβάλλει, σκιάζεσαι λιγάκι.
Υποψιάζομαι ότι η "γκουρμέ ζωή" που ευαγγελιζόταν ο Πέτρος Κωστόπουλος, κάτι μεταξύ Μανχάταν και Αράχωβας, θα μεταλλαχθεί τώρα στο δόγμα: "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω", με ζωντανό παράδειγμα τον ίδιο. Από τα προφυλακτικά στο "Κλικ" και την πατρική αγάπη προς τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι το εξώφυλλο του "Νίτρο", με τον Σημίτη με πράσινο βελούδινο κοστούμι, κι από τις lounge επιλογές του "Κλικ FM" μέχρι το nonstop σκυλάδικο του "Ντέρτι", επέδειξε άριστη προσαρμοστικότητα.
Και το απόφθεγμά του ισχυροποιείται: Όσο τον φτύνουμε, τόσο κολλάει.
Το διαβάσαμε εδώ:
http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_14.html
