Τα θηριώδη παγκόσμια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας συνοδεύονται πάντα και με μια εξίσου θηριώδη παγκόσμια υποκρισία: Επενδύονται και χρωματίζονται πάντα με «φιλολογίες» και γλυκερές ηθικολογίες περί «δημοκρατίας», «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κ.λπ, καθώς και με χολιγουντιανά υπερθεάματα…
Οι ληστές και οι δήμιοι του πλανήτη προλειαίνουν το έδαφος με τρομοκρατικές προβοκάτσιες και με μια γιγάντια βιομηχανία ψεύδους…
Τα αυτοκρατορικά κέντρα προπαγάνδας, καθώς και τα ποικίλα δίκτυα των λακέδων σπεύδουν ταχύτατα, αλλά και υστερικά, να κυκλοφορήσουν το ψεύδος και να αναπαράξουν τα κλισέ της φαιάς προβοκάτσιας, προκειμένου να επικαλύψουν, να εξωραΐσουν και να δικαιολογήσουν το ΕΓΚΛΗΜΑ και την ιμπεριαλιστική κτηνωδία.
Αν παρατηρήσει κανείς τις πολεμικές θηριωδίες του πλανητικού φασισμού θα διαπιστώσει ότι ΟΛΕΣ κινήθηκαν πάνω στα ίδια προβοκατόρικα πρότυπα του ψεύδους, στα ίδια πρότυπα των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων», στα ίδια πρότυπα δαιμονοποίησης των στόχων.
Αποτέφρωσαν τη Γιουγκοσλαβία στο όνομα του «ανθρωπισμού», με το ψεύδος των «εθνοκαθάρσεων» και τη δαιμονοποίση του «δικτάτορα» Μιλόσεβιτς…
Στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ισοπέδωσαν και το Ιράκ. Η συνταγή η ίδια: Ο «σφαγέας» Σαντάμ και το προβοκατόρικο ψεύδος περί «όπλων μαζικής καταστροφής»…
Στο Αφγανιστάν το «ανθρωπιστικό» πρόσχημα ήταν η «τρομοκρατία» και ο Οσάμα μπιν Λάντεν: Τα δικά τους κατασκευασμένα και δαιμονοποιημένα «σκιάχτρα»…
Στη Λιβύη, η ίδια κλασσική «ανθρωπιστική» συνταγή: Ο «δικτάτορας» και «αιμοσταγής» Καντάφι.
Τώρα με την ίδια «ανθρωπιστική» συνταγή και με πρόσχημα την προβοκάτσια και το ψεύδος της ρίψης χημικών ετοιμάζονται οι διεθνείς γκάνγκστερ να μακελέψουν το λαό της Συρίας…
Πιθανότατα και εδώ να δαιμονοποιηθεί ο δικτάτορας Άσαντ, όπως και στην περίπτωση του Καντάφι: Οι σάρκες από τις σάρκες τους…
Ο Άσαντ ουσιαστικά έχει καταρρεύσει από την Επανάσταση του συριακού λαού και θα «αξιοποιηθεί» σαν αποδιοπομπαίος τράγος, σαν Ιφιγένεια…
Η δαιμονοποίηση, συνεπώς, του δικτάτορα Άσαντ (όπως του Καντάφι, του Σαντάμ, αλλά και του Μιλόσεβιτς) βολεύει την πλανητική, ιμπεριαλιστική κακουργία, για να μετακυλήσει και μετατοπίσει τη δική της δολοφονική κακουργία στο «δικτάτορα», όπως και στα άλλα εγκλήματα κατά της Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ, Λιβύης κ.λπ…
Αυτό το ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα της μετατόπισης του αυτοκρατορικού ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ στο ΤΟΠΙΚΟ «έγκλημα» του συριακού καθεστώτος (κλασσικό και αυτό ιμπεριαλιστικό τέχνασμα) παρέχει και τη δυνατότητα στους ποικιλόχρωμους απολογητές της Νέας Τάξης και γενιτσάρους της προπαγάνδας να «σηκώσουν κεφάλι», να βρικολακιάσουν τις γνωστές «ανθρωπιστικές» τους αναθυμιάσεις και τα ιδεολογήματα των «ίσων αποστάσεων».
Πιθανότατα, λοιπόν, να δούμε και εδώ το ίδιο έργο που παίχτηκε στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στη Λίβύη: Με διφορούμενα, στρεψοδικίες, δικολαβίες, «ουδετερότητες» (λογική των «ίσων αποστάσεων») και γλοιώδεις ηθικολογίες να επιχειρείται η μετατόπιση του ζητήματος από τη νεοταξική κακουργία (το πλανητικό έγκλημα) στο «έγκλημα» των εθνικών δικτατόρων.
Ας θυμηθούμε το τι έγινε με τους θηριώδεις ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας. Οι νεοφιλελεύθεροι και οι «αριστεροί» σφουγγοκωλάριοι ήταν που με το δόλιο τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων» («ούτε με το ΝΑΤΟ, ούτε με το Μιλόσεβιτς») ασχολιόντουσαν, την ώρα που το ΝΑΤΟ μετέτρεπε τη Σερβία σε καπνίζοντα ερείπια, με τα … «εγκλήματα» του «δικτάτορα» Μιλόσεβιτς.
Με τα ίδια σοφίσματα καθαγίαζαν τον ολοκληρωτικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ (δύο φορές), κατά του Αφγανιστάν και κατά της Λιβύης.
Με τα ίδια τενεκεδένια λεκτικά σχήματα εκβίαζαν τον κυπριακό λαό να πει ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν.
Το να ακροβατείς όμως ανάμεσα στη θηριώδη πλανητική ιμπεριαλιστική κακουργία και τους τοπικούς «δικτάτορες» μοιάζεις σαν να θέλεις να καθαρίσεις τους πολέμους από τους δικτάτορες και όχι την ανθρώπινη ιστορία από τον πόλεμο.
Το να ακροβατείς ανάμεσα στην πλανητική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και τα «ειδικά» εγκλήματα των «εθνικών καθεστώτων», δεν εξισώνεις απλώς το γενικό με το ειδικό (το αίτιο με το αποτέλεσμα), αλλά απομονώνεις τα συγκεκριμένα «εθνικά ζητήματα» και τα καθιστάς ιδιαίτερα ηθικά προβλήματα, ανεξάρτητα από τα προβλήματα των γενικών ιμπεριαλιστικών συνθηκών που τα γεννούν, τα τρέφουν και τα αναπαράγουν.
Έτσι χάνεις το δάσος πίσω από το δέντρο και καθαγιάζεις το ιμπεριαλιστικό έγκλημα με εξισώσεις και αναθεματισμούς κατά των «συγκεκριμένων» εγχώριων εγκλημάτων.
Αυτή όμως η σχηματική λογική που ακροβατεί ανάμεσα στο γενικό και το ειδικό και που αντιπαραθέτει το ένα έγκλημα με το άλλο δεν έχει καμιά σχέση με τη διαλεκτική σκέψη.
Είναι η τυπική σκέψη των λογιστικών συμψηφισμών. Είναι ένα ιδιοτελές ιμπεριαλιστικό σόφισμα που συγκαλύπτει και επικαλύπτει το ουσιώδες: Τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, τον πλανητικό ολοκληρωτισμό και τον εφιάλτη της νέας ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας.
Και είναι αυτό το ουσιώδες (δηλαδή ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου και ο νέος αυτοκρατορικός φασισμός που επελαύνει), που καθορίζει την αγωνιστική θέση και όχι τα «συγκεκριμένα» περιστατικά, όπως οι «δικτάτορες» Μιλόσεβιτς, Σαντάμ, Καντάφι, Άσαντ…
Το να μπερδεύουμε τη δικτατορία της Νέας Τάξης και την ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία με τα «εθνικά» δικτατορικά καθεστώτα όχι μόνο δεν κάνουμε κανένα αγώνα εναντίον της Νέας Τάξης, αλλά, ιδιοτελώς, εξωραΐζουμε τους διεθνείς γκάνγκστερ και τους εξισώνουμε (στην καλύτερη περίπτωση) με τα έθνη και τις χώρες που θέλουν να εξαφανίσουν ή με τα «ελαττώματα» των ηγετών τους, που αποτελούν σαρξ εκ της σαρκός τους…
Εξισώνουμε το θύμα με το θύτη και αθωώνουμε κυριολεκτικά το ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ιμπεριαλιστικό κράτος-δικτάτορα, μετατοπίζοντας το ζήτημα στον εθνικό δικτάτορα!!!
Ο Άσαντ είναι σαρξ εκ της σαρκός της διεθνούς ιμπεριαλιστικής κακουργίας, η τζίφρα τους σε εθνικό επίπεδο...
Ο δικτάτορας Άσαντ, η πτώση του και η τιμωρία του είναι υπόθεση του συριακού λαού.
Αλίμονο αν δεχτούμε ως τιμωρούς και προστάτες των λαών τους διεθνείς γκάνγκστερ…
