Tου ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
Συνάντηση με την Πρέσβη του Ισραήλ είχε χθες ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Π. Καμμένος, ύστερα από την οποία δήλωσε ότι η συνεργασία της Ελλάδος με το Ισραήλ θα συνεχιστεί και σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Η συνάντηση και η δήλωση, μαζί με την επίσκεψη του υπουργού στη θάλασσα των Ιμίων,
σε μια κίνηση με συμβολικό χαρακτήρα αλλά και υπόγεια πολιτικά μηνύματα, τροφοδοτούν το ερώτημα εάν η ηγεσία του ΥΠΕΘΑ πιθανά παραμένει προσανατολισμένη στην ήδη υπάρχουσα γραμμή του άξονα Αθήνας-Λευκωσίας-Τελ Αβίβ.
Την Τρίτη 20 Ιανουαρίου είχε υπογραφεί στο ΓΕΕΘΑ, το Πρόγραμμα Αμυντικής Συνεργασίας (ΠΑΣ) έτους 2015 μεταξύ της Ελλάδος και του Ισραήλ.
Ο άξονας αυτός είναι ίσως από τις πιο επικίνδυνες γεωστρατηγικές επιλογές για τον ελληνικό λαό. Αν και εμφανίζεται σαν αντίβαρο στον τουρκικό «νεοοθωμανισμό», αποσιωπώντας ότι «ο εχθρός του εχθρού μου , δεν είναι κατ ανάγκη και φίλος μου», στη πραγματικότητα αποτελεί μια επιλογή εξαιρετικών κινδύνων.
Το Ισραήλ βλέπει το θέμα της συνεργασίας με την Ελλάδα τόσο από τη πλευρά την οικονομικο-ενεργειακή όσο και τη καθαρά στρατιωτική.
Η προσπάθεια δημιουργίας ενός υποθαλάσσιου αγωγού που θα συνδέει τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου με την αγορά της Ευρώπης ώστε να «ανεξαρτητοποιηθεί» η Δ. Ευρώπη από τη Ρωσία, είναι ένας ιδιαίτερα σημαντικός στόχος για συγκεκριμένα λόμπυ των ΗΠΑ. Μια τέτοιου είδους συμμαχία όμως αδυνατίζει τις εναλλακτικές της χώρας τόσο προς τον αραβικό κόσμο, όσο και προς το Ιράν και τη Ρωσία.
Ακόμη όμως πιο επικίνδυνη είναι η στρατιωτική διάσταση του συγκεκριμένου άξονα. Το Ισραήλ είναι μια χώρα περικυκλωμένη από εχθρικά κράτη που δε διαθέτει ούτε το ελάχιστο γεωγραφικό «στρατηγικό βάθος», δηλαδή σε περίπτωση κρίσεως δεν έχει καμία δυνατότητα να θυσιάσει έδαφος για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του.
Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν για το Ισραήλ το στρατηγικό βάθος (strategic depth) και τη γραμμή επιβίωσης (life line) που του εξασφάλιζε πριν η Τουρκία. Ένα στρατηγικό βάθος που, στη θαλάσσια εκδοχή του, τυγχάνει να εμπεριέχει και τα τεράστια υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Κύπρου και της Ελλάδας.
Οι κινήσεις του Ισραήλ όμως δεν μένουν αναπάντητες και υποδεικνύουν το μέγεθος των κινδύνων.
Στις 20 Ιανουαρίου 2015 υπογράφθηκε στη Τεχεράνη, μεταξύ του ρώσου υπουργού Άμυνας Σ. Σοϊγκού και του Ιρανού ομόλογου του, νέο σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας, που αφορά τη προμήθεια πυραύλων S-300 και S-400.
Να υπενθυμίσουμε ότι για το πυραυλικό σύστημα S-300 το 2007, η Τεχεράνη κατέβαλε 800 εκ. δολάρια και ποτέ δεν το παρέλαβε, εξαιτίας των έντονων πιέσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, καθώς η Μόσχα κρατούσε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τις ΗΠΑ. Πλέον πολλά φαίνεται να αλλάζουν.
Η Μόσχα υποσχέθηκε να εξετάσει μελλοντικές παραδόσεις πυραύλων αυτού του τύπου στην Χεζμπολάχ στο Λίβανο, προσβλέποντας προφανώς σε περικύκλωση του Ισραήλ με συστοιχίες πυραύλων S-300 από το βορρά (Λίβανο) και το νότο (Αίγυπτο) και με συστοιχίες S-400 από την ανατολή (Ιράν).
Πριν 5 μήνες, η Μόσχα υπέγραψε μια τεράστια σε ύψος ( 3,5 δισ. δολάρια) συμφωνία αγοράς όπλων από την Αίγυπτο, η οποία με την σειρά της έκλεισε την αγορά της στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία.
Οι πρόσφατες κοινές ασκήσεις Ισραήλ και Ελλάδας στη Κρήτη είχαν ιδιαίτερη σημασία για το Τελ Αβίβ, καθώς έδωσαν τη δυνατότητα στον ισραηλινό στρατό να δοκιμάσει τις δυνατότητες των S-300.
Να υπενθυμίσουμε ότι το 2009, επί κυβέρνησης Καραμανλή, στην οποία ο Π. Καμμένος ήταν υφυπουργός Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, η κοινή άσκηση μεταξύ ελληνικών-ισραηλινών στρατιωτικών αεροπορικών δυνάμεων ήταν άσκηση σχεδίου επίθεσης στις πυρηνικές εγκαταστάσεις Ιράν.
Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι ένας άξονας Αθήνας-Τελ Αβίβ, δεν έρχεται σε σύγκρουση μόνο με τις αξιακές παρακαταθήκες της ελληνικής αριστεράς αλλά και του συνόλου του ελληνικού λαού, καθώς το Ισραήλ δεν είναι απλά μια χώρα κατοχής αλλά και πρακτικών επαναλαμβανόμενης βαρβαρότητας απέναντι σε άμαχους πληθυσμούς.
Έρχεται επίσης σε διάσταση με τις προγραμματικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτεί τεράστιους κινδύνους για τον ελληνικό λαό και πρέπει άμεσα να ειδωθεί υπό το πρίσμα του αναπροσανατολισμού.
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015
ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=19410:zafeiris-israhl&catid=86:expolitiki&Itemid=268
Συνάντηση με την Πρέσβη του Ισραήλ είχε χθες ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Π. Καμμένος, ύστερα από την οποία δήλωσε ότι η συνεργασία της Ελλάδος με το Ισραήλ θα συνεχιστεί και σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε στρατιωτικό επίπεδο.
Η συνάντηση και η δήλωση, μαζί με την επίσκεψη του υπουργού στη θάλασσα των Ιμίων,
σε μια κίνηση με συμβολικό χαρακτήρα αλλά και υπόγεια πολιτικά μηνύματα, τροφοδοτούν το ερώτημα εάν η ηγεσία του ΥΠΕΘΑ πιθανά παραμένει προσανατολισμένη στην ήδη υπάρχουσα γραμμή του άξονα Αθήνας-Λευκωσίας-Τελ Αβίβ.
Την Τρίτη 20 Ιανουαρίου είχε υπογραφεί στο ΓΕΕΘΑ, το Πρόγραμμα Αμυντικής Συνεργασίας (ΠΑΣ) έτους 2015 μεταξύ της Ελλάδος και του Ισραήλ.
Ο άξονας αυτός είναι ίσως από τις πιο επικίνδυνες γεωστρατηγικές επιλογές για τον ελληνικό λαό. Αν και εμφανίζεται σαν αντίβαρο στον τουρκικό «νεοοθωμανισμό», αποσιωπώντας ότι «ο εχθρός του εχθρού μου , δεν είναι κατ ανάγκη και φίλος μου», στη πραγματικότητα αποτελεί μια επιλογή εξαιρετικών κινδύνων.
Το Ισραήλ βλέπει το θέμα της συνεργασίας με την Ελλάδα τόσο από τη πλευρά την οικονομικο-ενεργειακή όσο και τη καθαρά στρατιωτική.
Η προσπάθεια δημιουργίας ενός υποθαλάσσιου αγωγού που θα συνδέει τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου με την αγορά της Ευρώπης ώστε να «ανεξαρτητοποιηθεί» η Δ. Ευρώπη από τη Ρωσία, είναι ένας ιδιαίτερα σημαντικός στόχος για συγκεκριμένα λόμπυ των ΗΠΑ. Μια τέτοιου είδους συμμαχία όμως αδυνατίζει τις εναλλακτικές της χώρας τόσο προς τον αραβικό κόσμο, όσο και προς το Ιράν και τη Ρωσία.
Ακόμη όμως πιο επικίνδυνη είναι η στρατιωτική διάσταση του συγκεκριμένου άξονα. Το Ισραήλ είναι μια χώρα περικυκλωμένη από εχθρικά κράτη που δε διαθέτει ούτε το ελάχιστο γεωγραφικό «στρατηγικό βάθος», δηλαδή σε περίπτωση κρίσεως δεν έχει καμία δυνατότητα να θυσιάσει έδαφος για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του.
Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν για το Ισραήλ το στρατηγικό βάθος (strategic depth) και τη γραμμή επιβίωσης (life line) που του εξασφάλιζε πριν η Τουρκία. Ένα στρατηγικό βάθος που, στη θαλάσσια εκδοχή του, τυγχάνει να εμπεριέχει και τα τεράστια υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Κύπρου και της Ελλάδας.
Οι κινήσεις του Ισραήλ όμως δεν μένουν αναπάντητες και υποδεικνύουν το μέγεθος των κινδύνων.
Στις 20 Ιανουαρίου 2015 υπογράφθηκε στη Τεχεράνη, μεταξύ του ρώσου υπουργού Άμυνας Σ. Σοϊγκού και του Ιρανού ομόλογου του, νέο σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας, που αφορά τη προμήθεια πυραύλων S-300 και S-400.
Να υπενθυμίσουμε ότι για το πυραυλικό σύστημα S-300 το 2007, η Τεχεράνη κατέβαλε 800 εκ. δολάρια και ποτέ δεν το παρέλαβε, εξαιτίας των έντονων πιέσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, καθώς η Μόσχα κρατούσε ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τις ΗΠΑ. Πλέον πολλά φαίνεται να αλλάζουν.
Η Μόσχα υποσχέθηκε να εξετάσει μελλοντικές παραδόσεις πυραύλων αυτού του τύπου στην Χεζμπολάχ στο Λίβανο, προσβλέποντας προφανώς σε περικύκλωση του Ισραήλ με συστοιχίες πυραύλων S-300 από το βορρά (Λίβανο) και το νότο (Αίγυπτο) και με συστοιχίες S-400 από την ανατολή (Ιράν).
Πριν 5 μήνες, η Μόσχα υπέγραψε μια τεράστια σε ύψος ( 3,5 δισ. δολάρια) συμφωνία αγοράς όπλων από την Αίγυπτο, η οποία με την σειρά της έκλεισε την αγορά της στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία.
Οι πρόσφατες κοινές ασκήσεις Ισραήλ και Ελλάδας στη Κρήτη είχαν ιδιαίτερη σημασία για το Τελ Αβίβ, καθώς έδωσαν τη δυνατότητα στον ισραηλινό στρατό να δοκιμάσει τις δυνατότητες των S-300.
Να υπενθυμίσουμε ότι το 2009, επί κυβέρνησης Καραμανλή, στην οποία ο Π. Καμμένος ήταν υφυπουργός Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, η κοινή άσκηση μεταξύ ελληνικών-ισραηλινών στρατιωτικών αεροπορικών δυνάμεων ήταν άσκηση σχεδίου επίθεσης στις πυρηνικές εγκαταστάσεις Ιράν.
Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι ένας άξονας Αθήνας-Τελ Αβίβ, δεν έρχεται σε σύγκρουση μόνο με τις αξιακές παρακαταθήκες της ελληνικής αριστεράς αλλά και του συνόλου του ελληνικού λαού, καθώς το Ισραήλ δεν είναι απλά μια χώρα κατοχής αλλά και πρακτικών επαναλαμβανόμενης βαρβαρότητας απέναντι σε άμαχους πληθυσμούς.
Έρχεται επίσης σε διάσταση με τις προγραμματικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, ενώ ταυτόχρονα σηματοδοτεί τεράστιους κινδύνους για τον ελληνικό λαό και πρέπει άμεσα να ειδωθεί υπό το πρίσμα του αναπροσανατολισμού.
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015
ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=19410:zafeiris-israhl&catid=86:expolitiki&Itemid=268
