Όταν η οικονομική ζωή του καπιταλισμού φτάνει σε αδιέξοδο βγαίνει στην επιφάνεια όλη η συσσωρευμένη «σκουριά» και βαρβαρότητα του συστήματος: Κρίσεις, καταστροφές, θηριωδίες κ.λπ…
Σε τέτοιες περιόδους, οι ασφαλιστικές δικλίδες της τυπικής «δημοκρατίας» (το κοινοβουλευτικό θέατρο) τινάζονται στον αέρα. Το ίδιο και οι εύθραυστοι κανόνες της αστικής ηθικής.
Αυτό που κυριαρχεί, σαν κατακλυσμός, είναι