«…Ο συγκεκριμένος φασισμός, αυτός που πέρασε από μια ορισμένη στιγμή της ιστορίας, δεν πρόκειται να ξαναφανεί ποτέ πια με το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Το δράμα συνεχίζεται αλλά οι μάσκες που χρησιμοποιήθηκαν πετάχτηκαν στην αποθήκη του θεάτρου ή κατέληξαν στραπατσαρισμένες στα χέρια των παιδιών που θέλουν να παίξουν το δικό τους ρόλο με ξένα προσωπεία. Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός».
Αυτά τα έγραψε ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος το 1977!
Σήμερα 34 χρόνια μετά και ακόμα οι φορμαλιστές των «αριστερών» φράσεων δεν έχουν αντιληφτεί το φασισμό που επελαύνει, έχει κονιορτοποιήσει την Ελλάδα και πραξικοπηματικά επικυρωθεί, από όλα τα καθεστωτικά κόμματα, με την κυβέρνηση των τοκογλύφων: Την κυβέρνηση Παπαδήμου…
Δεν έχουν αντιληφτεί, οι φορμαλιστές των απλουστευτικών δογμάτων ότι αυτό που ζούμε είναι ΦΑΣΙΣΜΟΣ με «αντιφασιστικές» ρητορείες: Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ της διεθνούς παγκόσμιος «Τάξης» του χρηματιστηριακού κεφαλαίου (το καθαρόαιμο φασιστικό πολιτικό πλέγμα), με τα κομματικά του ανδρείκελα και τα πολιτικά του υποχείρια…
Είμαστε υπό τη δικτατορική ΚΑΤΟΧΗ της διεθνούς φασιστικής «μαφίας» του χρήματος, βιώνουμε σπαρακτικά τα πραξικοπήματα των κομμάτων-ανδρεικέλων αυτής της φασιστικής «μαφίας», είμαστε θλιβερή ΑΠΟΙΚΙΑ αυτής της ευρω-Πανούκλας και ΕΜΕΙΣ περιορίζουμε το ΦΑΣΙΣΜΟ σε κάποια «ακροδεξιά» βηθοκορήματα: Στα πολιτικά κατακάθια μια άλλης εποχής…
Και τρέχουμε και στο λεξικό του Μπαμπινιώτη για να δώσουμε τον ορισμό του «φασισμού», και να τον «κλειδώσουμε», έτσι, στα ακροδεξιά περιττώματα…
Το να ανατρέχει κανείς σε λεξικά για να ορίσει το φασισμό είναι ολοκληρωτική ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ της πολιτικής σκέψης, τραγική άγνοια, καταθλιπτική πνευματική κενότητα και ΟΛΙΚΗ τύφλωση…
Πριν από έξι χρόνια περίπου, στο τεύχος-7 του ΡΕΣΑΛΤΟ είχαμε αναλύσει τη διαλεκτική του φασισμού και των νέων «σκιάχτρων» της Νέας Εποχής, στο άρθρο: «Τα παρωχημένα κλισέ του φασισμού και οι ακροδεξιές καρικατούρες».
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από αυτό το άρθρο για να δείξουμε τη διαλεκτική αυτής της νεοταξικής στρατηγικής η οποία δοκιμάστηκε στην Ελλάδα, ιδεολογικά και πολιτικά (η Ελλάδα αποτελεί το πρώτο «δοκιμαστήριο»), και σήμερα επικυρώθηκε πραξικοπηματικά με την κυβέρνηση του Παπαδήμου και των κομματικών ανδρεικέλων τής διεθνούς φασιστικής «μαφίας».
Τι είναι ο φασισμός
Όταν ακούει κανείς σήμερα από τα προπαγανδιστικά κέντρα των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων και τους απολογητές και λακέδες της παγκοσμιοποίησης να αναθεματίζουν ψυχωτικά τη φασιστική και εθνικιστική απειλή, το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί είναι ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ένας πολιτικά νοήμων γελάει με αυτές τις θρηνωδίες των πολιτικών απατεώνων.
Ωστόσο δεν πρέπει να μένουμε στο γέλιο. Γιατί μέσα από αυτές τις θρηνωδίες και τους αφορισμούς της φασιστικής απειλής υποκρύπτεται η δολιότητα των υπερεθνικών καθεστωτικών δυνάμεων, η απόπειρα να επικαλυφτεί ο δικός τους φασισμός, ο φασισμός της Νέας Τάξης.
Όλη αυτή η «σπαρακτική» και συχνά ψυχωτική εκστρατεία κατά του φασιστικού και εθνικιστικού κινδύνου αποσκοπεί στον εγκλωβισμό της Αριστεράς.
Ξύνει τα αντιφασιστικά και αντιεθνικιστικά σύνδρομα των αγωνιστών της αριστεράς για να τους τυφλώσει και να τους υποτάξει πιο εύκολα στις βουλές του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών.
Γι’ αυτό ένας αριστερός, που δεν θέλει να νανουρίζεται με επαναστατικά στερεότυπα του παρελθόντος, πρέπει, πατώντας πάνω στην υλιστική διαλεκτική μέθοδο, να αναλύσει το ζήτημα του φασισμού στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Ας σχηματοποιήσουμε τη μαρξιστική ανάλυση του φασισμού, στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών.
Ο Φασισμός αντιπροσωπεύει το όργανο της μονοπωλιακής κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο με πρωτοπόρο το χρηματιστηριακό κατέφευγε, στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών σε δύο διαφορετικά όργανα κυριαρχίας: Στο κοινοβουλευτικό καθεστώς και στο φασιστικό καθεστώς.
Σχηματικά: Η δικτατορία του κεφαλαίου, ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες, χρησιμοποιούσε είτε τον κοινοβουλευτισμό, είτε το φασισμό. Δηλαδή ο φασισμός ήταν το όργανο κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Η οικονομική βάση του φασισμού ήταν τα κατεστραμμένα και εξαθλιωμένα μικροαστικά στρώματα. Η μεσαία, όμως τάξη, ποτέ από μόνη της δεν μπορεί να κυβερνήσει. Ποτέ δηλαδή από μόνη της δεν μπορεί να υψωθεί σε εξουσία (αυτά είναι αλφαβητικά σε ένα μαρξιστή). Είναι η κεφαλαιοκρατία που κινητοποιεί την απελπισία και τη λύσσα των κατεστραμμένων μικροαστών. Απελπισία και λύσσα που το ίδιο το μεγάλο κεφάλαιο σπρώχνει τα λαϊκά στρώματα.
Ο φασισμός, συνεπώς, είναι η ωμή δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου που πατάει πάνω στην καταστροφή, εξαθλίωση και απελπισία των ανίκανων για ανεξάρτητη πολιτική μικροαστών.
Ο φασισμός, με πιο απλά λόγια, είναι η στρατιωτικοποίηση, από το μεγάλο κεφάλαιο, της μικροαστικής εξαθλίωσης και λύσσας.
Ο φασισμός όμως δεν είναι μόνο μια ιδιαίτερη μορφή ταξικής απολυταρχίας του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, αλλά και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: Ο φασισμός μπορεί να υπάρξει και να αντέξει μόνο σε ισχυρούς εθνικούς ιμπεριαλισμούς.
Μόνο ισχυρά εθνικά μονοπωλιακά κεφάλαια που ασφυκτιούν και θέλουν να ανοίξουν δρόμους σε σύγκρουση με άλλους εθνικούς ιμπεριαλισμούς καταφεύγουν (και αντέχουν) στη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας.
Σήμερα τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχουν ούτε στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Εδώ δεν υπήρξαν ποτέ. Γι αυτό και τα δικτατορικά καθεστώτα στην Ελλάδα δεν είχαν τα στοιχεία του φασισμού (αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).
Σήμερα μόνο οι πολυεθνικές θέλουν να επιβάλουν την ιδιαίτερη αυτή μορφή ταξικής απολυταρχίας.
Η Νέα Τάξη προωθεί, κόντρα στο σύνολο της ανθρωπότητας, τον πλανητικό ολοκληρωτισμό και τη στρατιωτικοποίηση του κόσμου με τις νέες ιδεολογίες του αντιεθνικισμού, του αντιρατσισμού κλπ.
Σήμερα οι υλικοί και πολιτικοί όροι του φασισμού των εθνικών ιμπεριαλισμών δεν ισχύουν για κάθε μια ξεχωριστή χώρα, δηλαδή σε εθνικό πλαίσιο. Δεν υπάρχει εθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, συνακόλουθα δεν υπάρχει εθνική πολιτική έκφραση αυτού του κεφαλαίου που θα οργανώσει την κινητοποιημένη μικροαστική απελπισία.
Συνεπώς δεν υπάρχει η κυρίαρχη υλική βάση και η πολιτική δύναμη σε εθνικό επίπεδο για φασισμό.
Βεβαίως υπάρχει η κοινωνική βάση: Οι μικροαστοί. Όμως αυτοί από μόνοι τους δεν μπορούν να υψωθούν σε ανεξάρτητη ηγετική πολιτική δύναμη. Ο ρόλος τους είναι να ακολουθούν τις κυρίαρχες τάξεις της κοινωνίας. Η απελπισία αυτών των στρωμάτων δεν μπορεί να υψωθεί σε φασισμό. Αν αυτή την αντίδραση, την απελπισία και την οργή αυτών των στρωμάτων (που τα προκαλεί η παγκοσμιοποίηση) δεν την αξιοποιήσει και πολιτικοποιήσει η αριστερά, αυτή θα ξεθυμαίνει, θα καναλιζάρεται και θα χρησιμοποιείται από το υπερεθνικό κεφάλαιο για την επικάλυψη και προώθηση του πλανητικού φασισμού. Οι αντιεθνικιστικές και αντιρατσιστικές ιδεολογίες των πολυεθνικών προς αυτή την κατεύθυνση λανσάρονται.
Ο σύγχρονος φασισμός του υπερεθνικού κεφαλαίου καλύπτει το πρόσωπό του με τη μάσκα του «αντιφασισμού», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των ηθικών «προοδευτικών» αφαιρέσεων και των «αριστερών» ήχων…
Οι ακροδεξιές καρικατούρες
Γίνεται φανερό, γιατί στην Ελλάδα οι πολιτικοί αχυράνθρωποι του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου επιχειρούν να τρομοκρατήσουν την ελληνική κοινωνία με το φάντασμα του φασισμού και του ακροδεξιού κινδύνου: Επιδοτούν ακροδεξιές γελοιογραφίες, σαν του Καρατζαφέρη. Φουσκώνουν το «φαινόμενο» της «ακροδεξιάς απειλής» και ωρύονται «αντιφασιστικά» και «αντιεθνικιστικά» τα καθεστωτικά συγκροτήματα των ΜΜΕ και οι έμμισθοι απολογητές της παγκοσμιοποίησης.
Επιδοτούν πολιτικά τον Καρατζαφέρη, συστηματικά και ποικιλότροπα και μετά τον υψώνουν σαν «σκιάχτρο» ακροδεξιάς απειλής.
Σε όλα τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα, παρελαύνει ο Καρατζαφέρης, τη στιγμή που το ΚΚΕ, το αρχαιότερο κόμμα, που είναι στη Βουλή και με υπερδιπλάσιο ποσοστό από το ΛΑΟΣ, το έχουν εξαφανίσει.
Παλαιότερα το ίδιο είχε συμβεί και με το ΔΗΚΚΙ. Ήταν στη Βουλή αλλά ο Τσοβόλας και τα στελέχη του ήταν αποκλεισμένα από τη βιομηχανία της Ενημέρωσης.
Ο Καρατζαφέρης, εκτός Βουλής και κάθε βράδυ δίνει σώου στα κανάλια. Αυτή η σκανδαλώδης ειδική μεταχείριση από τα ΜΜΕ που αποτελούν το πιο δυναμικό τμήμα της ιδεολογικής δομής του μεγάλου κεφαλαίου λέει πολλά σε όσους θέλουν να σκεφτούν.
Κανένα κίνδυνο δεν διατρέχει το διακοσμητικό ντεκόρ του αστικού κοινοβουλευτισμού από τον Καρατζαφέρη.
Καμιά «ακροδεξιά απειλή» δεν σηματοδοτεί. Μια ακροδεξιά καρικατούρα είναι που κατασκευάζεται και επιδοτείται πολιτικά από το μεγάλο κεφάλαιο και το «εκσυγχρονιστικό» κατεστημένο με διπλό στόχο:
ΠΡΩΤΟΝ: Να λειτουργήσει σαν ασφαλιστική δικλείδα, συγκεντρώνοντας και εκφυλίζοντας μια υγιή λαϊκή δυσαρέσκεια.
Τα μεγάλα εθνικά και εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση προκαλούν καταλυτικές διεργασίες στην κοινωνία και μεγάλη λαϊκή οργή. Το καναλιζάρισμα αυτής της λαϊκής απογοήτευσης και οργής επιχειρείται μέσω Καρατζαφέρη, μια και η Αριστερά αδρανεί.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Να χρησιμοποιείται ανά πάσα στιγμή σαν ο «ακροδεξιός» και «φασιστικός» μπαμπούλας και ταυτόχρονα σαν σημείο αναφοράς για το στιγματισμό κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης ενάντια στις μακάβριες επιδιώξεις του πλανητικού ολοκληρωτισμού.
Με ένα σπάρο δηλαδή δύο τρυγόνια. Από τη μια ανεμίζουμε το «σκιάχτρο» και από την άλλη στιγματίζουμε ως «εθνικιστές», «ρατσιστές» και «φασίστες» όσους θέτουν αγωνιστικά τα προβλήματα που καπηλεύεται δημαγωγικά ο «ακροδεξιός κλόουν».
Το κεφάλαιο ξέρει τι πράττει. Έχει και διορατικότητα και πολιτικές εμπειρίες. Η Αριστερά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Μάλιστα κάποια τμήματά της όχι μόνο στρώνουν το έδαφος στον πλανητικό ολοκληρωτισμό, αλλά αποτελούν και τους ιδεολογικούς εκφραστές αυτού του εφιάλτη…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6102
