Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

«Ο λαός κοιμάται»: Τα αναθέματα των ηθικολόγων παρατηρητών


Πληθαίνουν τα αναθέματα εναντίον του ελληνικού λαού που κοιμάται!
Ηθικολόγοι παντός είδους και όλων των χρωμάτων της ίριδας, κομματικοί υπάλληλοι, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι που το παίζουν ανεξάρτητοι και πολλοί άλλοι χύνουν τα ποτάμια της ηθικής τους αγανάκτησης εναντίον του ελληνικού λαού που έχει «χαζέψει», «καταπίνει τα πάντα», δεν ξεσηκώνεται με τόσες και τόσες συμφορές που έχουν σπείρει τα κατοχικά ανδρείκελα της κυβέρνησης.

Διαβάσαμε και την παρακάτω ομοβροντία από το φίλο Στάθη που οδύρεται και αυτός για το λαό που κοιμάται:

«αλλά κι ένας λαός που, ως επί το πλείστον Συβαρίτης και Αβδηρίτης, όλα τα μασάει - όσα, αυτοί που του τα φάγανε, του σερβίρουν. Κουτόχορτο κι άλλα τέτοια εδέσματα πράσινης ανάπτυξης...»


Μόνο που ο φίλος Στάθης δεν μας είπε αυτός που δεν κοιμάται(!) και δεν τρώει «κουτόχορτο» γιατί δεν κατεβαίνει στο δρόμο;

Γιατί δεν κατέβηκε στις σκληρές απεργίες, στην Κερατέα και σε πολλά άλλα που ο λαός αγωνιζόταν;

ΓΙΑΤΙ όταν υπήρχαν δυναμικές λαϊκές κινητοποιήσεις δεν λάμβανε ΕΝΕΡΓΑ μέρος και δεν σάλπιζε με την πέννα του γενική έφοδο και αγωνιστική στήριξη του λαού που αγωνιζόταν;

Είναι εύκολο να κατηγορούμε εμείς οι «ξύπνοι» το λαό που «κοιμάται», από τις αναπαυτικές πολυθρόνες των ηθικολογικών σημειωματάριών μας…


Αν όμως προσπαθούσαμε να κάνουμε πράξη τις ηθικές παρατηρήσεις μας θα διαπιστώναμε το αλφάβητο της ΚΙΝΗΣΗΣ, τις προϋποθέσεις της λαϊκής κίνησης, τούτο το απλό:
Ότι σε ατομικό επίπεδο ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να κατεβεί στο δρόμο, ότι ένας λαός δεν κινητοποιείται ως άτομα…

Όποιος κατηγορεί το λαό ότι «κοιμάται» ή τρώει «κουτόχορτο», στην καλύτερη περίπτωση, αγνοεί τους απλούς κοινωνικούς και πολιτικούς νόμους της λαϊκής κίνησης.

Και στη χειρότερη:
Κοιμάται και τρώει κουτόχορτο ο ίδιος και επιχειρεί να δικαιολογήσει τη δική του αδράνεια και ενσωμάτωση στο σύστημα κατηγορώντας τους άλλους και μεταθέτοντας τα δικά του ελαττώματα και τη δική του δειλία στο λαό…

Αυτά τα ηθικά αναθέματα εναντίον του λαού που «κοιμάται» είναι παμπάλαια και πολύ γνωστά.

Τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά εδώ και πολλά χρόνια.

Παραπέμπουμε ενδεικτικά σε άρθρο μας γραμμένο τον Ιούνιο του 2009:

Ρίχνουν στους εργαζόμενους και τους λαούς τα αναθέματα
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3438

Και σε ένα πρόσφατο:
«Ο λαός κοιμάται»: το σόφισμα των χειραγωγών και υπνωτιστών του λαού
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=26985#26985

Αναδημοσιεύουμε το «αλφάβητο» από το κείμενο του 2009





Οι ιμάντες της κίνησης

Οι ιμάντες της λαϊκής κίνησης και δράσης είναι οι συνεκτικοί κοινωνικοί ιστοί, τα κοινωνικά και πολιτικά κύτταρα, τα συλλογικά έμβρυα μέσα σε μια κοινωνία. Αυτά ξεκινούν από έμβρυα κοινωνικών πυρήνων και ομάδων και φτάνουν μέχρι πλατύτερες συλλογικότητες, σε συνδικαλιστικές, πολιτικές οργανώσεις και κόμματα.

Και η πιο αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση δεν είναι εντελώς και «καθαρά» αυθόρμητη. Στηρίζεται σε οργανωμένες πρωτοβουλίες μιας «βάσης», σε κάποια οργανωτικά κύτταρα. Χωρίς οργάνωση, έστω στην εμβρυακή της μορφή των οργανωμένων πρωτοβουλιών καμία κινητοποίηση δεν μπορεί να γίνει.

Έξω από ιστούς συλλογικότητας (κοινωνικούς, ιδεολογικούς, πνευματικούς, πολιτικούς), έξω δηλαδή από «οργάνωση» (έστω στην υποτυπώδη μορφή του εμβρύου) τα άτομα, ως μονάδες δεν μπορούν να κινηθούν και να ενεργοποιηθούν.

Το άτομο κινείται μόνο με τη «δύναμη» μιας συλλογικής οντότητας. Το άτομο σαν μονάδα είναι ένα «τίποτα», πλήρως υποταγμένο στις ποικίλες εξουσίες, στους φόβους του, στις επαγγελματικές εξαρτήσεις του, στους εκβιασμούς και την πολιτική τρομοκρατία. Τα φράγματα αυτά σπάνε μόνο όταν νιώσει τη δύναμη μιας οργανωμένης συλλογικότητας.

Είναι ελάχιστα τα άτομα που υπερβαίνουν τα ατομικά τους όρια και ρισκάρουν τα πάντα. Και αυτά αποτελούν και στις πιο μαύρες εποχές τα προζύμια οικοδόμησης των συλλογικών κυττάρων και οργανωμένων πρωτοβουλιών.
Αυτά είναι αλφαβητικά ζητήματα για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει την ιστορική κίνηση και τους νόμους των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Είναι, συνεπώς, άθλιες σοφιστείες να αναθεματίζεται ο λαός που μένει αδρανής όταν όλοι υποτάχθηκαν στη πλανητική Νέα Τάξη και υπηρέτησαν το στρατηγικό της σχέδιο: Τον εκφυλισμό, την ισοπέδωση και καταστροφή κάθε συνεκτικού ιμάντα συλλογικής κίνησης.

Ο εκφυλισμός των κομμάτων

Ο εκφυλισμός και η αποσύνθεση των κομμάτων συνετέλεσε σε μια γενική απορύθμιση όλων των κοινωνικών ιστών συνοχής και δράσης. Τα κόμματα μεταλλάχτηκαν σε μηχανισμούς-γρανάζια της καθεστωτικής ισορροπίας, συνακόλουθα σε «μπράβους» των πλανητικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ιδεολογημάτων: Σε ανοικτούς, καλυμμένους και μεταμφιεσμένους…

Το μεγάλο κακό προήλθε από τη μετάλλαξη της Αριστεράς, η οποία αποτελούσε το «κύρος» και τον κεντρικό «οργανωτικό ιμάντα» των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Είναι τεραστίων διαστάσεων αυτές οι καταστροφικές συνέπειες της νεοταξικής ενσωμάτωσης της σοσιαλδημοκρατίας, του ευρωκομουνισμού και σταλινισμού. Από οργανωτές των κινημάτων γίνανε καταστροφείς κάθε οργανωτικής βάσης αυτών των κινημάτων, κάθε ιστού και εμβρύου ζωντανής συλλογικότηατας.

Από τη στιγμή που ένα κόμμα ενσωματώνεται στο εκλογικό παιχνίδι, μοιραία γίνεται ένας εκλογικός μηχανισμός εδραίωσης του καθεστώτος, με κομματικούς ποδοσφαιρικούς στρατούς, με οπαδούς και αφισοκολλητές. Στη σημερινή εποχή της πλανητικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας μετατρέπονται, μέσα από αυτές τις καπιταλιστικές εκλογικές λειτουργίες, σε διακοσμητικά εξαρτήματα απάτης του συστήματος.

Η καπιταλιστική αυτή εκλογική λειτουργία βάλει ευθέως εναντίον των ανατρεπτικών κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών και συμβάλλει στην καταστροφή κάθε αυθεντικής οργάνωσης και συλλογικότητας.

Οι εκλογικές λειτουργίες είναι το αντίθετο από τις επαναστατικές λειτουργίες που προωθούν την αυτενέργεια των λαϊκών μαζών, την ενεργητική τους συμμετοχή και οργάνωσή τους: Στοιχεία που μόνο με αυτά συνειδητοποιούνται τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Μέσα από την δράση του φτάνει ο λαός σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης. Η κομματική χειραγώγηση και η εκλογική λογική κατασκευάζουν θεατές και ψηφοφόρους, πειθήνιους στρατούς των κομματικών φέουδων και όχι ενεργητικούς και σκεπτόμενους αγωνιστές.

Το καθοριστικό κριτήριο για ένα κόμμα είναι η συμπεριφορά του απέναντι στο λαό, το πώς τον αντιμετωπίζει.
Τον αντιμετωπίζει σαν πραγματικό υποκείμενο της εξέλιξης, συνεπώς συμβάλει στην αυτενέργειά του, στο πλάτεμα της δραστηριότητάς του και της αυτό-οργάνωσής του, δηλαδή στην συνειδητοποίησή του ή τον αντιμετωπίζει σαν «εργαλείο» εξυπηρετικό, καλό για να πετύχει τους σκοπούς του, που σημαίνει ότι επιδιώκει τη χειραγώγησή του, τον κομματικό έλεγχο, την ιδεολογική του αφυδάτωση και την πολιτική του αποχαύνωση.

Οι ανατρεπτικοί ηγέτες, οι μεγάλοι ηγέτες αντιμετώπιζαν το λαό ως ιστορικό υποκείμενο και αποκτούσαν οργανικούς δεσμούς μαζί του. Μέσα από την οργανική αυτή σχέση βγαίνανε, σαν εκφραστές της λαϊκής αγωνιστικότητας, ηγέτες και συμβάλανε στην ανάπτυξη του επιπέδου συνείδησης και οργάνωσης των λαών. Δεν διοριζόντουσαν από πουθενά, ούτε από κομματικούς μηχανισμούς, ούτε από τους ποικίλους νταβάδες…

Ξεφύγαμε, όμως, από το θέμα. Εξάλλου το τι είναι και το πώς λειτουργούν και το πώς κατασκευάζονται τα κόμματα και αποκόμματα είναι γνωστό σήμερα.

Αυτά λοιπόν τα κόμματα και τα αποκόμματα έχουν ανελέητα διαλύσει κάθε μορφή και κάθε κύτταρο οργάνωσης και κινητοποίησης του λαού.
Η μόνη μορφή κινητοποίησης που μας παρουσιάζουν είναι αυτή του οπαδού και του χειροκροτητή του δικού τους φέουδου. Οτιδήποτε βρίσκεται έξω από αυτά συντρίβεται και αφορίζεται τρομοκρατικά. Καμία λαϊκή αυτενέργεια και κανένα οργανικό έμβρυο δεν γίνεται αποδεκτό από αυτούς τους καταστροφείς των αυθεντικών, εθνικών και κοινωνικών, συλλογικών ιστών.

Πώς, συνεπώς κατηγορούμε τον ελληνικό λαό για αδράνεια. Τι μπορεί να κάνει, όπως είναι, χειροπόδαρα δεμένος και εγκλωβισμένος, μέσα στις τρομοκρατικές δαγκάνες των κομμάτων και των καθεστωτικών ροπαλοφόρων.

Το γεγονός, ότι ο ελληνικός λαός, διογκώνει την οργή του και την αηδία του για αυτά τα κόμματα της αποσύνθεσής, και της δικής του αποσύνθεσης, δείχνει ότι έχει πολύ ανεπτυγμένο το πολιτικό κριτήριο. Το ό,τι αυτή η οργή και αηδία δεν μπορούν ακόμα να πάρουν πολιτική έκφραση, σε αυτό δεν φταίει ο ελληνικός λαός, αλλά το δραματικά καθυστερημένο επίπεδο των πρωτοπόρων δυνάμεων, οι οποίες ακόμα δεν έχουν φτάσει σε ένα σημείο ενοποίησής τους και αξιόπιστης εμφάνισής τους.

Αν υπάρξει ένας τέτοιος οργανωτικός ιστός τότε η λαϊκή οργή θα οργανωθεί και θα γίνει λαϊκός χείμαρρος.

Βεβαίως με κομματικά, δήθεν πατριωτικά «φέουδα», που κατασκευάζονται καθαρά εκλογικά και εκ των άνω, μόνο και μόνο για να εμπορευτούν αυτό το πολιτικό κενό, δεν γίνεται τίποτα. Ακριβώς, γιατί ο ελληνικός λαός είναι πολύ πιο μπροστά από τους φεουδάρχες και αντιλαμβάνεται αμέσως τους πολιτικούς καιροσκόπους…


 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5607

  © Blogger templates Newspaper by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP