Έχουμε αναλύσει από πολύ παλιά τούτο: « Ο,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης, ανυψωμένη σε επιτακτικό κανόνα».
Υπογραμμίζαμε ιδιαίτερα: «Σε εποχές όμως κρίσεων και κοινωνικής σήψης, αυτό το φαινομενικά αρμονικό σύστημα νόμων σπάζει, αποκαλύπτεται η μόνιμη ταξική ταξική του φύση, πέφτει ο πέπλος της υπερταξικότητας και αμεροληψίας του Δικαίου. Και όταν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί οξυνθούν προβάλλονται πλέον απροκάλυπτα και προκλητικά ως ιδεώδη του δικαίου και της «εννόμου τάξεως», η ωμή βία του κρατικού καταναγκασμού και οι τερατώδεις απάνθρωπες μορφές του: Το ψέμα, η υποκρισία, ο κυνισμός, η περιφρόνηση στη λογική, η βαρβαρότητα…»
Καταλήγαμε στο συμπέρασμα: «Η καπιταλιστική βία, όχι μόνο δεν εκθρονίζεται από τη «νομιμότητα», αλλά αποτελεί γι αυτή και το θεμέλιο και το υποστήριγμά της. Το να θέλει να εξαλείψει κανείς τη βία με τη νομιμότητα είναι μια αυταπάτη. Γιατί ακριβώς είναι αυτή η νομιμότητα που επιτρέπει στην καπιταλιστική βία να γίνεται ο υπέρτατος κοινωνικός κανόνας…».
Στο σημερινό «Ρ», ο Νίκος Μπογιόπουλος αναλύει με συγκεκριμένα και πολύ εύστοχα παραδείγματα αυτή την ΑΠΑΤΗ της «νομιμότητας»: Τη δικτατορική τυραννία των νόμων.
Φυσικά ο φίλος Νίκος ξεχνάει ένα μικρό ζητηματάκι: ότι μόνο στα λόγια το κόμμα του δηλώνει ΑΝΥΠΑΚΟΗ σε αυτή την απάτη της νομιμότητας.
Στην ΠΡΑΞΗ η ηγεσία του κόμματός του ΥΠΑΚΟΥΕΙ στην νομιμότητα.
Το χειρότερο: δίνει το ιδεολογικό άλλοθι και πολιτικό τεκμήριο σε αυτή τη «νομιμότητα»: Συμμετέχει στη Βουλή στην εκλογική απάτη της ψήφιση των αποτρόπαιων και ισοπεδωτικών ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ νόμων του καθεστώτος: Καλλικράτης, Ιθαγένεια και πολλών άλλων…
Το ίδιο το ΚΚΕ δεν αγωνίζεται μετά μανίας για τη «νομιμότητα» της Νέας Τάξης στο μέγα πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης; Το ίδιο δεν αγωνίζεται για την γενίκευση της Ιθαγένειας, ενός νόμου που καταλύει και το ίδιο το αστικό Σύνταγμα, όπως απεφάνθη το Συμβούλιο της Επικρατείας;
Η Ηγεσία του ΚΚΕ δεν στέλνει του απεργιακούς της «στρατούς» στις Στήλες του Ολυμπίου Διός και στις ραχούλες του Φιλοπάππου, μη τυχόν και γίνει καμία στραβή και «καταλυθεί» η «νομιμότητα» των ανδρεικέλων;
Το χάσμα μεταξύ των Λόγων και της Πράξης είναι και αυτό μέγιστη ΑΠΑΤΗ, υποκρισία και καιροσκοπισμός!!!
Διαβάστε τώρα το εξαίρετο κείμενο του Νίκου Μπογιόπουλου.
«Δεν υπάρχει σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης»
«Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος, αλλά νόμος»), ο ένας. «Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!», ο άλλος.
Ως εκ τούτου, μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν»! Τα πάντα γίνονται διά νόμου.
Απόδειξη:
*
Κόψιμο μισθών - νόμος!
Κόψιμο συντάξεων - νόμος!
Αύξηση 40% στα εισιτήρια - νόμος!
Απολύσεις εργαζομένων - νόμος!
Λεόντειες (κατά τα εισαγγελικά πορίσματα) συμβάσεις για τα διόδια - νόμος!
«Ζήμενς», C4i, Ζέπελιν, Ολυμπιάδα - νόμος («υπέρτατος», μάλιστα)!
Τριπλασιασμός των έμμεσων φόρων - νόμος!
Εκ περιτροπής «εργασία» - νόμος!
«Δικαίωμα» συνταξιοδότησης μετά θάνατον - νόμος!
Κλοπή ασφαλιστικών ταμείων - νόμος!
Χαράτσι στα νοσοκομεία - νόμος!
*
Από πού απορρέει η «νομιμότητα» των ανωτέρω (και των χιλιάδων παρεμφερών) νόμων; Μα από το γεγονός ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που τους ψηφίζει και τους επιβάλλει δεν είναι παρά η «έκφραση της θέλησης της λαϊκής πλειοψηφίας».
Επομένως, εκτός όλων των άλλων, θα πρέπει να αποδεχτούμε πως συνιστά επιθυμία του λαού να του κόβονται οι μισθοί όταν την ίδια στιγμή χαρίζονται δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, ή ότι
τα 1,8 εκατομμύρια ψήφοι επί συνόλου 10 εκατομμυρίων εγγεγραμμένων (ποσοστό 18%) ή επί των 7 εκατομμυρίων ψηφισάντων (ποσοστό 26%) που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές είναι «πλειοψηφία»...
*
Το κύριο, όμως, δεν είναι καν αυτό. Πολύ περισσότερο που η αστική «δημοκρατία» έχει πολλούς τρόπους, ακόμα κι όταν δεν βαφτίζει τις μειοψηφίες ως «πλειοψηφίες», να καθορίζει και να διαμορφώνει εκλογικές «πλειοψηφίες», τις οποίες απλώς επικυρώνει στην κάλπη.
Το βασικό και το κύριο βρίσκεται στην ίδια τη «λογική» τους περί «νομιμότητας». Και στον τρόπο που την διακηρύσσουν: Χωρίς να κρύβουν - αντίθετα επιδεικνύουν (!) - την απροσχημάτιστη κατάλυση εννοιών και κριτηρίων ως προς το τι είναι δίκαιο και το τι είναι άδικο.
«Αδιάφορο» (!), λένε, και επιμένουν μονότονα: «Είναι νόμιμο»! Λίγο ακόμα και θα μας πουν ότι είναι και «ηθικό»...
*
Οτι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία είναι πρόδηλο.
Ποτέ, ας πούμε, δεν είδαμε να καταγγέλλουν κάποια παρανομία με αφορμή ότι το (δικό τους, το αστικό) Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος» του κράτους, υπεραμύνεται - στα χαρτιά - της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, του δικαιώματος όλων να έχουν εργασία, της εθνικής κυριαρχίας, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».
*
Οταν επομένως μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκρατία ως μεθοδολογία για την επιβολή - με ισχύ «νόμου» - των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.
Αλλά απέναντι σε αυτή τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει
τίποτα πιο νόμιμο,
τίποτα πιο δημοκρατικό,
τίποτα πιο «καθαγιασμένο»
από την μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους.
Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ. Η συγκρότηση ενός μαζικού, οργανωμένου, δημοκρατικού και πλειοψηφικού εργατικού και λαϊκού κινήματος που καθιστά ανενεργούς και θα πετάξει στα σκουπίδια τους νόμους τους.
*
Δεν μας διαφεύγει, φυσικά, ότι με την παραπάνω θέση του ΚΚΕ διαφωνεί ο Παπανδρέου, ο Αλαφούζος, ο Καρατζαφέρης, ο Καψής, ο Πρετεντέρης κι ο Γεράσιμος Γιακουμάτος.
Ευτυχώς, όμως, συμφωνούν άλλοι. Οπως, φερ' ειπείν, ο Ρήγας Φεραίος, που το πήγαινε και ελαφρώς μακρύτερα από την μη πληρωμή των διοδίων: «Οταν - έλεγε - η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».
`Η, για παράδειγμα, ο Μοντεσκιέ: «Δεν υπάρχει - έλεγε - σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης».
Μήπως πλησιάζει η ώρα που θα «ασχοληθούν» μαζί τους ο Πεταλωτής και ο Πάγκαλος;...
ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6079404&publDate=2/2/2011
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5364
