Ρεσάλτο, τεύχος-3 Φεβρουάριος 2006
«Το εθνικό ζήτημα και ο εθνικισμός είναι αδειανοί
φάκελοι μέσα στους οποίους κάθε εποχή και οι ταξικές
σχέσεις σε κάθε χώρα βάζουν το ιδιαίτερο υλικό τους περιεχόμενο».
ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ
Ο νόμος της αδράνειας βαραίνει και πάνω στην αριστερή σκέψη. Γινόμαστε συχνά ειδωλολάτρες φράσεων και συνθημάτων. Μετατρέπουμε τις έννοιες σε θεότητες και ήχους, σε νεκρές φόρμουλες. Μιλούμε για ρατσισμούς, εθνικισμούς κ.λπ. με τα στερεότυπα του παρελθόντος, δίχως να εξετάζουμε το «ιδιαίτερο υλικό τους περιεχόμενο». Ξεχνούμε ή θέλουμε να ξεχνούμε (καλύπτοντας τα τεράστια θεωρητικά μας κενά και την ανικανότητά μας να αναλύσουμε σε βάθος τα νέα φαινόμενα) ότι η διαλεκτική δεν δέχεται την απόλυτη ιδέα, την απόλυτη έννοια, τη φόρμουλα, τον τύπο. Κάτι που ήταν σωστό και προοδευτικό χθες σήμερα μπορεί να είναι λάθος και αντιδραστικό ή το αντίστροφο. Δεν υπάρχουν θεοί στις λέξεις και τις έννοιες…
Η στατική των «τσιτάτων»
Οι δογματικές αγκυλώσεις και οι πνευματικές μας οξειδώσεις εμποδίζουν να συλλάβουμε συγκεκριμένα και σε όλες τις ποικιλίες και διαστάσεις του το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Αδυνατούμε να αντιληφτούμε το πολυεδρικό πρίσμα της Νέας Τάξης. Με αυτάρεσκη στενοκεφαλιά πιστεύουμε ότι τα επιλεγμένα τσιτάτα δίνουν απάντηση σε όλα τα ζητήματα. Έτσι, όχι μόνο δολοφονούμε τη διαλεκτική σκέψη των μαρξιστών, αλλά μετατρέπουμε και τα γραφτά τους σε μούμιες αιγυπτιακές.
Ο μαρξισμός δεν έχει τίποτα κοινό με τη δογματική θεολογία. Έργα που γράφτηκαν πριν ένα ή δύο αιώνες δεν μπορούν να δίνουν έτοιμες συνταγές για το σήμερα.
Η ουσία αυτών των κλασικών έργων βρίσκεται στη διαλεκτική-ιστορική μέθοδο. Οι συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις προκύπτουν από την εφαρμογή αυτής της μεθόδου στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.
Όταν κανείς αντικαθιστά τη διαλεκτική με τη λογική των στατικών «τσιτάτων» εύκολα μπορεί να οδηγηθεί στον εξής παραλογισμό: Οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι και λοιποί να αυτοαναιρούνται μέσα από τα ίδια τους τα τσιτάτα ή ο ένας να αναιρεί τον άλλον! Γιατί πράγματι υπάρχει πληθώρα τσιτάτων αλληλοσυγκρουόμενων. Το κάθε ένα αποτυπώνει συγκεκριμένες συγκυρίες του εργατικού κινήματος, δηλαδή αντικαθρεφτίζει το «ιδιαίτερο υλικό περιεχόμενο» της ταξικής πάλης.
Όσοι σήμερα θέλουν να σερβίρουν την προπαγάνδα του πλανητικού ιμπεριαλισμού βάζουν και το περιτύλιγμα ενός επιλεγμένου «μαρξιστικού» τσιτάτου. Το αστείο είναι ότι κάποιοι αδαείς του ΣΥΝ που δεν έχουν στοιχειωδώς μελετήσει τους κλασικούς του μαρξισμού και ο Λένιν τους προκαλεί αλλεργία, «ανακάλυψαν» ένα τσιτάτο του Λένιν για το «σβήσιμο των εθνικών διακρίσεων, το γκρέμισμα των εθνικών φραγμών» κλπ. προκειμένου να αποφανθούν για τον «εθνικιστικό» χαρακτήρα του Ρεσάλτο!
Συνιστούμε σε όλους αυτούς τους αδαείς κοσμοπολίτες ή τους άλλους υστερικούς δογματικούς «αντιεθνικιστές» να μελετήσουν καλύτερα το Λένιν. Γιατί οι άμοιροι, δίχως να το αντιλαμβάνονται, εμφανίζουν, με την τυπολατρική τους προσήλωση στα τσιτάτα, το Λένιν ως οπαδό της κατάργησης των «εθνικών συνόρων» από τον καπιταλισμό! Όταν είναι ήδη γνωστό ότι ο Λένιν θεωρούσε αντιδραστική ουτοπία ακόμα και τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κάτω από το καπιταλιστικό καθεστώς. Επίσης είναι γνωστή η κατηγορηματική θέση του Λένιν:
«Κάτω τα σύνορα; Είναι αφετηρία της αναρχίας… Μόνο όταν η σοσιαλιστική επανάσταση γίνει πραγματικότητα και όχι μια μέθοδος, μπορεί το σύνθημα «κάτω τα σύνορα» να είναι ένα σωστό σύνθημα.»( Λένιν Απρίλης 1917 «Πάνω στο εθνικό ζήτημα».
Ο Λένιν δεν έχει καμιά σχέση με την άποψη των σύγχρονων «αριστερών» δοσίλογων της πλανητικής εξουσίας. Δηλαδή με την άποψη που υποστηρίζει ότι το γκρέμισμα των εθνικών συνόρων από τον καπιταλισμό είναι τάχα προοδευτική εξέλιξη.
Μια τέτοια άποψη είναι αντιδραστική και αντεπαναστατική. Σύμφωνα με αυτή οι σιδηρόφρακτες στρατιές της Βέρμαχτ που κατέλυαν τα εθνικά σύνορα επιτελούσαν «προοδευτικό» έργο! Το ίδιο και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σήμερα που καταλύει τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας, της Σομαλίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ και επιχειρεί δια της βίας να ενώσει τις αγορές με το γκρέμισμα των εθνικών συνόρων κάτω από τη δική του δικτατορική εξουσία επιτελεί και αυτός προοδευτικό έργο!
Η νεοταξική προπαγάνδα σήμερα πλασάρεται με αριστερές μεταμφιέσεις, πατώντας πάνω σε «μαρξιστικά» στερεότυπα και ξύλινα τσιτάτα. Η πολιτική ανάλυση όμως, γενικά η πολιτική, δεν γίνεται με δύο χρώματα: το μαύρο και το άσπρο. Κάθε ζήτημα αντιμετωπίζεται συγκεκριμένα μέσα στον τόπο και το χρόνο. Δεν μπορούμε να μιλάμε με γενικότητες και ιδεολογικούς αφορισμούς, με σχήματα και «επαναστατικά» κλισέ. Αν ήταν έτσι θα μας αρκούσαν οι πλάκες του Μωυσή…
Ποιος πρέπει να καταργήσει το έθνος-κράτος
Οι μαρξιστές σε καμιά περίπτωση δεν είναι υπέρμαχοι του εθνικού κράτους, των δομών και των θεσμών του: Κοινοβούλιο, δικαιοσύνη, στρατός, παιδεία, κ.λπ. Αποκαλύπτουμε το ρόλο τους και αγωνιζόμαστε για την ανατροπή όλων αυτών. Και πρωτοστατούμε για την επιβολή της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας.
Το υποκείμενο αυτών των ιστορικών αλλαγών είναι η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες. Μέθοδος: Η επανάσταση.
Γίνεται φανερό ότι το υποκείμενο μιας σοσιαλιστικής αλλαγής δεν μπορεί να είναι το κεφάλαιο (πολυεθνικό σήμερα) και οι μηχανισμοί της εξουσίας του.
Η κατάργηση του εθνικού κράτους και των θεσμών του από την ίδια την αστική τάξη (κυρίαρχη σήμερα δεν είναι η εθνική, αλλά η υπερεθνική, ο πλανητικός ιμπεριαλισμός, να μη το ξεχνάμε αυτό) αποτελεί γιγάντια οπισθοδρόμηση και απομακρύνει από το σοσιαλισμό. Σε μια τέτοια περίπτωση υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κεκτημένα. Και το έθνος-κράτος είναι ένα ιστορικό κεκτημένο της ανθρωπότητας.
Υπερασπιζόμαστε τα κεκτημένα όχι ως αυτόνομους στρατηγικούς στόχους, αλλά ως τακτικούς στόχους υποταγμένους στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και εδώ διαχωριζόμαστε ριζικά από την ακροδεξιά δημαγωγία.
Αυτό δεν είναι ανακάλυψη. Πάντα τα επαναστατικά κινήματα αποκάλυπταν την απάτη του κοινοβουλίου, της αστικής δημοκρατίας και του εθνικού κράτους, αλλά όταν αυτά καταλύονταν ή απειλούνταν τα υπερασπίζονταν. Και πάντα οι επαναστάτες τα χρησιμοποιούσαν σαν μετερίζια του αγώνα τους. Η υπεράσπιση συνεπώς των ιστορικών κεκτημένων δε σημαίνει ταύτιση με αυτά. Σημαίνει καλύτερες προϋποθέσεις για αγώνα, σημαίνει τη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων για τη συνειδητοποίηση των λαϊκών μαζών. Αυτά είναι πασίγνωστα σε κάθε έναν που έχει κάποια σχέση με το μαρξισμό και τα επαναστατικά κινήματα.
Σήμερα ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός επιχειρεί την άλωση των ιστορικών κεκτημένων (κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών, πολιτιστικών). Επιχειρεί να γυρίσει την ανθρωπότητα πολύ πίσω και να επιβάλει το πιο εφιαλτικό καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι εθνικοί φασισμοί ωχριούν μπροστά σε αυτόν τον πλανητικό φασισμό που επιχειρείται να επιβληθεί. Οι κοινωνίες αμύνονται και οι επαναστάτες αν θέλουν αυτή την άμυνα να τη μετατρέψουν σε επίθεση για την ανατροπή του καπιταλισμού πρέπει να μπουν στην πρωτοπορία του αγώνα για την υπεράσπιση των ιστορικών κεκτημένων.
Κάποιοι βεβαίως «αριστεροί» χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Βλέπουν ως απειλή τις «εθνικές» αντιστάσεις, ανακαλύπτουν «ξαφνικά» το σκοταδισμό της Εκκλησίας, τον «εθνικισμό» όσων καταγγέλλουν τον ευρωατλαντισμό κ.λπ.
Έρχονται σήμερα οι διεθνείς ληστές, οι πολιτικοί τους υπάλληλοι και τα ιδεολογικά τους φερέφωνα, όλοι αυτοί που μέχρι χθες καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι με την Εκκλησία, να πουν στους κομμουνιστές για το σκοταδισμό της Εκκλησίας (!).
Έρχονται σήμερα όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (από το Σημίτη, τον Ανδριανόπουλο, το Μάνο και τους «αριστερούς» φωταδιστές), να μας παραδώσουν μαθήματα αντιθρησκευτικά, αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού.
Και στην ουρά τους κάποιοι ντούροι «επαναστάτες», οι οποίοι (όσοι δεν είναι εγκάθετοι) δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να σκεφτεί το τι έγινε και από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε κήρυκες κατά της Εκκλησίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού.
Παίρνουν τη μαρξιστική κριτική, τη μετατρέπουν σε καθαρό λόγο, σε τύπους και ήχους φράσεων και πατώντας πάνω στις αγκυλώσεις της Αριστεράς μετατοπίζουν τους πραγματικούς, εφιαλτικούς κινδύνους και ταυτόχρονα μετατρέπουν την Αριστερά σε κομπάρσο της αυτοκρατορίας.
Έτσι τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας βρίσκουν πολλούς αφελείς να παρέχουν «αριστερό» άλλοθι στη νέα θρησκεία της παγκοσμιοποίησης, στον πλανητικό εθνικισμό και το πιο αποτρόπαιο ρατσισμό κατά του συνόλου της ανθρωπότητας.
Φυσικά το γόνιμο αυτό έδαφος παράγει και έμμισθες «αριστερές» στρατολογήσεις. Υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Νέας Τάξης, αλλά βεβαίως και οι «αριστεροί» δοσίλογοι.
Η Εκκλησία
Κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι δεν είναι σήμερα η Εκκλησία και το εθνικό κράτος η απειλή, ή πιο σωστά ο κυρίαρχος εχθρός. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε (το επαναλαμβάνω κουραστικά) με το εθνικό κράτος και την Εκκλησία. Απλώς ξέρουμε να μη χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο, να ξεχωρίζουμε τα ειδικά χαρακτηριστικά της εποχής που ζούμε και το κυριότερο: Να διακρίνουμε τις διαφοροποιήσεις που επιφέρει ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποίησης.
Διαφοροποιήσεις που συντηρητικοί θεσμοί κάτω από το μαστίγιο της πλανητικής εξουσίας γίνονται συλλογικά κύτταρα αντίστασης, φορείς λαϊκής συσπείρωσης. Και αυτό γίνεται γιατί η άμυνα της κοινωνίας απέναντι στον ισοπεδωτικό εφιάλτη αναζητεί (μια και η Αριστερά δεν λειτουργεί) τη συνοχή της μέσα από εθνικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αποκρυσταλλώσεις των παραδόσεων, του πολιτισμού, της συλλογικής συνείδησης και της ιστορικής μνήμης.
Η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας και οι πολιτικοί εκφραστές της δεν μπορούν πολιτικά να αγνοήσουν όλες αυτές τις καταλυτικές διαφοροποιήσεις που συντελούνται, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σταθούν αφοριστικά απέναντί τους.
Μια ιστορική υπόμνηση. Όταν οι Ναζί άρχισαν να κτυπούν την Εκκλησία στη Γερμανία ο Τρότσκι συμβούλευε: «Να ενθαρρύνουμε και να επεκτείνουμε τη θρησκευτική-δημοκρατική αντιπολίτευση και να δώσουμε βοήθεια… στην πάλη της (και όχι στην αστυνομία των Ναζί που θέλει να «καταστρέψει» τις οργανώσεις της Εκκλησίας».
Και ο Τρότσκι κατέληγε: «Η πάλη της Εκκλησίας μπορεί όχι μόνο να είναι η αρχή. Μπορεί επίσης να δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις».
Σήμερα τα λόγια του Τρότσκι έχουν μεγαλύτερη ισχύ. Ο πλανητικός φασισμός επιχειρεί να αλώσει τα πάντα. Η Εκκλησία βρίσκεται στο στόχαστρο. Και οι «αριστεροί» ευθυγραμμίζονται όχι με τις συμβουλές του Τρότσκι, αλλά με τις επιταγές της Νέας Τάξης…
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5169
