Ας αντικρίσουμε τα πράγματα με νηφαλιότητα και όχι στη βάση των θεατρικών παραστάσεων που δίνουν οι πολιτικοί και οι «τηλεοπτικές πόρνες» ή τα προβοκατόρικα παιχνίδια των κουκουλοφόρων και της αστυνομίας.
Δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, μια πραγματική λαϊκή θύελλα, και όλα αυτά τα έφαγε η τηλεοπτική μαρμάγκα.
Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός γενικού ξεσηκωμού κατά της κυβέρνησης και των δολοφονικών της επιλογών και τα τηλεοπτικά μέσα τα αφανίζουν όλα αυτά και πουλάνε το «ψέκασμα» του Μανόλη Γλέζου, τον ξυλοδαρμό του εργατοπατέρα Παναγόπουλου και τα θεατρικά σώου του Παπουτσή…
Πάνω σε αυτό το τελετουργικό τηλεθέαμα της απάτης και της κομματικής κερδοσκοπίας ευθυγραμμίζονται και οι πολιτικάντηδες κάθε χρώματος.
Ένα σύνηθες επεισόδιο των «γνωστότατων» συγκρούσεων μεταξύ της αστυνομίας και των διαδηλωτών (κατά κανόνα «συγκρούσεις» προβοκατόρικες και κατευθυνόμενες), ανυψώνεται σε τηλεοπτική υστερία και κερδοσκοπικό πολιτικό σεληνιασμό, επειδή θύμα ήταν ο Μανόλης Γλέζος.
Ωραία και ευφυέστατη προβοκατόρικη συνταγή.
Αν ήμουν σχεδιαστής προβοκατσιών, σε κάθε σοβαρό κοινωνικό και πολιτικό σπασμό, θα έβαζα κάποιους κουκουλοφόρους να προκαλούν επεισόδια γύρω από πρόσωπα με ιστορικό συμβολισμό τα οποία μοιραία θα κτυπιόντουσαν από τα ματ στην προδιαγεγραμμένη σύγκρουση.
Έτσι θα μετέθετα, μέσω του τηλεοπτικού θεάματος, την ουσία στο πρόσωπο και θα έβαζα σε ενέργεια τους κομματικούς μηχανισμούς της εκλογικής κερδοσκοπίας. Θα επέλεγα μάλιστα και το πρόσωπο από εκείνο το κομματικό υποκείμενο που με βολεύει, το ΣΥΡΙΖΑ στην προκειμένη περίπτωση.
Η προβοκάτσια σήμερα έχει γίνει επιστήμη.
Το γεγονός, λοιπόν, με το Γλέζο επισκιάζει τα πάντα και παρακάμπτει τα πάντα:
α). Πρώτα από όλα το καταλυτικό στοιχείο του λαϊκού ξεσηκωμού, τη γενικευμένη αυτή θύελλα της οργής που ξεχύνεται στους δρόμους.
β). Τις επαναστατικές διεργασίες που συντελούνται μέσα στον ελληνικό λαό και τους εργαζόμενους. Διεργασίες που οδηγούν στο ξεπέρασμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών και των ελεεινών εργατοπατέρων. Ο ξυλοδαρμός του Παναγόπουλου, αποτελεί ένα απλό σύμπτωμα αυτής της κοχλάζουσας αγανάκτησης, ένα σύμπτωμα ξεπεράσματος του κρατικού συνδικαλισμού.
γ). Την ουσία και το χαρακτήρα της βίας των κατασταλτικών μηχανισμών. Μια βία εναντίον των λαϊκών κινητοποιήσεων και όχι εναντίον κάποιων προσώπων, μια βία που χρησιμοποιεί, ως το ισχυρότερο όπλο, την προβοκάτσια και το επιλεγμένο κτύπημα προσώπων, ακριβώς για να αποπροσανατολίσει και να αποτελέσει «αντικείμενο» του υστερικού θεάματος και των κομματικών κερδοσκόπων.
δ). Την πολιτική ουσία και το χαρακτήρα των πολιτικών υποκειμένων στα οποία ανήκουν τα «βαλλόμενα» πρόσωπα.
Αλήθεια που βρίσκεται και τι πράττει σήμερα ο Μανόλης Γλέζος; Ή Μήπως το απόκομμα στο οποίο ανήκει δεν έχει μια συγκεκριμένη πολιτική, πλήρως υποταγμένη στο σύστημα και καταλυτικά υπεύθυνη για την αποδόμηση της Αριστεράς, της ελληνικής κοινωνίας και της εργατικής τάξης;
Μήπως αυτό το απόκομμα δεν είναι που οργανώνει τους αλλοδαπούς με τις σηκωμένες γροθιές και δίνει κάλυψη στους ποικίλους προβοκάτορες κουκουλοφόρους;
Φυσικά θα πρέπει να αναδειχτεί το «επεισόδιο Γλέζου», αλλά όχι στη βάση της αγιοποίησης και θεοποίησης του προσώπου, αλλά στη βάση της γενικής κατασταλτικής κακουργίας των μηχανισμών του συστήματος, στη βάση της γενικευμένης επίθεσης εναντίον των διαδηλωτών και του κινήματος.
Δεν έχει μεγαλύτερη επαναστατική «αξία» ο Γλέζος από τις χιλιάδες των ανώνυμων αγωνιστών και διαδηλωτών που εκβιάζονται, διώκονται, συκοφαντούνται, τρομοκρατούνται και δέρνονται από το καθεστώς και τα όργανά τους.
Μπορεί κάποιοι να θέλουν να τα παρακάμψουν ΟΛΑ ΑΥΤΑ και να κερδοσκοπούν ασύστολα πάνω στο Μανώλη Γλέζο, ενθυμούμενοι το «ιστορικό σύμβολο» και ΟΧΙ την πολιτική που υπηρετεί σήμερα.
Και πολλοί αγνοί να παρασύρονται από τη θεοποίηση των «προσώπων».
Εμείς δεν παίζουμε σε αυτό το γήπεδο…
Γιατί θα μας βγει έτσι και ο Παπουτσής «σοσιαλιστής». Αλλά πάνω σε αυτό το θέατρο θα επανέλθουμε…
