Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Μαρξιστική καπηλεία-Ανδρέας...


Τελειώνουμε με δύο ακόμα κεφάλαια.
  Όλα βρίζσκονται ΕΔΩ
 

Οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού σε όλη τους τη ζωή στάθηκαν αδιάλλακτοι εχθροί κάθε ουτοπίας. Πολέμησαν αλύπητα κάθε ουτοπική άποψη είτε αυτή προερχόταν μέσα από το εργατικό κίνημα είτε έξω απ’ αυτό. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» –που είναι η πρώτη ολοκληρωμένη διατύπωση των προγραμματικών αρχών του Κομμουνισμού – μας τονίζουν ιδιαίτερα, πάνω στις σχέσεις των κομμουνιστών με τους προλετάριους, τα εξής:

«Οι Κομμουνιστές διαφέρουν από τα άλλα εργατικά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι από τη μια μεριά, στους διάφορους εθνικούς αγώνες των προλετάριων, τονίζουν και επιβάλλουν τα συμφέροντα που είναι κοινά σ’ όλο το προλεταριάτο κι’ ανεξάρτητα από την εθνότητα. Και από την άλλη, ότι στις διάφορες βαθμίδες ανάπτυξης του αγώνα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, εκπροσωπούν πάντα τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολό του».

Παρακάτω διατυπώνεται με σαφήνεια ότι ο άμεσος σκοπός των Κομμουνιστών είναι:

«Συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο».

Είναι ολοκάθαρο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τις θεμελιακές αυτές αρχές του κομμουνισμού. «Το σοσιαλιστικό» του κίνημα δεν στηρίζεται πάνω στην εργατική τάξη και η πολιτική του συγκρότηση, όπως αποδείξαμε, έγινε από ανθρώπους, που βρίσκονταν έξω από το εργατικό κίνημα.

Ο μαρξισμός του δεν είναι παρά η κομπογιαννίτικη εκμετάλλευση των λαϊκών ελπίδων και προλήψεων. Μόνο η αφέλεια, η ευκολοπιστία και η απογοήτευση, όταν τα έχεις σε μεγάλο βαθμό, σε κάνουν να μη βλέπεις ότι οι διάφορες «σοσιαλιστικές» πανάκειες και τα «μαρξιστικά» μπαλώματα αποσκοπούν στο να εμφανίσουν το Μαρξισμό κάτι το διαφορετικό από τον Κομμουνισμό.


Ωστόσο οι αρχές του Κομμουνισμού,
που το ΠΑΣΟΚ ξεκάθαρα τις αρνείται, δεν αποτελούν παρά την πολιτική έκφραση του Μαρξισμού.

Δεν μπορεί να δέχεσαι τον Μαρξ και ταυτόχρονα να αρνείσαι τις πολιτικές του ιδέες.

Το ΠΑΣΟΚ όμως με τη δική του «διαλεκτική» αγωνίζεται να γεφυρώσει τα αγεφύρωτα. Κάτι όμως το εξωπραγματικό είναι και ουτοπικό. Το ίδιο δεν έχει κανένα στήριγμα παρά μόνο τις συγχυσμένες λαϊκές ελπίδες που με το γκρέμισμά τους, θα σωριασθεί και αυτό κατάχαμα.

Στο τέλος θα αποδειχτεί πως ο «σοσιαλισμός» του ήταν ένα μεγάλο μηδενικό. Το ίδιο θα έχει την ίδια τύχη που είχαν τα τόσα άλλα μικροαστικά κόμματα μέσα στην ιστορία.

Είναι φανερό ότι πρέπει αμείλικτα να καταπολεμηθεί η ουτοπία του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο επειδή είναι ουτοπία αλλά βασικά γιατί απλώνεται σήμερα σαν επιδημία, εκφυλίζει τις θεμελιακές κομμουνιστικές αρχές και διαφθείρει τον εξαιρετικά αυξημένο σήμερα ριζοσπαστισμό των μεσαίων τάξεων βασικά, αλλά και του προλεταριάτου.


Ανδρέας: Ο Βοναπάρτης




Γίνεται φανερό ότι η βάση του ΠΑΣΟΚ –οι ανοιχτές τοπικές οργανώσεις –δεν παρέχει κανένα περιθώριο επαναστατικής μετατροπής του. Οι ίδιες αυτές αδυναμίες και αντιφάσεις των οργάνων βάσης του ΠΑΣΟΚ είναι που αναπτύσσουν και εδραιώνουν ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό αστικού χαρακτήρα, που στην κορυφή του θα βρίσκεται ο Βοναπάρτης πρόεδρος.

Η ίδια η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ είχε ανάγκη ένα Βοναπάρτη ηγέτη που θα στεκόταν υπεράνω των αντιθέσεων, θα εξασφάλιζε τη συνέχεια και θα έδινε στο ΠΑΣΟΚ το ανάλογο και αναγκαίο οργανωτικό περίβλημα. Δηλαδή θα προωθούσε την οικοδόμηση και την τελειοποίηση ενός βοναπαρτιστικού γραφειοκρατικού μηχανισμού. Αυτό το απαιτούσε η ίδια η ταξική ετερογένεια και αμορφία του ΠΑΣΟΚ.

Την κάλυψη αυτών των αναγκών ήρθε να εκπληρώσει ο Ανδρέας.

Ο ρόλος του είναι καθαρά βοναπαρτιστικός και προωθεί μια τέτοια δομική διάρθρωση στο ΠΑΣΟΚ που αντιστοιχεί στον τύπο της προεδρικής δημοκρατίας, του αστικού κράτους. Ο ίδιος ο Ανδρέας είναι ανεξέλεγκτος και οι εξουσίες του απεριόριστες.


Με μια τέτοια δομική διάρθρωση οι δημοκρατικές λειτουργίες δεν εκπληρώνουν άλλον ρόλο απ’ αυτόν των κοινοβουλευτικών εκλογών: Την εκλογή της κυβέρνησης της γραφειοκρατικής μηχανής του ΠΑΣΟΚ. Μια τέτοια μηχανή που στηρίζεται στην ίδια την αστική διάρθρωση της κοινωνίας αναπαράγει στο εσωτερικό της την κυρίαρχη ιδεολογία. Στέκεται υπεράνω των τάξεων και για τον λόγο αυτό υποτάσσεται στην κυρίαρχη τάξη.

Μια τέτοια κομματική μηχανή δεν μπορεί με δημοκρατικό τρόπο να αλλάζει, το ίδιο όπως δεν μπορεί το αστικό κράτος.

Δεν μπορούν πάνω στην κοινοβουλευτική λογική του ΠΑΣΟΚ, πάνω στα αταξικά εσωτερικά του κριτήρια επιλογής, πάνω στα μικροαστικά πλαίσια της εσωτερικής του δημοκρατίας, να προωθηθούν αντιλήψεις που απαιτούν ριζικό ξέκομα απ’ όλα αυτά.

Να, γιατί η πολιτική για την επαναστατική μετατροπή του ΠΑΣΟΚ., σε οδηγεί στους ίδιους απαράδεκτους συμβιβασμούς με την πολιτική, που βλέπει τον σοσιαλισμό όχι μέσα από τη συντριβή του αστικού κράτους, αλλά από τον δημοκρατικό του μετασχηματισμό.

Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι όσοι έχουν αυτήν την άποψη, όχι μόνο δεν οξύνουν τις εσωτερικές αντιθέσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά αντίθετα επιδιώκουν να τις αμβλύνουν. Δεν επιδιώκουν τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τη συσπείρωση των πιο αγωνιστικών του στοιχείων σ’ ένα ανεξάρτητο αγωνιστικό πόλο, αλλά την κατάκτησή του.

΄Ετσι οδηγούνται στη πράξη όχι μόνο στην υποστήριξη και προώθηση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε πλήρη οπορτουνιστική υποταγή και απορρόφησή τους από τον μηχανισμό του. Σταθερά πλέον επιδιώκουν, όπως οι μικροαστοί, να αποσπάσουν τα πολιτικά γεγονότα από την κοινωνική τους βάση, χαρακτηριστικό σημάδι ότι η σκέψη τους έχει αποκτήσει κοινές ρίζες με τη σκέψη του ΠΑΣΟΚ.

Δεκέμβρης 1975


 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5930

  © Blogger templates Newspaper by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP