Γράφει: Ο Νατσιός Δημήτρης Δάσκαλος-Κιλκίς
«Χαρά που το’χουν τα βουνά
που βλέπουν διάκους με σπαθιά
παπάδες με ντουφέκια»
Δημοτικό
«Η Ορθοδοξία, όπως παρουσιάζεται στα μάτια του ελληνικού λαού, είναι θρησκεία εθνική, συνυφασμένη αξεδιάλυτα με τα ήθη και τον ομαδικό του χαρακτήρα, με το κλίμα και με το άρωμα του τόπου, με τα τοπία του με την οικογενειακή του ζωή και με τα γυρίσματα.
Η οργάνωσή της είναι δημοκρατική, η γλώσσα της θερμή, η ηθική της ανθρώπινη, ταιριαγμένη με την ελληνική νοοτροπία, τα σύμβολά της οικεία και αναντικατάστατα στη λαϊκή συνείδηση.
Οι μεγάλες γιορτές της, ο Ευαγγελισμός, το Πάσχα, ο Δεκαπενταύγουστος, τα Χριστούγεννα και τα Δωδεκάμερα και άλλες, είναι κάθε χρόνο οι μεγάλες μέρες της Ελλάδας, οι μέρες όπου το εθνικό σύνολο αισθάνεται περισσότερο από κάθε άλλην ώρα την ενότητά του, την αλληλεγγύη του, την αμοιβαία αγάπη των μελών του.
Αυτή η θαλπωρή, αυτά τα ζεστά πνευματικά κύματα που μεταδίδονται ακατάπαυστα, σ’ όλην την Ελλάδα, από τους ορθόδοξους ναούς κι από τις βυζαντινές τους ακολουθίες, αποτελούν στοιχείο συστατικό, εκ των ων ουκ άνευ, της ελληνικής ζωής. Για τούτο και δεν μπορεί να νοηθεί στην Ελλάδα χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας, ούτε και υπήρξε εδώ ποτέ αντικληρικό πολιτικό κίνημα, όπως συνέβη αλλού.
Επικρίνουμε συχνά την Εκκλησία – κάποτε μάλιστα με μεγάλη δριμύτητα – αλλά την επικρίνουμε από μέσα, σαν μέλη της που απαιτούμε απ’ αυτήν να γίνει καλύτερη. Δεν την πολεμούμε σαν να είναι ένα ξένο σώμα, από το οποίο ζητούμε να χωριστούμε».
(Γ. Θεοτοκάς, «Πνευματική πορεία», εκδ. Εστία», σελ. 134).
Το θέμα μου δεν είναι ο πολυσυζητημένος χωρισμός Εκκλησίας και κράτους. Για τον λαό εξάλλου τέτοιο θέμα δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στο μυαλό των γνωστών εκκλησιομάχων, που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι πίστη, Εκκλησία και πατρίδα είναι «σάρκα μία».
Όντως, όπως ομορφότατα γράφει ο μεγάλος Θεοτοκάς, δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του Γένους μας, κίνημα αντικληρικό, αυτά είναι φράγκικα πράγματα.
«Το ράσο στάθηκε η εθνική σημαία της Ελλάδας στα χρόνια της σκλαβιάς» (Μυριβήλης), απλοί και ταπεινοί παπάδες και καλόγεροι ανακαινίζουν, αναπαύουν και στηρίζουν πνευματικά το λαό μας κάτω από το πετραχήλι τους. Και ίσως ποτέ στην ιστορία το έργο του κληρικού να ήταν δυσκολότερο απ’ όσο είναι σήμερα.
Νέοι ιερείς, άνθρωποι με ζήλο, με διάθεση προσφοράς και θυσίας, που φόρεσαν το βαρύτατο ράσο, για να διακονήσουν φιλότιμα το λαό που τους εμπιστεύτηκε η Εκκλησία, πικραίνονται από την εχθρότητα, την καχυποψία και την άδικη σπίλωση της ιερωσύνης. Τέλος πάντων, αυτή είναι η εποχή μας, homo homini lupus, ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, λύκος.
Κι αν δεν υπήρξε αντικληρικό λαϊκό κίνημα στην πατρίδα μας, ύπουλα, λάθρα παρεισέφρησε στα σχολικά βιβλία της γλώσσας.
Παράδειγμα. Στο «Ανθολόγιο» Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού, σελ. 143-144, διαβάζουμε εκτενές κείμενο του Π. Καλιότσου, με τίτλο «Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας». Το «αλλιώτικο» είναι οι δυο τερματοφύλακες των δυο παιδικών ομάδων. Ένας παπάς και ένας δάσκαλος. Τα παιδιά προτείνουν στον παπά να παίξει. «Κακό είναι;». Απαντά ο παπα – Μιχάλης: «Διόλου κακό! Απεναντίας μάλιστα, που είναι μια ωραία γυμναστική. Το ευλογημένο παιχνίδι, όπως είναι φυσικά και το ποδόσφαιρο, όχι μόνο το επιτρέπει αλλά και το συνιστά ο Πανάγαθος…Ας μην είχε ο κόσμος τέτοιες προκαταλήψεις και θα σου ‘λεγα εγώ. Κάθε μέρα θα έπαιζα».
Παίζει τελικά, αλλά επειδή «κατέφυγε σε ζαβολιές» μαλώνει, διαπληκτίζεται με τον δάσκαλο, ουρλιάζει οργισμένος «πίσω και σ’ έφαγα», τον κατηγορεί η αντίπαλη ομάδα του δασκάλου «ότι είναι πουλημένος», χαχανίζουν τα παιδιά που τον βλέπουν να ωρύεται και να «γίνεται ρεζίλι» και λοιπά φαιδρά και τελείως εξωπραγματικά.
Πλήρης απαξίωση της ιερωσύνης, μέσω νοσηρής φαντασίας που επιγράφεται ως λογοτεχνία.
Όλα αυτά σε 9χρονα με ανομολόγητο σκοπό, την κατασυκοφάντηση του κλήρου, την πρόωρη ενστάλαξη της ασέβειας προς την Εκκλησία. (Σ’ όλα αυτά τα νεοταξικά και αντισυνταγματικά έντυπα χλευάζονται και γελοιοποιούνται κυρίως παπάδες και δάσκαλοι.
Προφανώς γιατί είναι τα δυο λειτουργήματα που μπορούν, εφ’ όσον εκπροσωπούνται από αξίους, με «ψυχή και Χριστό» λειτουργούς, να αφυπνίσουν και να αρματώσουν πνευματικά τον λαό μας).
Στα «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Α΄ Γυμνασίου, σελ. 222- 226, εμπεριέχεται κείμενο του Γρ. Ξενόπουλου με τίτλο «Η γάτα του παπά». Τι είχε συμβεί; Την Κυριακή, την αυγή, πριν από τη Λειτουργία πηγαίνει στο σπίτι του παπα- Ζήσιμου ο Χρήστος ο κλαμπανάρος (κωδωνοκρούστης) και εκεί διαμείβεται ο εξής διάλογος:
«Πάλε τα ίδια, παπά μου!»
«Ε;»
«Η γάτα, πανάθεμά τη!»
«Ω, συμφορά μου!... Στο ίδιο μέρος;»
« Όχι, στην Αγία Πρόθεση..»
Μια γάτα μπήκε στην εκκλησία και έκανε τις ακαθαρσίες της, πού; Στην Αγία Πρόθεση, εκεί που τοποθετούνται τα Τίμια Δώρα για το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (Το είχε ξανακάνει).
Ο παπάς στο τέλος συγχωρεί τη γάτα. Θα υποθέσει κάποιος τι παπάς είναι αυτός που δεν μπορεί να προστατεύσει το ναό από ζώα που τον μαγαρίζουν. (Πού ακούστηκε τέτοιο πράγμα, γάτες να μπαίνουν στο Άγιο Βήμα. Κι αν συνέβη κάποτε και το απαθανάτισε η πένα του Ξενόπουλου, έπρεπε να περάσει σε σχολικό βιβλίο
. Αλλού όμως είναι το πανούργευμα των συγγραφέων. Επιλέγουν από τον Ξενόπουλο, σπουδαίο κατά τα άλλα συγγραφέα, ένα από τα ατυχέστερα κείμενά του και μάλιστα προσβλητικότατο και βλάσφημο για την Ορθόδοξη Πίστη.
Και τον παπά συκοφαντούν και τον Ξενόπουλο απομειώνουν. «Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι». (Το ίδιο συμβαίνει με κείμενα του Παπαδιαμάντη. Στη «Νεοελληνική Γλώσσα» Α΄ Γυμνασίου, ο ασκητικός και ολιγοδεής Παπαδιαμάντης εμφανίζεται κοιλιόδουλος γλεντοκόπος. Σελ. 70).
Να μην λησμονήσω, μια και είμαι στις εσωτερικές σελίδες του σχολικού έντυπου, να μεταφέρω κι ένα πρωτότυπο ορισμό της Ελλάδας. Στη σελ. 124 διαβάζει ο 13χρονος μαθητής ότι «…η Ελλάδα ήταν μια γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα…».
Μάλιστα. Αντικείμενο σεξουαλικού πόθου η πατρίδα μας. (Είπαμε «στον τόπο που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια»).
Και στο ίδιο βιβλίο σελ. 239, κείμενο της Λιλής Ζωγράφου, με τίτλο «Στρίγγλα και καλλονή», οι μαθητές διαβάζουν ότι: «Η ελεημοσύνη είναι εκδήλωση εγωισμού. Σου την αναγνωρίζουν οι άλλοι και σε επαινούν για όσα προσφέρεις. Το ν’ αγαπάς όμως ένα ανυπεράσπιστο ζώο είναι…η πιο τέλεια μορφή αγάπης». (Όποιος διάβασε το «Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού» της μακαρίτισσας Λ. Ζωγράφου, ξέρει για τι είδους συγγραφή μιλάμε).
Επίλογος: τα βιβλία αυτά είναι αντισυνταγματικά. «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». (άρθρο 16, παρ.2).
Τα κείμενα που παρέθεσα συμβαδίζουν με τις συνταγματικές επιταγές; Αναπτύσσουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση; Μήπως αντίθετα τις καταρρακώνουν;
(Δεν θα ησυχάσω. Θα συνεχίσω να γράφω για τις μαγαρισιές των «βιβλίων». Γονείς, δάσκαλοι και «όσοι ζωντανοί», πρέπει να αντιδράσουν δυναμικά για να σταματήσει το κακό).
