Βρήκα μέσα στα αρχεία μου μια «ακρωτηριασμένη» σελίδα παλιάς εφημερίδας. Μετά από προσεκτική μελέτη εντόπισα τη χρονολογία: Φεβρουάριος 1976!
Δεν κατόρθωσα να εξακριβώσω το τίτλο της εφημερίδας. Πιθανολογώ ότι είναι η «Αυγή».
Ανακάλυψα, ωστόσο, ένα εξαιρετικό χρονογράφημα: «Τα σκυλιά»!
Δυστυχώς και εδώ είναι κομμένο το τέλος του χρονογραφήματος, καθώς και ο συγγραφέας του.
Παραθέτω το διασωθέν μέρος γιατί είναι εξαίρετο και δραματικά επίκαιρο.
Τα σκυλιά
«Πάρε ένα σβώλο Μήτρο,
και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά
που μου χαλούν το φύτρο».
Με τούτους τους δυο στίχους αρχίζει ο Βαλαωρίτης το «Φωτεινό» του και μέσα σε τούτους του δυο στίχους κρύβεται ολόκληρο το δράμα του αιώνια δυναστευόμενου Έλληνα.
Ασταμάτητοι οι αγώνες του, αμέτρητες οι θυσίες του, άφθονο το χυμένο του αίμα και
- πάντα τα σκυλιά, του χαλάνε το φύτρο,
- πάντα τα σκυλιά, τον κρατούν και τον φέρνουν σε απόγνωση και
- πάντα ενάντια σ’ αυτά τα σκυλιά αγωνίζεται.
Και κείνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς, είναι πως αρκεί ένας και μόνο σβώλος, για να διώξει αυτά τα σκυλιά και να ησυχάσει για πάντα.
Κι’ αυτό γιατί η ίδια η φύση προίκισε τα σκυλιά, με όση θρασυδειλία διέθετε.
Και γι’ αυτό και το κάθε σκυλί έχει ανάγκη πάντα απ’ ένα αφέντη, πάντα απ’ ένα προστάτη.
Και τη δύναμη αυτού του αφέντη εκμεταλλεύεται, πάντα άβουλα, πάντα χωρίς δική του θέληση και πάντα εκφράζει τις διαταγές αυτού του κάθε αφέντη.
Και η υπακοή, η τυφλή υπακοή στις διαταγές του αφέντη, είναι εκείνο, που βασικά ρυθμίζει τη «τιμή» του στους μηχανισμούς της προσφοράς και της ζήτησης.
Και μ’ αυτή την «τιμή» αγοράζεται και πουλιέται πάντα. Και πάντα υπηρετεί πιστά τους ξένους, μια και για τον εαυτό του δεν μπορεί να κάνει τίποτε γιατί όλα όσα κάνει τα κάνει για να δικαιώσει την «τιμή» που πλήρωσε γι’ αυτό ο κάθε αφέντης.
Αυτοί λοιπόν οι αφέντες των σκυλιών, είναι εκείνοι που πάντα τα καθοδηγούν, πάντα τα γυμνάζουν, πάντα τα’ αφήνουν ντόρκα, πάντα τα βάζουν και χαλούν το φύτρο του κάθε τίμιου ζευγολάτη.
Το πρώτο μας μέλημα και η πρώτη μας φροντίδα, θα πρέπει νάναι, το πώς θα ξεκόψουμε τα σκυλιά απ’ τους αφέντες τους.
Γιατί αν το πετύχουμε αυτό, τότε θα ησυχάσουμε για πάντα και απ’ τα σκυλιά και απ’ τους αφέντες τους.
Και σ’ αυτό το σκοπό
χρειάζεται καθαρή και ξάστερη πρακτική. Χρειάζονται καθαρές θέσεις. Κι’ όλα αυτά σημαίνουν:
- Πως πρέπει οι αφέντες να μάθουν μια για πάντα, ότι δεν μπορούν να βρίσκουν σκυλιά στον τόπο μας.
- Πως τα σκυλιά δεν θάχουν εξασφαλισμένο για πάντα το μέλλον τους, για να βρίσκουν αφέντες και
- Πως η χώρα μας, θα πρέπει να πάψει νάναι η «αγορά» που οι αφέντες αγοράζουν σκυλιά…
(το κείμενο κόβεται εδώ)
ΠΡΟΣΘΗΚΗ δική μας.
Τριανταπέντε χρόνια πέρασαν και ο φαύλος κύκλος αφεντάδων- σκυλιών συνεχίζεται αδιάλειπτος και πιο μακάβριος.
Οι αφέντες σήμερα είναι οι διεθνείς μαφίες του χρήματος και τα σκυλιά πληθύνανε δραματικά.
Είναι ακόμα πιο άγρια και αιμοβόρα.
Θηριώδη, με πολλές μεταμφιέσεις και ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ.
Και αυτοί που τότε ούρλιαζαν εναντίον των αφεντάδων και των σκυλιών τους, μεταλλάχτηκαν σε σκυλιά, από τα πλέον ύπουλα και λυσσασμένα…
Αλίμονο, Ελλάδα. Πώς γίναμε έτσι αστείοι…
Στα ρουφηγμένα μάγουλά μας απόμεινε ένα κόκκινο ξερό.
Σαν ξένη μάς έγινε του συμπολίτη η γλώσσα.
Είμαστε ξένοι μέσα στον ίδιο μας τον τόπο.
(παράφραση στίχων του Γεσένιν)
