Του Δημήτρη Παρασκευόπουλου
Πολλοί μπορεί να περάσαμε από λάθος μονοπάτια,
μπορεί να κουραστήκαμε στα ταξίδια του μυαλού μας
και να στριμώχνουμε στη μνήμη
την άβυσσο του σκοταδιού που ζούμε.
Όμως οι χτύποι της καρδιάς μας, μάς προστάζουν,
τα μάτια μας να θωρούν τον νέο, τη νέα, την ελπίδα.
Να φτερουγίσουν με τα δικά τους φτερά
ακολουθώντας τον ήλιο που φτεροκοπά την αγωνία,
να μεγαλώσουνε τις ώρες στο κορμί της αισιοδοξίας.
Κι ανυπολόγιστα γρήγορα το μέλλον τους
μέσα στο φως να γίνεται φιλί, τραγούδι και αγάπη.
Τα όνειρα τους ποτέ να μην τελειώνουν,
και τίποτα να μην τους περισσεύει για το μίσος.
Στη διάσταση που τους ταιριάζει να διεκδικούν
τις δύσβατες κλίμακες των αισθημάτων.
Μέσα στη πραγματικότητα του χρόνου
που μας αποκαλύπτει την ουσία του υπάρχω.
Μέσα στα χείλη τους να ανθίζει το τραγούδι.
Με το ρυθμό του κύκλου που κάνει την ζωή
να λεφτερώνει τον κάθε κλώνο, θρίαμβο γιορτής και αγώνα.
Παιδιά μου, αφήστε μας εμάς πίσω στις σελίδες.
Άλλους σαν τα ερείπια, και άλλους σαν έργα τέχνης των Ελλήνων.
Ανέπαφα να διατηρείτε του κάλλους τα μνημεία, δύναμη πνεύματος και ιστορίας.
Τους σαλτιμπάγκους, τους λαοπλάνους, τους ληστές γκραικύλους,
τους παγκοσμιοποιητές, και αυτούς τους αδιάφορους μεταλλαγμένους που λούφαξαν,
να μη θυμάστε!
Κρατείστε και μνημονεύετε μόνο αυτούς τους ελεύθερους,
μοναχικούς ποιητές, τους στοχαστές, ταξιδευτές σε θάλασσες ανταριασμένες.
Αυτούς τους αυτόνομους, τους άναρχους, αυτούς που πάντα θα κωπηλατούν
στους ανέμους των γενναίων.
Αυτούς που προσεγγίζουν την αλήθεια, το φως το δικό σας να ανατείλει,
ανάσες αστεριών μες στο γαλάζιο, χωρίς ιδιοτέλεια κι υποκρισία.
Γιατί Ελλάδα αλλού δεν έχει στους χώρους και στους χρόνους των αιώνων.
Λογοτέχνης
Μεγαλόπολη.
