Υπάρχουν δύο μέθοδοι σκέψης για να κρίνεις και να αξιολογείς τα ιστορικά γεγονότα.
Η ΠΡΩΤΗ: Η καθεστωτική μέθοδος που αξιολογεί και κρίνει με βάση τους καθεστωτικούς όρους. Δηλαδή τους "επίσημους" όρους της κυρίαρχης ιδεολογίας. Όροι που βάζουν στην άκρη την κοινωνία και τη λαϊκή ενέργεια. Αυτή η μέθοδος προσλαμβάνει, ως το καθοριστικό της ιστορίας, το άτομο-ηγέτη και τους μηχανισμούς.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΘΟΔΟΣ: Η διαλεκτική μέθοδος που τοποθετεί, ως τον καθοριστικό παράγοντα της ιστορίας, την ενέργεια της κοινωνίας και τη λαϊκή κίνηση. Τα υποκείμενα εδώ είναι εκφραστές της κίνησης.
Για τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ η ατμομηχανή της ιστορίας είναι η κοινωνική και λαϊκή ενέργεια και όχι τα άτομα. Οι ηγέτες εκφράζουν θετικά ή αρνητικά αυτή την αντικειμενική κίνηση.
Η καθεστωτική λογική περιφρονεί πάντα το λαϊκό στοιχείο, τις κοινωνικές διεργασίες και τις διαθέσεις του λαού. Είναι η «θρησκόληπτη λογική» που πιστεύει σε Μεσσίες, σε καθεστωτικούς ηγέτες, σε θεοποιημένους θεσμούς, σε "εκλεκτούς", και «αρίστους» (αυτούς που θα μας φέρουν μετά την πτώση του ΓΑΠ).
Με αυτή την καθεστωτική λογική και ιδεολογία προσεγγίζουν κάποιοι και το Μεταξά.
Τοποθετούν το ΟΧΙ του Μεταξά σαν κινητήρια βάση του Έπους!!!
Το καθεστωτικό ΟΧΙ, μια αυτονόητη πράξη, με βάση τα οικονομικά και πολιτικά δεδομένα της εποχής, ακριβώς γιατί αυτή υπαγόρευαν οι εξαρτήσεις και τα συμφέροντα του κατεστημένου, αυτό, λοιπόν το αυτονόητο ΟΧΙ του κατεστημένου, ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ και ηρωποιείται.
Το αυτονόητο για τον ελληνικό καπιταλισμό, που πάνω σε αυτό οικοδομήθηκε όλη η εθνικιστική μυθολογία του καθεστώτος μέχρι σήμερα, αυτό το αυτονόητο του καθεστώτος μυθοποιείται και δραματοποιείται.
Για να χαθεί ή να περάσει σε δεύτερη μοίρα το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Το ΟΧΙ δηλαδή που κίνησε την ιστορία και έγραψε τις ηρωϊκές σελίδες του Έπους και της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
Οι θυσίες, το αγωνιστικό σθένος και το αίμα του ελληνικού λαού, που αντανακλούν το βιωμένο του ΟΧΙ, τις αυθεντικές πατριωτικές και αγωνιστικές του διαθέσεις, όλα αυτά ήταν οι ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ της ιστορίας.
ΧΩΡΙΣ αυτό, το βαθιά βιωμένο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, δεν θα είχαμε σήμερα μία από τις πιο λαμπρές ιστορίες του τόπου μας.
ΗΤΑΝ αυτό το ΟΧΙ της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της που κίνησαν τα ιστορικά μας πράγματα και όχι το ΟΧΙ του καθεστώτος.
Το ΟΧΙ του καθεστώτος θα ήταν μια μούμια με κρεμασμένο χείλος, αν δεν υπήρχε το βαθιά ριζωμένο και βιωμένο ΟΧΙ του ελληνικού λαού.
Απλώς εκείνη την εποχή ταυτίστηκε το λαϊκό αίσθημα με τα συμφέροντα του καθεστώτος.
Αν ο Μεταξάς έλεγε (φανταστική υπόθεση εργασίας) π.χ. ΝΑΙ, ο λαός πάλι θα ξεσηκωνόταν, ίσως λίγο αργότερα, αλλά θα ξεσηκωνόταν.
Όπως και έγινε με τις ηρωικές σελίδες της Αντίστασης, όταν το καθεστωτικό ΟΧΙ είχε λουφάξει ή είχε φύγει στο Εξωτερικό, ή είχε επανδρώσει το φασιστικό κράτος.
Το καθεστωτικό ΟΧΙ ήταν ένα κάλπικο ΟΧΙ, ένα ΟΧΙ που υπαγορεύτηκε από τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού. Γι' αυτό, αυτό το ΟΧΙ δραπέτευσε μετά την κατάρρευση και άρχισε να προετοιμάζει τους όρους να κτυπήσει το λαϊκό ΟΧΙ και να ανασυγκροτήσει το καπιταλιστικό κράτος.
Η Ιστορία είναι γνωστή...
Αυτή την καθεστωτική μυθολογία του ΟΧΙ θέλουμε να κτυπήσουμε. Μια μυθολογία η οποία θα μας κρατάει, ΠΑΝΤΑ αιχμάλωτους (αν δεν την αποβάλλουμε), στους καθεστωτικούς ηγέτες, οι οποίοι εμφανίζονται και θα εμφανίζονται πάντα για να σώζουν το αποτρόπαιο καθεστώς τους, με σφετερισμούς και πατριδοκαπηλίες.
Όποιος δεν πιστεύει στους λαούς και στα λαϊκά κινήματα και εναποθέτει τις ελπίδες του σε Μεσσίες, αυτός, ανεξάρτητα από τις διαθέσεις του, θα παραμένει εγκλωβισμένος στα καθεστωτικά παιχνίδια.
Ο «πατριωτισμός» δεν είναι Λόγος, αλλά Πρακτική.
Το «εθνικό» και «πατριωτικό» δεν είναι ρητορεία και φράσεις.
Κρίνεται από την πολιτική και πρακτική ενός καθεστώτος.
Το αστικό καθεστώς είναι «εθνικό» και «πατριωτικό» όταν τα συμφέροντα της αστικής τάξης ταυτίζονται με τα συμφέροντα της κοινωνίας ΣΥΝΟΛΙΚΑ και του ΛΑΟΥ.
Αυτή η ταύτιση υπήρχε στην προοδευτική ανάπτυξη του καπιταλισμού…
Η Ελλάδα δεν γνώρισε ΠΟΤΕ αυτή την προοδευτική καπιταλιστική περίοδο. Μόνο σύντομα διαλείμματα, καθορισμένα από τις λαϊκές κινητοποιήσεις και τις κοινωνικές εκρήξεις ΟΔΗΓΗΣΑΝ κάποιους πολιτικούς σε εθνικά και φιλολαϊκά μέτρα.
Αυτά, φυσικά, είναι δύσκολο να τα κατανοήσουν οι άνθρωποι που είναι μπολιασμένη από τα κυρίαρχα τυπικά κλισέ της καθεστωτικής προπαγάνδας.
Ας τα κάνουμε, λοιπόν, πολύ απλά και συγκεκριμένα, σε σχέση με το «μεγάλο πατριώτη», τον Μεταξά.
ΠΡΩΤΟΝ. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου χρησιμοποίησε τις πιο ποικίλες και βάρβαρες μεθόδους κατά της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της: Κατάλυση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, βασανιστήρια, εξορίες και εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων.
Απαγόρευσε ακόμα και την Αντιγόνη του Σοφοκλή και τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη.
Πόσο «εθνικά» και «πατριωτικά» είναι όλα αυτά;
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Βασικοί στόχοι της δικτατορίας του Μεταξά ήταν: Η διάσωση του καθεστώτος από τα λαϊκά κινήματα, η στερέωση της βασιλικής εξουσίας, η φασιστικοποίηση του κράτους, η απόλυτη δηλαδή, κρατική επιβολή στην κοινωνία και η παραπέρα διασφάλιση και ΕΞΑΡΤΗΣΗ της Ελλάδας από το ξένο κεφάλαιο.
Πόσο «εθνικά» και «πατριωτικά» είναι όλα αυτά;
ΤΡΙΤΟΝ. Το προϊόν της εργασίας, με τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας, διοχετεύτηκε σε σκοπούς αλλότριους προς το «εθνικό» και το κοινωνικό συμφέρον.
Το εθνικό εισόδημα του 1939 ήταν χαμηλότερο από αυτό του 1927, ενώ τα μέτρα που έλαβε το καθεστώς υπέρ του ξένου κεφαλαίου ήταν σκανδαλώδη.
Πόσο «εθνικό» και «πατριωτικό» είναι αυτό;
Αυτά, τα λίγα αρκούν για να δούμε στην πολιτική πράξη τι είναι «εθνικό» και «πατριωτικό».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5060
